Meten = (Bet)Weten?!!

Vorig jaar schreef ik een blog over clichés. Ik hou echt van clichés. Ze kunnen me niet logisch, grappig en rijmend genoeg zijn, omdat ze vaak zo simpel en eigenlijk altijd waar zijn. Naast clichés hou ik ook van krachtige uitspraken, oneliners (van wie zou ik dat toch hebben?!;-)) en opbeurende spreuken die in een paar woorden de kern van een verhaal of een gevoel neer kunnen zetten. Vaak zetten spreuken me aan het denken, brengen ze me aan het twijfelen of geven ze me nét dat steuntje in de rug wanneer ik dat nodig heb. Soms vind ik bepaalde spreuken ook de grootste onzin, en over sommige uitspraken zal ik altijd blijven twijfelen. Tot slot geven clichés en spreuken je ook de ruimte om je erachter te verschuilen. Doe bijvoorbeeld eens iets doms of maak een fout, overal is wel een cliché voor te bedenken, dat zorgt dat je blamage niet zo groot lijkt als het is. Geniaal toch?!
Lang leve de persoon die ooit de clichés in het leven heeft geroepen!

“Kennis is macht”, is zo’n spreuk en soms ook echt een dooddoener. Een uitspraak die ik me elke keer als ik weer moet blokken voor een moeilijk tentamen maar voorhoud. Het helpt voor geen meter, wat eigenlijk al wel bewijst hoe serieus ik deze uitspraak neem, maar “nooit geschoten is altijd mis”. Tot op zekere hoogte is deze uitspraak ook wel waar. Want zeker in de Westerse wereld zijn je kansen groter wanneer je een goede opleiding en veel algemene kennis hebt. Maar betekent dat dat wanneer je geen kennis hebt je niks kunt maken van je leven? Ik denk het niet!
Ik houd mezelf altijd maar voor dat je naast feitenkennis ook gezond verstand nodig hebt om het te kunnen maken in het leven, of in ieder geval iets te bereiken waar je gelukkig van wordt.
Een andere vraag is namelijk of het altijd goed is om op alles een antwoord te (willen) hebben? Moeten we altijd tot de kern komen en het naadje van de kous weten of leert ons gezond verstand ons dat we dingen soms beter maar gewoon niet kunnen weten of kunnen laten voor wat het is?

Ok ik dwaal af… Waar ik heen wil is dat ik op dit moment met dezelfde vraag worstel. Want vandaag kwam tijdens de kennismakingsdag aan de orde wat nu eigenlijk de kern is van het probleem rondom de kids waar wij ons voor in willen zetten. Want: hoe groot is dit probleem, is er eigenlijk wel een probleem of hebben wij dit probleem in het leven geroepen?!
We bedachten ons dat wanneer we de taboe willen doorbreken we wel erachter moeten komen waar de taboe vandaan komt, oftewel: wat dus die kern is.
Deze blijkt te zitten in een gebrek aan kennis van beperkingen en ontwetendheid. Antwoorden tijdens de gesprekken met ouders vandaag waar dat uit blijkt zijn bijvoorbeeld: “He wasn’t born like that”, “I don’t have the money for the medication, otherwise she would act normal” en “It’s Gods will”. De antwoorden roepen bij mij een gevoel op dat ik moeilijk kan onderdrukken. Ik zou de ouders zo graag willen leren wat ik geleerd heb over een beperking. Maar wat heeft het voor zin, als ik dan een beerput openhaal die het allemaal nog veel moeilijker maakt? En is dit wel aan mij?

Natuurlijk is dit weer echt zo’n ethisch dilemma, maar dat is juist wat mijn werk zo interessant en uitdagend maakt en ik wil die uitdaging wel aangaan. Het moeilijke eraan is dat ik mij elke dag afvraag of wat ik doe wel echt goed is. Worden de kinderen er echt beter van? Zeker wanneer ze voorheen niet beter wisten en nu ervaren dat het anders kan. In de toekomst lopen ze misschien wel het risico weer terug bij af te zijn met de kennis dat het ooit beter was… Moeilijk, moeilijk.

“De één z’n dood, is de ander z’n brood”. Weer zo’n spreuk waar ik vaak niks mee kan. Maar het is weer zo waar.
Als hulpverlener zit ik bijvoorbeeld dagelijks met mijn neus bovenop het Nederlandse beleid rondom kinderen met een beperking. In wezen heb ik een hekel aan de “hokjes-geest”, waarbij het soms lijkt of elk kind dat een beetje “uit de maat” valt meteen onderzocht en gediagnosticeerd moet worden. Maar het is ook heel dubbel. Want: sommige kinderen hebben veel baat bij een diagnose en zonder de hele rompslomp zou ik ook geen baan hebben en zou ik dus ook niet mijn passie na kunnen jagen.

Hoe ouder ik word, hoe meer ik leer dat alles 2 kanten heeft, en hoewel ik nog een lange weg te gaan heb, versnelt Kenia dit proces aardig. Ik weet niet wat het is met Afrika, maar soms lijkt het of de zwaartekracht hier meer moeite doet om mij met beide benen op de grond te zetten. Of komt het omdat ik hier puur gespitst ben op één onderwerp, terwijl er in Nederland zoveel meer dingen zijn die mijn aandacht opeisen?!
Door het er met z’n 3tjes over te hebben en gefocust te blijven op waar het echt om gaat, zijn we tot de conclusie gekomen dat we ons echt moeten richten op waar de doelgroep om vraagt. Wat hebben zij nodig en hoe kunnen we daarop inspelen, zodat we gezamenlijk het doel kunnen behalen.
Soms ben je zo gedreven in je passie dat je je mee laat slependoor je eigen gedachten, gevoelens en oplossingen en vergeet wat je focus is.

Zo was het vandaag Kombé die mij deed twijfelen. Kombé had er geen zin in vandaag. En de vragen die hem gesteld werden wilde hij niet beantwoorden. Meteen vonden we dat we hem dan maar moesten laten.
Daarnaast was er Joto, een jongen die op zichzelf aangewezen is. Zijn vader heeft hem laten zitten omdat hij een beperking heeft en zijn moeder heeft niet de middelen om voor hem te zorgen. Toch gaat Joto niet bij de pakken neer zitten en heeft bedacht dat hij met het verkopen van water geld kan verdienen om zichzelf te onderhouden. En zo zorgt hij nu voor zichzelf. Geweldig toch, wie denkt nog dat hij meer kennis nodig heeft om gelukkig te zijn?
Maar toch, wanneer je met Joto praat, vertelt hij dat hij graag naar school wil om te leren met computers om te gaan… Zo zie je maar, ook dit verhaal heeft twee kanten. En we moeten in gesprek gaan en op onderzoek uit om achter de verhalen van alle kinderen te komen en daar op af te stemmen.

Al met al en ondanks mijn geworstel was vandaag dus een hele goede dag! Want ook al zit ik weer helemaal in de war met mijn gedachten, blijf ik alert en dat is goed omdat dat ervoor zorgt dat ik geen zwijmelende “geitenwollensokken”- ontwikkelingswerker wordt, die vooral heel trots is op het werk dat ze doet. Nee, ik wil gewoon Annemiek blijven die samen met toppertjes Kim en Marloes wil vechten voor de rechten van de kinderen waar we zo dol op zijn.
Een uitspraak van vandaag die ik maar ga onthouden is die van de moeder van Kombé: “I have now accepted that he is like this and that makes it easier”. En dat is die kleine druppel op de gloeiende plaat, maar voor mij een hele belangrijke.
Elke stap is er eentje en het is al goed dat we vandaag de ouders hun verhaal hebben laten doen, zonder daar een oordeel over te hebben. En dat is winst, zowel voor de ouders (die hun verhaal konden delen) als voor ons (door te leren dat we geen oordeel moeten hebben).

Dus is Meten dan Weten, of maakt die kennis van ons allemaal betweters en kunnen we het dan maar beter vergeten?
Ik ben er nog niet uit, en zal er denk ik altijd wel aan blijven twijfelen of het echt goed is wat we doen, en voor wie. Ondertussen hoop ik dat ik nog 100x mijn kop ga stoten, want… zegt één van die wijze spreuken niet dat fouten er zijn om van te leren?! ;-)

Pfff, wat een verschrikkelijk lulverhaal heb ik er weer van gemaakt vandaag. Het wordt tijd voor een borrel denk ik. Ik zeg: Uit met die computer, het is onze vrije avond, ik mag weer!!!