Werken geblazen

Kun je je voorstellen dat je op een dag zoveel verschillende, onverwachte dingen meemaakt die allemaal even belangrijk zijn dat je wanneer je het wilt delen gewoonweg niet weet waar je moet beginnen?!
Niet? Ach, iemand moet de eerste zijn ;-)

Op het moment van schrijven is het 11 uur ‘s avonds. Ik ben doodmoe, wat ook niet zo gek is aangezien ik al ruim 20 uur op ben. Het vroege opstaan (elke dag om 5 (!!!) uur) begint me een beetje op te breken, maar het kan me niks schelen. Want wat is het weer geweldig!
Ondanks dat we al een week bij elkaar op de lip zitten, zit elke dag nog steeds vol met humor en hebben we dus de grootste lol.

Hoewel we steeds meer wennen aan het ritme van Afrika, zijn we elke dag hard aan het werk. En hoewel de hitte ons soms dwingt het wat rustiger aan te doen, blijven we vrolijk onze dagen volplannen met afspraken. Gevolg is dat we van hot naar her reizen en ’s avonds als 3 uitgehongerde katten aan het avondeten zitten om vervolgens de hele avond te lamballen in onze (inmiddels nog erger ontplofte) inloopkast.
Vandaag was weer zo’n dag. En dus zit ik hier met half dichte ogen, al gapend mijn blogje te typen. We hebben zoveel gedaan en er is zoveel gebeurd, dat het lijkt of de blog die ik vanmorgen plaatste van 2 dagen terug is. Toch plaats ik er nu nog één omdat ik vandaag zo graag wil delen en ik bang ben dat ik het morgen niet meer op papier krijg.

Het begon vanmorgen allemaal met een afspraak met Madam Kabuge, de headmaster van Utange Primary School. Ik vond het onwijs spannend om met haar te meeten, want de vraag die ons allen natuurlijk bezighoudt is: Hoe gaat het met de special needs class?!

Om een lang verhaal kort te maken: Het gaat goed! Want ja: Hij bestaat nog. En hoewel het aantal kinderen weliswaar wat is geslonken, hebben we meteen al van alles gedaan om hier verandering in de krijgen. Er is veel werk te doen. Er zijn namelijk 2 redenen voor het slinken. De eerste reden is positief, namelijk omdat er voor een aantal kinderen meer passend onderwijs gezocht is. Deze kinderen zijn overgeplaatst naar een andere school. Als tweede reden kwam in het gesprek naar voren dat er vorig jaar een ‘missing link’ was. En dat was dat het ministerie van Educatie niet betrokken was. Dit ministerie zet zich namelijk in om het schokkende percentage van 2,5% van alle kinderen met een beperking die nog maar naar school gaan te vergroten. Zij zijn de welbekende “stok achter de deur” voor veel ouders, die ervoor zorgen dat zij hun kind met een beperking toch naar school laten gaan.
We bespraken onze visie met Madam Kabuge en zo kwam het dat zij ons in contact bracht met het Keniaanse ministerie van Educatie. En zodoende zaten we vanmiddag om 16.00 uur al meteen met Idi Ademari (contactpersoon van het ministerie van Educatie van Kenia) om de tafel, afspraken te maken. Idi is erg enthousiast over onze initiatieven en het blijkt dat we met ons project van vorig jaar een mooie opstart hebben gemaakt. We hebben namelijk in Shanzu kunnen achterhalen hoeveel kinderen met een beperking er zijn. We hebben alle contactgegevens en zo kunnen we dus met behulp van dit ministerie van Educatie deze kinderen indiceren. Het ministerie van Educatie kan ons helpen de juiste docenten aan te nemen en de juiste lessen aan te bieden en zo slaan we meteen meerdere vliegen in 1 klap. Namelijk: hulp van Keniaanse overheid, aangepast onderwijs, aanpassing op de wensen van de Kenianen, maar het allerbelangrijkste doel: overname door lokale mensen!
Het was een goed maar kritisch gesprek en we hebben handvaten gekregen om mee aan de slag te gaan. Idi is bereid ons te helpen, aangezien wij voor hem ook van waarde zijn. En zo is er in dit ene dagje al een hele mooie samenwerking ontstaan.

Dus: Ook al is het effect van het project anders dan we verwacht hadden. We zijn tevreden en nu druk aan de slag om een plan op te zetten voor het komende jaar. Uiteraard houden we jullie op de hoogte!

Al met al dus een productief dagje! En oh ja, zo tussendoor hebben we ook nog even het huurcontract van ons huisje in orde gemaakt én ondertekend. We zijn nu dus officieel huurders van ons eigen “Why Not-huis” in Mtwapa!! Daarbij hoort natuurlijk ook een adres:
P.O. Box 747, 80109 Mtwapa Kenya

En morgen hebben we dus de activiteitendag, en daarom stop ik voor nu maar met schrijven. Aangezien ik er morgen niet weer als een zombie uit wil zien en de kinderen met mijn verschijning weg wil jagen. Ik jump dus gauw onder de douche en zoek dan mijn bed weer op.
Morgen er dan maar weer flink tegenaan. We gaan ervoor!!

Tot morgen!