Gissen en missen

Ik weet het. Ik heb al veel te lang niet geschreven. Het stomme is dat ik elke dag genoeg meemaak, en als dit vorig jaar was gebeurd had ik misschien wel 2 verhalen per dag geschreven. Maar dit jaar is het anders. Ik heb meer tijd nodig om de gebeurtenissen in te laten werken en te bedenken of mijn eerste blik wel de juiste is. Jullie weten inmiddels wel dat ik in mijn eerste indruk wel eens teveel de hoofdtoon laat voeren. En dat probeer ik een beetje af te leren, want straks denken jullie nog dat elke man hier een op Shrek lijkende kwal is en dat ik alleen maar met vrouwen samen wil werken.. En dat ligt natuurlijk wel wat genuanceerder. Daarnaast is het ook wel eens goed om wat meer stil te staan bij dingen en niet altijd als een wervelwind overal doorheen te gaan.
Na een drukke week, vol gebeurtenissen, vind ik vanmorgen (na het hardlopen) weer even tijd om jullie op de hoogte te stellen van alles wat er zich allemaal afgespeeld heeft, de afgelopen week.

Want wervelwind of niet, we hebben weer een hoop gedaan. Het is helaas een feit dat ik nog maar 3 dagen in Kenia ben. De afgelopen weken heb ik er helemaal niet bij stil gestaan dat de tijd zo snel voorbij vloog. 12 januari leek steeds zo ver weg. Maar ineens was het Nieuwjaar, en ineens zijn we alweer bijna 2 weken verder en stap ik aanstaande woensdag alweer in het vliegtuig terug. Terug naar de kou en terug naar een heel vertrouwd, maar oh zo ander leven. De grote vraag is natuurlijk, ga ik het hier missen?

Hoewel de tijd hier vliegt, lijkt het alsof het leven hier een versnelling lager gaat. Ik kan niet goed uitleggen hoe het werkt. Maar hoewel de dagen achteraf gezien omvliegen, lijken de minuten hier langzamer voorbij te tikken dan in Nederland. Is het de hitte, is het de hele sfeer, ik weet het niet. Het voelt in ieder geval zo.
Afgelopen woensdag zaten we met z’n 3en om de tafel, te brainstormen over hoe we verder wilden. Het bleek dat we los van elkaar alle drie met hetzelfde gevoel zaten: We hadden het idee dat we sneller moesten gaan.
We hebben inmiddels een wekelijkse activiteitendag opgezet, voor de kinderen met een beperking die (nog) niet naar schoolgaan. We hebben een link met de EARC, die ons kan helpen deze kinderen op een passende school te krijgen. Daarnaast zijn we met meerdere lokale organisaties in gesprek en kiezen we volgende week met welke organisatie we de samenwerking aangaan. En ondertussen zijn we druk bezig scholen te bezoeken, ons te registreren als NGO in Kenia (wat een drama blijkt dat te zijn), proberen we resident permits te regelen en hebben we natuurlijk ons onderkomen eindelijk helemaal in orde (incl. de hekken én sloten voor onze deuren sinds gisteren).
Als je het zo opschrijft, hebben we eigenlijk in korte tijd heelveel gedaan. Hoe komt het dan toch dat we die woensdag het idee hadden dat er meer moest komen?! Is het onze Nederlandse mentaliteit?! Vast en zeker, maar daar bij komt nog meer. Het is namelijk heel lastig als je weet dat je een paar stappen terug moet doen. Afgelopen jaar konden we gewoon meteen met het project aan de slag,nu moeten we eerst een aantal dingen officieel geregeld hebben, en daarbij komt de Keniaanse overheid om de hoek kijken. Lees: Het wat corrupte en strenge rechtssysteem en de daarbij behorende kromme regeltjes (en uiteraard een hoop geld) om de hoek kijken. En dat zorgt ervoor dat we geen overhaaste beslissingen willen en kunnen nemen, maar we dus ook niet zomaar kunnen doen wat we willen. Het is soms echt nog gissen naar waar we over een paar maanden staan. Maar goed, het hoort er allemaal bij en stukje bij beetje komen we steeds meer in de goede richting.

Ondertussen blijven we lekker aan de gang gaan met ons werk. En hebben we afgesproken de overige taken te verdelen, zodat ieder voor zich een beetje aan de slag kan. Woensdag was een goede dag, waarin we duidelijke afspraken hebben kunnen maken.
En dat maakte dat we van afgelopen donderdag extra konden genieten. Donderdag was namelijk de eerste officiële activiteitendag, en wat hebben we ervan genoten! Dit hadden we echt even nodig, na een week van gesprekken, vervelende baliemedewerkers van overheidsloketten en “belangrijke mensen” die ons als wandelende geldzakken zagen. Nee, dat zal ik niet missen als ik straks weer in Nederland ben.

De kinderen en hun ouders, dat is waar we het voor doen. En om afgelopen donderdag met hen in een kring te zitten en simpelweg een spel te doen om elkaars namen te leren kennen, en daarbij helemaal in een scheur te liggen vanwege de foute uitspraken, maakt dat we er weer tegenaan kunnen! En dat ga ik wel echt missen. Een maand is kort, en té kort om alles weer helemaal goed mee te maken. En hoewel ik dat van tevoren natuurlijk wel had kunnen weten (en ook wel wist), doet het toch wel een beetje pijn om nu ik er zo middenin zit, het weer los te gaan laten.
Ik weet dat het goed gaat komen en dat we in deze maand hele belangrijke stappen hebben gezet, maar ik zal een groot deel van de mooiste momenten (die met de kinderen) niet meemaken, en dat doet wel een beetje pijn.

Gelukkig heb ik in Nederland ook weer van alles te doen (ik moet gaan afstuderen) en heb ik weer hele mooie foto’s. Dus ik ga straks vanuit Nederland heel veel skypen, bellen en mailen. Zodat ik toch niet al teveel hoef te gissen naar wat er zich hier allemaal afspeelt.

Afgelopen donderdag is Nicole trouwens bij ons aangesloten. Nicole is onze eerste vrijwilliger! Super cool! Ze is prychologe en blijft 3 weken. We hebben haar de afgelopen dagen een beetje ingewerkt en alles laten zien. Vandaag gaan we weer scholen bezoeken, dus ik ga nu gauw weer verder!

Tot Snel!

Xx Miek