Eerlijk duurt het langst...

Hallo Allemaal,

Vandaag een blog vanuit ons eigen huis. Gisteren zijn we verhuisd en sinds vandaag hebben we een dongel met internet! We zijn heel gelukkig!!

Na alle verhalen over Kerstversiering, meubels kopen, verhuizen, stappen en de radiostilte van mijn kant, wordt het tijd jullie weer eens op de hoogte te stellen van alles rondom het project. Want daar gaat het natuurlijk allemaal om en we zijn echt al zoveel verder gekomen in die twee weken dat we er nu zijn!! :-)
De stappen die we genomen hebben zijn natuurlijk niet allemaal van een leien dakje gegaan. Want we blijven wel drie jonge, blanke (en blonde) meiden in Afrika. En eerlijk is eerlijk… dat betekent dat het echt niet altijd makkelijk is! Daarnaast heb ik zelf ook alweer mijn leermomentjes gehad en is het goed dat ik er niet alleen voor sta!

Even een snelle terugblik: Nadat we in de eerste week een bezoek hadden gebracht aan Utange Primary School, zijn we via Jane Kabuge (de headmaster) in contact gekomen met het “Education Assesment Resource Centre” (EARC) van Mombasa. Dit centrum is onderdeel van the Ministry of Education, Science &Technology en houdt zich o.a. bezig met het diagnosticeren van kinderen en het vaststellen van een eventuele beperking. Uiteraard klonk dit voor ons interessant en besloten we af te spreken met de coördinator van Special Education, Mr Idi Ademari. Volgens Madam Jane zou deze Mr. Idi de “missing link” zijn, die ervoor kon zorgen dat we met ons project veel verder zouden komen.
Ideaal zou je denken… En heel handig om zo’n contact op te doen. Inderdaad, dat dachten wij ook ja…

Ok, nu lijkt het net of dit niet zo is, en dat is niet helemaal waar. De eerste meeting met deze man was ook heel positief. Het centrum bleek dezelfde doelstelling te hebben als wij, en uiteraard is samenwerking met een Keniaanse organisatie heel wenselijk.
Inmiddels ben ik hier alleen een beetje van teruggekomen. Want samenwerking is leuk, maar gevoelsmens als ik ben, na een tweede meeting ben ik niet meer zo zeker of dit EARC de juiste partner is voor ons. Het stemmetje in mijn hoofd maakt dat ik twijfel en in ieder geval over deze man behoorlijk sceptisch ben geworden. Is het gevoel, intuïtie of gewoon mijn eigenwijzigheid en moet ik daarop afgaan?! Anyway, er is iets dat niet klopt en dat kan ik ook wel uitleggen.

Tijdens de tweede meeting (afgelopen maandag) hebben we namelijk ruim anderhalf uur met deze man zitten praten en we kwamen niet verder dan dat hij wilde dat wij assesments en workshops zouden organiseren. Opzich niet verkeerd, jammer was alleen dat hij ondertussen maar bleef praten over het budget dat dat kostte en alle andere onkosten die (uiteraard) voor onze rekening waren. Duidelijk werd alleen niet waar die kosten nu precies voor waren en aan wie we die dan moesten betalen, terwijl we de assesments en workshops zelf op zouden moeten zetten én uitvoeren. Aan het eind van het liedje kwam het erop neer dat we het EARC moesten betalen voor iets dat we zelf moesten doen.
Het feit dat wij helemaal niet hier zijn om te vertellen hoe het moet (waar het bij workshops dus gewoon op neer komt) en zelf al behoorlijk wat voorwerk hadden gedaan (localiseren, contact met ouders, huisbezoeken, we hadden alle contactgegevens van de ouders) liet Mr. Idi voor het gemak maar achterwege. En elke keer als ik hem wilde vragen waar de ouders in het verhaal waren, hem wilde uitleggen dat we een belofte hadden naar de ouders, luisterde hij niet eens.
Ik werd er een beetje boos en verdrietig van. Mr Idi heeft vast nog veel meer (en ook wel goede dingen) gezegd, maar hoe meer ik naar deze man luisterde, hoe zwarter het voor mij ogen werd. Het enige wat ik nog hoorde was budget, lunch en dat wij dat allemaal moesten betalen. Maar wat nu het hele resultaat ervan zou worden, daar moest ik maar naar gissen?!

Waar was het verhaal gebleven wat hij tijdens het eerste gesprek vertelde? Over waarom het EARC zich inzette om kinderen met een beperking op school te krijgen, ouders daarin te betrekken enz?
Dit hele verhaal stond me zo tegen. Het was echt niet eerlijk!

Mensen die mij vorig jaar gevolgd hebben, kunnen zich waarschijnlijk de blog over mijn bezoek aan Bombolulu (sociale werkvoorziening voor mensen met een beperking in Mombasa) nog wel herinneren. (zo niet, zie volgende link http://mieksreis.waarbenjij.nu/Reisverslag/?Kenia/Blog+31%3A+Een+misgeslagen+plank%3F!%3F!/&subdomain=mieksreis&module=site&page=message&id=3230763 ). Het gesprek met deze man riep bij mij weer dezelfde (strijd-)gevoelens op. Want wat dacht deze man nou? Dat we hier alleen maar kwamen om geld te schieten? Had hij dan helemaal niet geluisterd naar wat we hem in het eerste gesprek verteld hadden over het project van vorig jaar, onze doelen en de vorderingen die we tot dusver gemaakt hadden?! Waar in onze flyer had hij in vredesnaam gelezen dat wij hier waren om het geld waar we zo hard voor gewerkt hadden te besteden aan zijn centrum (zonder dat we wisten wat het eindresultaat zou zijn), workshops en een lunch voor zijn werknemers (want dat hoorde er wel bij, voegde Mr. Idi aan het eind van zijn betoog nog even toe)?!
Toen de man na afloop ook nog eens ging vragen of we boyfriends hadden en lichtelijk beledigd checkte waarom we hem niet uitnodigden voor Oud en Nieuw was ik er helemaal klaar mee. Sodemieter op met die vent!!

Gelukkig hadden we de altijd tactische Marloes bij ons, die hem subtiel liet weten dat het een Nederlands gebruik is om werk en privé gescheiden te houden. En kneep Kim me onder de tafel in mijn knie om me te laten merken dat ze er hetzelfde in stond als ik. Meteen daalde de temperatuur van mijn inmiddels kokende bloed weer wat en kon ik uiteindelijk het gesprek afsluiten en Mr. Idi een vriendelijke glimlach schenken (maar dan wel als een boer met kiespijn, haha).

Natuurlijk is dit een momentopname en kan ik er achteraf om lachen. Maar toch baal ik ergens wel van mezelf, dat ik op zo’n moment niet gewoon mijn knop om kan zetten en kan denken “Kop op Miek, this is Africa!”.
Ik weet dat ik niet alles op gevoel kan baseren en gelukkig bestaat Why Not niet alleen uit het gevoel en intuïtie van Annemiek Karsijns, maar zijn we er met zijn drieën voor elkaar om gefocust te blijven op feiten en hetgeen dat telt: de kinderen. Daarnaast bestaat het EARC dus ook niet alleen uit Mr. Idi en kan ik daarop dus ook niet meteen het EARC afserveren.
Na de meeting hebben we nog een uur na zitten vergaderen en het maakt me blij dat we met z’n drieën op één lijn zitten, namelijk: Eerst zien, dan geloven. En dat geeft me een gerust gevoel.
We willen staan voor wat we vinden en niet puur omdat een samenwerking met het “Ministry of Education, Science & Technology” zo mooi op onze website of flyer staat. Want wat hebben de kinderen (en hun ouders) eraan als wij een mooie “samenwerking” hebben, maar het geld waar we het afgelopen halfjaar zo hard voor gewerkt hebben op gaat aan een dag waar ze uiteindelijk niks aan hebben?!

En daarom hebben we besloten om aanstaande maandag een dag te gaan meedraaien bij het EARC in Mombasa, om te kijken of de mooie verhalen van Mr. Idi ook waar zijn en of samenwerking tussen hen en ons gewenst is. Is dit niet het geval dan gaan we kijken op welke manier we dan wel een link kunnen hebben. Het EARC heeft namelijk wel hele mooie doelstellingen, waaronder wij wel uitvoerend kunnen zijn. Bijvoorbeeld de doelstelling over het contact tussen ouders, kinderen en omgeving. Die staat helemaal parallel met waar wij voor staan. En op die manier kunnen we toch iets voor elkaar betekenen, terwijl wij wel eigen baas blijven.

Zo zie je maar, er zijn meerdere wegen naar Rome en ik moet gewoon leren niet meteen m’n kont tegen de krib te gooien, maar eerst verder te denken voor mijn bloed gaat koken. Al met al is het ook wel best gegaan zo. Vorig jaar had ik waarschijnlijk mijn glas water in de man zijn gezicht willen gooien en nu ben ik heel netjes op mijn stoel blijven zitten en was alleen mijn strakke mond een teken van mijn ongenoegen. Dus ik maak vorderingen!! ;-)

En laat ik eerlijk zijn… Ik heb nog heel veel te leren en daarvoor moet ik ook af en toe mijn hoofd stoten!