Gedurfd?!

Bijna 2 maanden geleden werd ik tante. Mijn grote broer Bart werd vader en vol trots werden Jantine en ik tante van kleine Danique. Ik vond het altijd wat overdreven hoe kersverse tantes prevelden over hoe gewéldig het wel niet was om tante te worden. Maar niets leek minder waar. Nee, ik beloof dat ik nu geen overdreven verhaal ga schrijven over hoe verliefd we allemaal zijn op dit prachtige meisje, maar het doet me een beetje terugdenken aan toen ik net begon aan Why Not. Een soort oergevoel dat het opriep.
Daarnaast zette het dingen ook wel weer even in perspectief toen ik merkte dat ik eigenlijk het liefst elke dag even wilde gaan kijken, maar "dat niet te doen was in combinatie met mijn drukke schema met werk en Why Not" (zeg ik dit echt hardop?!). Wat is er nu eigenlijk écht belangrijk? En kan het zijn dat wat voorheen je grootste prioriteit had later plaats maakt voor een andere passie?
Ik denk ook dat ik nu pas snap waarom ik in het begin wat ongemak had met m'n gevoelens. Want ergens was het iets heel nieuws, maakte het me wat onrustig, maar aan de andere kant herkende ik het gevoel ook wel.
Pas nu realiseer ik me dat ik dat gevoel alleen even héél ver weg had gestopt.

En ineens zie ik mijzelf weer zitten, bijna 6,5 jaar geleden, in een matatu, terugkomend van een lange dag in Shanzu. Zand tussen mijn tenen en stof in mijn ogen, vechtend tegen tranen, maar waarvan? Gemengde gevoelens: boosheid, verdriet, frustratie, gedrevenheid....... Passie??!
Thuisgekomen schreef ik 'Welkom in Shanzu' (http://mieksreis.waarbenjij.nu/reisverslag/3215017/blog-16-welkom-in-shanzu) en daar begon het.

De laatste tijd heb ik me vaak afgevraagd waar dat gevoel gebleven was. De energie, gedrevenheid, dat brandende gevoel in mijn buik als iemand mijn verhaal wilde horen. Af en toe kwam het wel even terug, maar soms was het wekenlang ver te zoeken. "Je moet gewoon weer teruggaan Miek!", tipten mijn vriendinnen mij. En hoewel ik wist dat dat heus wel zo zou zijn, was het het woordje 'moeten' dat bleef hangen in mijn hoofd.

Er zijn verschillende variaties op waar Why Not begonnen is, en ik was zelf weer even vergeten waar het bij mij begon. Het standaard verhaal is dat het begon bij Marloes, Kim en Annemiek.. Maar vanuit die drie personen zijn er verschillende verhalen, momenten waarop het begon. Dus wat is dan het echte verhaal? Vanuit die drie personen zijn er ook verschillende belangen en ideeën, maar wie heeft het dan bij het rechte eind?
Soms vergeet je door discussies, de hoeveelheid werk, door tegenslagen of andere prioriteiten waar je elkaar ooit gevonden hebt. Want waarom is het ineens belangrijk wáár of waarom iets begonnen is, als al die verschillende verhalen ooit samen konden gaan?!

Ok, ik dwaal af.. Maar wat ik bedoel is dat het eigenlijk super stom is dat we soms zoveel discussiëren over dingen die er totaal niet toe doen. En ik heb er zelf net zo hard aan meegedaan. Dat mijn gevoel bij Why Not even ver te zoeken was is niet voor niks, en ik ben niet de enige die ermee te kampen heeft gehad. Want als passie ineens 'moeten' wordt... Hebben we het dan nog wel over passie?!

Zoals bekend besloot eind 2014 Marloes ermee te stoppen, en in het najaar van vorig jaar heeft ook Kim afscheid genomen van Why Not. Ik wist dat het nooit meer hetzelfde zou zijn. De driepoot die we ooit zo sterk samen vormden was niet meer. De driepoot waarvan we zo bang waren dat als er 1 tussenuit zou vallen dat het eind van Why Not zou betekenen... We hadden het nooit zo gewild, maar het gebeurde. Hoe eens we het ooit waren, zo oneens waren we het nu. Verschillen in hoe de toekomst van Why Not eruit zou moeten zien, hoe geld besteed zou moeten worden, wie voor wat verantwoordelijk was.
Wie had de grootste mond of het beste verhaal??
Wie was er onmisbaar?

Why Not begin ooit als een passie, en ik dacht dat ik nooit meer passie voor iets zou voelen dan voor dit project. Maar stukje bij beetje brak mijn passie af. Als we zo verdrietig werden van het werk voor Why Not dat we elkaar uit het oog verloren, wilden stoppen, waar was die hele passie dan op gebaseerd? En hoe zat het met mij? Voelde ik écht liefde voor deze kids, of was het gewoon een mooi verhaal om andere dingen te verbloemen? Ineens was alles wankel, een zeepbel. Alles waar ik zo in geloofd had leek onder me weg te zakken. Dat mocht niet gebeuren!

En dat hoefde ook niet. Want hoeveel er ook gebeurd was, in al die jaren was er om die driepoot heen een enorm vangnet ontstaan. Een netwerk waarvan een aantal mensen zelfs een stapje naar voren deed om met het beetje dat ze konden bieden de driepoot staande wisten te houden. In de loop der tijd werden er zelfs nieuwe poten aan getimmerd. Wel net op een andere plek en de driepoot kwam wel wat schever te staan, maar daardoor juist wel wat stabieler. Werkgroepen werden gevormd, de Raad van Advies kwam tot leven en nieuwe vrijwilligers werden gevonden.
Wendy kwam in het bestuur en bracht daarmee weer een nieuwe wind in de hele stichting. Ze daagde me deze reis uit om na te denken over wat het nu precies was waar ik die passie zo voor voelde. En ik denk dat ik het weet.
De passie is niet alleen de kinderen die me raken, maar het feit dat je met een verhaal mensen kunt inspireren, een beweging kunt maken. Je kunt zoveel niet, maar wat kun je wél?!
En dat brengt me weer terug bij het begin...

Eigenlijk begint er bij elke persoon die zich inzet voor Why Not (of eigenlijk elk goed doel) een verhaal. En juist al die kleine verhalen maken het grote geheel. Want al die verhalen inspireren weer anderen. En juist de verschillen in die verhalen maken dat je meer verschillende mensen inspireert.
Vandaag hebben we de fieldworkers uitgedaagd om hún verhaal te gaan vertellen.
De afgelopen dagen vroegen we hen wat hun droom voor Why Not is. Maar vooral: hoe ga jij daar onderdeel van zijn, of beter nog: hoe wíl jij daar onderdeel van zijn?
Het antwoord was duidelijk: stabiliteit in Kenia, zelfvoorzienend zijn, door de aankoop van een stuk land waarop een gebouw kan komen waarmee geld verdiend kan worden dóór de kinderen en hun ouders van Why Not.
We vroegen hen hoe zij naast Nederland hierin zelf ook konden bijdragen, wat konden zij bijdragen? Nieuwe ideeën ontstonden en een bekende kriebel borrelde ergens in mijn buik. Een bekend en warm gevoel, maar meteen ook onrust...
Want intussen prikkelde die vraag mijzelf natuurlijk ook, want hoe past mijn verhaal in die droom en in hoeverre ga ik deel uitmaken van die droom?

De driepoot in Nederland is inmiddels subtiel aan het veranderen in een tafel met vijf poten. En ik heb enorm veel vertrouwen in Wendy, Josine, Jolanda en Peter.
Het wordt tijd dat er naast die tafel ook uitbreiding komt in Kenia, en daar is de afgelopen tijd hard aan gewerkt.
De Keniaanse board is uitgebreid met 2 nieuwe aanwinsten: Mr Paul (kinderarts) en Mr Leonard (directeur van Kuhenza, een soortgelijke stichting als Why Not in Malindi).
Een mooie basis om mee verder te gaan!
Niemand is onmisbaar. Marloes, Kim en ik zullen altijd de oprichters en dus onderdeel van Why Not blijven, maar het draait om de stichting in Kenia.. En hopelijk hebben we de fieldworkers dat in de afgelopen dagen, maar vooral jaren in kunnen laten zien.
De grootste uitdaging is nu om alle ervaringen van de afgelopen dagen mee te nemen en te kijken naar hoe we er met elkaar vorm aan gaan geven. En wie welke rol gaat spelen.

Vragen borrelen weer op: Is er naast Why Not wel plek voor andere passies? Zoals de bruiloft die eraan komt, vriendschappen die veel te lang op een laag pitje stonden, de Roparun, mijn geweldige baan en natuurlijk mijn kleine nichtje. Het kan zomaar zijn dat het antwoord op die vraag elke keer weer anders is, maar is dat juist niet het mooie, dat dat kan?
Één ding is zeker.. Verhalen vertellen zal ik niet snel verleren... En Why Not zal blijven bestaan en mijn rol daarin ook!

Lieve iedereen, bedankt voor alle support en steun en de manieren waarop jullie mij en ons blijven inspireren om door te zetten!

Zo, en nu is het tijd om samen met Wendy nog even te genieten van 2 vrije dagen hier, het mooie land en de vriendelijke mensen!

Tot in Nederland.