PROUD to be FOUT

Het is wel een beetje fout, en ik weet ook niet hoe het komt, maar ik zit de hele dag al aan de film Shrek te denken. Niet zozeer omdat wij ook “Far-far-away” zitten, maar om andere redenen… Wellicht kennen jullie dat stukje in deel 1, waarin Donkey (de ezel, stem van Eddie Murphy) met Shrek door het bos loopt en één of ander krot passeren en Donkey vraagt: “Who would live in a place like that?!?!?!”, waarop Shrek na een tijdje trots antwoordt: “That… would be my home!” :-)

Nee, ik maak geen vergelijking met ons eigen huis, want dat is beslist geen krot. En ik ben vandaag (op een wat vervelende Keniaan in de Matatu na) ook geen ezels tegengekomen. Dus die vergelijking gaat ook niet op! Ik denk dat ik erop gekomen ben omdat we vandaag een bezoek hebben gebracht aan het EARC, in Mombasa. Ook dit was geen krot, maar hier lieten ze ons wel “the house of communication” zien.
Ok, ik kan me voorstellen dat jullie het niet meer kunnen volgen. Dus laat ik bij het begin beginnen.

Vanmorgen vertrokken we om 9 uur richting Mombasa, waar we rond 10 uur met Mr. Idi van het EARC hadden afgesproken. Laat ik eerlijk zijn, deze Mr. Idi is niet mijn vriend. Mr. Idi lijkt namelijk heel te druk te zijn met andere dingen (geld, onze telefoonnummers enz.), in plaats van ons serieus te nemen als stichting (Zie blog “eerlijk duurt het langst”).
Vorige week hebben we een lijst met vragen opgesteld en hebben verder besloten open het gesprek in te gaan en wel te zien waar het schip zou stranden.
Diep van binnen had ik goede hoop, want voor mijn gevoel kon het eigenlijk alleen maar beter worden ten opzichte van het laatste gesprek dat we vorige week met “Mr. Missing-Link”, (Of was het “Mr. Link”) gehad hebben.
Mr. Idi zat ons als op te wachten en nadat hij ons van top tot teen had opgenomen en vervolgens uitgebreid verteld had dat Oud en Nieuw geen succes was, omdat hij blut was en wij hem niet uitgenodigd hadden, (*ZUCHT*) mochten we dan eindelijk richting de assesment room. Daar aangekomen maakten we kennis met Dorothy en Hilda. Twee vrouwelijke officers die elke dag bezig zijn assesments af te nemen en te zoeken naar geschikte scholen voor kinderen met een beperking. Ze richten zich hier onder andere op de communicatie van de kinderen.
Dorothy vertelde ons dat zij ouders de ontwikkeling van communicatie uitleggen aan de hand van “the house of communication”. Deze zou beginnen met de fundering “attention” (contact vanaf de geboorte), daarna een laag van “listening, innitation, en turn taking” (kind gaat luisteren, reageren), op de bovenverdieping staat “play” centraal, (kind gaat spelen, dit is een heel breed begrip). Het dak bestaat uit “understanding”, (het kind gaat begrijpen wat het effect van zijn communicatie is) en dan de punt “gesture” (houding). Wanneer een kind al deze stappen doorloopt is de communicatie compleet.
Je zou nu denken, Ok, leuk… maar hoe zit het met praten?! Is dat geen belangrijk en essentieel onderdeel van communicatie?! Belangrijk? Ja! Essentieel?! Nee, vinden Dorothy en Hilda. Want “Speaking is the paint on the house”. En kun je leven in een huis zonder verf?, vragen zij aan alle ouders die met hun kind langskomen.

“WHO WOULD LIVE IN A PLACE LIKE THAT?!”, galmt Donkey door mijn hoofd…

Ik ben er even stil van… Want dit gaat natuurlijk wel een stukje verder dan alleen praten. Ik ben geraakt door de manier waarop deze vrouwen kijken naar een beperking. Want inderdaad, leven in een huis zonder verf, dat moet je willen. En kun je daar dan ook trots op zijn?!

“THAT WOULD BE MY HOME!”, zei Shrek vol trots, was het niet?!

Heeft het niet ook een beetje met status te maken?! En zit daarin nou niet ook de kern van het probleem van de kinderen met een beperking?! Ze worden gezien als een straf van God, ouders schamen zich… Oftewel: hun status is aangetast..
Het zijn de ouders die moeten leren leven met de beperking en die moeten accepteren. Zonder hun wil zijn we nergens…

En hoe zit het met mij?! Ben ik zelf al in staat om (op z’n Shreks ;-)) thuis te voelen wat betreft samenwerking met het EARC?! Nee, zo ver is het nog niet. Want ook al heeft vandaag ervoor gezorgd dat dit centrum (dankzij de twee vrouwen) weer wat vertrouwen heeft gewonnen en ik me even deed vergeten dat hun baas (Mr. “are-you-buying-me-lunch?!” Idi) een hork is, zijn we er nog niet. Want Kenia blijft Kenia en wij blijven die drie rijke, blanke, jonge, blonde meiden. Want ook deze vrouwen zijn zo gewend om om geld te vragen. Soms denk ik dat NGO in plaats van “Non-Governmental Organisation” staat voor “Nogal (veel) Geld Over” en alle Kenianen dus denken dat wanneer je een NGO bent, je alleen geld komt brengen. Wandelende geldzakken, daar worden we voor aangezien. Helaas… En hoewel ik het begrijp (geef ze eens ongelijk), is dat niet wat we komen doen. We moeten onze weg erin vinden om hiermee om te gaan. En dat lukt ook wel. Want duidelijkheid en eerlijkheid duurt dan het langst en wanneer we echt in gesprek gaan snappen ze ook wel wat we komen doen. En zo begrijpen Dorothy en Hilda nu waarom we hier zijn.

Gelukkig blijkt Mr. “I-would-like-to-help-you-finding-a-Kenyan-Boyfriend!” Idi niet werkelijk mr.”Missing Link” te zijn en hebben we nog meer mensen die we kunnen spreken. Zo heeft Hilda ons vanmiddag meegenomen naar Port Reitz, waar het andere office van het EARC zit. Hier hebben we Nancy ontmoet, de coördinator van die regio. En hebben we morgen een afspraak met iemand van de APDK, een andere organisatie in Mombasa die zich inzet voor kinderen met een beperking.

Wat moet er gebeuren om de ouders trots te laten zijn op iets wat in hun ogen fout is?! Dat is de hamvraag, waar ik me vanaf vandaag mee bezig ga houden. Het is goed te weten dat er vrouwen als Dorothy, Hilda en Nancy zijn. Het geeft weer wat vertrouwen.

En om Shrek nog even aan het halen. Ik blijf maar goede hoop houden dat Mr. “are-you-inviting-me-to-your-home?!” Idi uiteindelijk niet alleen qua uiterlijk op Shrek lijkt... Want Shrek blijkt op het eind toch ook best een goeie vent te zijn en ik blijf dus maar hopen op een “Happy End”.

Wat je van Shrek al niet kan leren hè, haha!! ;-) Wat denken jullie?!

Xx Miek