Alles op zijn tijd?!

“Ik heb een horloge, een Keniaan heeft de tijd”.
Jullie willen niet weten hoe vaak deze zin de laatste dagen door mijn hoofd is gegaan. Vorig jaar heb ik geleerd dat in Kenia alles “Pole pole” gaat. “No hurry in Africa”, werd er regelmatig naar mijn hoofd geslingerd en stukje bij beetje begon ik die levensstijl over te nemen. Gevolg was dat alles in de relax stand kwam en ik me niet meer druk maakte over wanneer iemand te laat kwam of iets niet helemaal ging hoe ik het graag wilde. Tegenwoordig blijkt dat ik alleen nog heb onthouden hoe ik te laat moet komen (heel slecht ik weet het), maar verder ben ik alles weer verleerd…

Inmiddels is het vrijdag en zijn we dus alweer 5 dagen in Kenia. We vullen onze dagen met wennen aan het weer (wat me eigenlijk heel goed afgaat), het leggen van contacten rondom alles wat met het project te maken heeft, het bezoeken van vrienden en vooral met het zoeken van een huis (we hebben iets op het oog, binnenkort meer).

Het is alweer een paar dagen geleden dat ik voor het laatst iets op internet plaatste. De dagen gaan zo snel voorbij en er gebeurt zoveel dat het schrijven me een beetje ontschiet. Daarnaast ligt de internet verbinding er ook regelmatig uit. Maar de grootste ‘schuld’ leg ik bij mijzelf, gezien ik weer veel te kritisch ben over wat ik opschrijf en vooral over hoe ik het opschrijf. Lees: Ik heb al 100 verhalen geschreven maar vind niks ‘blogwaardig’ ;-)

Op waarbenjij.nu zie ik hoe het getal van het aantal dagen dat ik hier nog ben in snelvaart lager wordt en het geeft me een gevoel van gejaagdheid. Ik wil nog zoveel doen, voelen, ervaren, bewijzen en dat maakt me onzeker. Want hoe ga ik dat ooit redden, terwijl ik daarnaast ook nog wil genieten, uitrusten en veel wil schrijven?

Elke ochtend ben ik tot nu toe om 5 uur opgestaan om met Marloes een stuk te gaan hardlopen. Het kost wat moeite, maar dan heb je ook wat. Ik slaap nog niet zo goed en dus heb ik elke keer als mijn wekker gaat de neiging om me weer om te draaien, maar ik weet hoe fijn ik me erna voel en hoeveel energie het me oplevert voor de rest van de dag. Energie die ik volop nodig heb gezien elke dag tot nu toe propvol zit met afspraken. En ook al begint de dag al vroeg en eindigt hij laat, voor ik het weet is hij al voorbij. Daarnaast is het hardlopen, naast het schrijven echt een middel om mijn kop leeg te maken.

Ondanks mijn geworstel zijn we al behoorlijk productief bezig geweest en merk ik dat we er met z’n drieën wel echt van genieten. Afgelopen woensdag zijn we bij de chief geweest en daarmee hebben we meteen spijkers met koppen geslagen. Volgende week woensdag hebben we namelijk de eerste activiteitendag gepland. Ik vind het doodeng om iedereen weer te zien, maar heb er vertrouwen in dat het goed gaat komen.
Het is interessant en leuk om te merken hoe we deze reis alle drie totaal anders ervaren, en daarin kunnen we veel van elkaar leren. (Ik kan er een hele blog aan wijden).

Vanmorgen hebben Marloes en ik na het hardlopen zeker een uur bovenop het dak van het hotel gezeten. Het is daar heerlijk rustig en gezien de zon dan net op is, smelt je nog niet weg. We hebben herinneringen aan vorig jaar opgehaald en besproken dat het heel lastig is om hier met je verwachtingen om te gaan. Vooral ik vind het lastig omdat ik het gevoel heb dat ik alles uit deze maand moet halen wat erin zit, maar bij voorbaat al weet dat dat niet gaat lukken. En dus probeer ik (met een beetje steun van Marloes, Kim en hele lieve en wijze mensen uit Nederland :-) ) me er bij neer te leggen en te genieten van elk moment.

Vorig jaar bleek dat alles vanzelf wel komt, dus waarom zou dat nu dan niet zo zijn?! Daar hou ik me maar aan vast en geniet verder van alles zoals het op me af komt en probeer niet van tevoren al veel verwachtingen te scheppen. En wat blijkt, de mooiste momenten bieden zich dan zomaar ineens aan!

Vandaag is daar een heel mooi voorbeeld van, wat me enorm goed doet en leert dat ik er veel beter mee om kan gaan. We hadden een afspraak om over een huis te praten en gezien dit sneller ging dan verwacht, hadden we behoorlijk wat tijd over. We besloten richting Utange te gaan om bij de school te kijken. In de matatu besefte ik me dat we vlakbij het huis van de familie van Terry (vriendinnetje van vorig jaar) waren en stelde ik voor hen een bezoekje te brengen.
Ik dacht dat ik de weg nog wel wist, maar rondom het huis waren in het afgelopen jaar wat nieuwe gebouwen geplaatst en dus moest ik even zoeken. Hoe dichter ik bij het huis kwam, hoe meer opgewonden ik raakte. Ze wisten niet dat we kwamen, zouden ze het leuk vinden, waren ze überhaupt wel thuis?
Ineens was ik er! Ik stond recht voor het huis en zag dat papa lekker in het zonnetje een mango zat te eten. Hij keek op en herkende me meteen. Echt heel cool! We werden binnen uitgenodigd en papa legde uit dat Terry en Agnes (moeder) er niet waren. Wel zou hij Saïdi (broertje van Terry en een kind uit de Special Needs class) en de andere kinderen gaan halen.
Terwijl een zus van Terry ons bezighield hoorde ik hoe er een groepje kinderen het hoekje om kwam lopen. Ik keek op en herkende de zoontjes van Terry en zag hoe zij en andere buurtkinderen op het huis afrenden. Toen ik naar de deur liep om de kinderen te begroeten kwam er nog een jongetje aangerend, die de andere kinderen opzij duwde, op me afrende maar op een meter afstand ineens stokstijf stilhield. Hij keek me aan en ik zag de verwarring in zijn ogen en voelde daarmee de brok in mijn keel groter worden, zodat ik het gevoel had elk moment te kunnen gaan huilen. “Hiiiiiii big friend” zei ik en ik hoorde hoe mijn stem oversloeg. De grijns die toen op Saïdi’s gezicht kwam maakte dat ik mijn tranen niet langer kon bedwingen. Saïdi kwam weer in beweging en ik wilde hem optillen. Het was een beetje onwennig. Voor mijn gevoel was Saïdi net zo in de war als ik toen we elkaar een dikke knuffel gaven. Zijn “How are you?” heb ik niet eens meer gehoord, want toen stonden de andere kinderen om aandacht te vragen.
Saïdi ging de anderen begroeten en zo zaten we 5 seconden later in een kamer vol met rondrennende kinderen. Terwijl de andere kinderen ruzie maakten om wie er als eerste één van die Wazungu aan kon raken of als eerste op de foto mocht, hield Saïdi zich wat afzijdig. Ik wilde hem niet teveel in de war brengen (Saïdi heeft een verstandelijke beperking en iets wat wij in Nederland een angststoornis zouden noemen) en dus heb ik hem even gelaten. Ik vond het best lastig, want ik zag wel hoe hij contact aan het zoeken was met zijn grote ogen.
Na 5 minuten kwam het moment wat ik nu met recht het mooiste moment van de dag ga noemen. Saïdi kwam op de leuning van mijn stoel zitten. Hij zat daar maar en als ik hem aankeek keek hij weg. Stukje bij beetje kwam hij steeds dichterbij zitten en op een gegeven moment legde hij zijn handje om mijn schouder, hield zijn hoofdbij mijn oor en hoorde ik hem fluisteren: “Annamek”. Ik keek Marloes naast me aan en bedacht me dat dit het mooiste cadeautje is dat Saïdi me kon geven. Dit was zoveel mooier dan een hard gejuich, het gezang van alle andere kinderen langs de weg van Shanzu of weet ik veel wat. Ja, dit was het!
Ik kan nog uren doorvertellen over hoe dit was, maar zal jullie er niet mee vervelen. Saïdi heeft me in ieder geval de rest van de dag ongelovig aan zitten kijken en steeds in mijn hand geknepen terwijl zijn zus bleef maar hem maar bevestigen dat ik het echt was. Het was super!

Zo blijkt maar dat de mooiste momenten zich op onverwachte moment aanbieden, en dat verwachtingen ook weleens minder mooi kunnen zijn dan het uiteindelijk in werkelijkheid gaat. Zoals nu met Saïdi wiens reactie in eerste instantie niet aan mijn verwachtingen voldeed, maar achteraf zoveel mooier bleek te zijn. Zo zie je maar dat ik na een paar dagen worstelen in de eerste week van dit ene moment met dit ene jongetje al zoveel geleerd heb. Een jongetje met een beperking dat door de samenleving als waardeloos gezien zou worden, maar die dus de kracht heeft mij nu al op mijnplek te zetten en na te laten denken. En dat is nou hun kracht en hetgeen waar ik me voor in wil zetten. Waarom Marloes, Kim en ik Why Not hebben opgericht en ervoor willen zorgen dat jongetjes als Saïdi de kans krijgen om naar school te gaan en hun plek in de samenleving te krijgen, die ze zo verdienen.
Zijn ontwikkeling zal waarschijnlijk niet zo snel gaan als gemiddeld, en het zal niet altijd makkelijk zijn. Maar leert Afrika ons niet dat alles op zijn tijd gaat?!

Dus ik ga mijn horloge maar inruilen, hopelijk krijg ik er de tijd voor terug! ;-)

Xx Miek