Als een kip zonder kop in de bonen

En dan ineens ben je er weer!! Hoe ongelooflijk is het dat ik nu gewoon weer in Kenia zit en een berichtje typ naar jullie.
Eerlijk gezegd heb ik een beetje het gevoel of het iemand anders is die hier nu is en alsof ik vanaf een afstandje mee mag kijken. Het gaat allemaal weer zo snel en de ervaringen volgen elkaar in rap tempo op. Het gevoel dat ik heb kan ik ook maar moeilijk omschrijven. Het zweeft ergens tussen euforie en onzekerheid. Want wat is het HEERLIJK om hier weer te zijn, maar hoe vreemd (en best een beetje eng) is het ook omdat alles hetzelfde is maar tegelijkertijd ook weer zo anders.

Het begon meteen op het moment dat ik in Mombasa het vliegtuig uitstapte… De geur alleen al riep meteen een wirwar van gedachten en gevoelens op.
Het eerste uur heb ik een brok in mijn keel gehad. Ik bleef maar om me heen kijken en dingen herkennen. De rust en zekerheid waarmee ik door het vliegveld heenliep, mijn visum aanvroeg en mijn koffers ophaalde verraste me enigszins. Want van binnen voelde het alsof ik op het punt stond te exploderen in wel duizend emoties waarvan ik niet eens wíst dat ik ze had!
Pas toen we in de auto wegreden vanaf het vliegveld, kwam ik een beetje bij en besefte ik dat wat ik meemaakte echt was. Ik voelde de vlinders in mijn buik kriebelen, maar wist nog niet zo goed hoe ik me nou echt voelde of hoe ik me überhaupt moest gedragen. Het liefst wilde ik alles wat ik voelde uitschreeuwen, maar gezien ik Marloes, Kim en Tony (de chauffeur) niet het gevoel wilde geven dat ze met een op hol geslagen puber in de auto zaten, heb ik mijn raampje maar opengedraaid en mijn lippen stijf op elkaar gehouden. De wind die via het raam mijn gezicht verwarmde toverde daarnaast ook mijn kapsel (dat de lange reis aardig doorstaan had) meteen om in een “Goh, was je föhn ontploft?”-coupe. En gelijk bedacht ik me: Oh ja, dat was waar ook, dat kon hier niet…
Een paar minuten later reden we over de lange brug Nyali in. De plek waar ik vorig jaar woonde. En toen begon het… Het grote bord bij Nakumatt Nyali verwelkomde ons en nodigde ons uit om ook dit jaar weer de kerstaankopen daar te halen. Een andere aanduiding langs de weg gaf aan dat we voor mijn favoriete Sushirestaurant rechts moesten afslaan. Een stukje verderop zag ik dat de lampen bij Booksfirst (het café’tje waar ik met Marloes vorig jaar úren heb gepraat, gelachen en gehuild) nog brandden. En nog geen kilometer verderop waren de opzwepende beats en melodieën bij Tembo’s al te horen. Ik hield het niet meer… In plaats van te gaan schreeuwen, voelde ik de tranen achter mijn ogen branden en ach wat kon het me schelen, het was donker en het was echt waar… Ik was er weer!!!!
De rest van de weg heb ik zitten genieten van alle herkenningspunten en werd ik uiteindelijk verrast door het hotel waar Tony ons afzette.

We hebben nu een hotelkamer in het Beaumont Holiday Inn hotel in Mtwapa, een paar kilometer verder dan Nyali. Dit jaar wonen we niet in hetzelfde appartement als vorige keer. Omdat we weten dat het veel goedkoper kan en we zonder een zwembad en schoonmaakster het project ook prima kunnen uitvoeren. We blijven een week in het hotel zodat we deze week een aantal appartementen kunnen bekijken. Aan het eind van de week maken we een keuze waar we de komende tijd gaan verblijven.

Gisteravond hebben we ons door Tony en Erik (kennis van vorig jaar die het hotel voor ons geregeld heeft) over laten halen om na een douche nog even wat te gaan drinken in Mtwapa. Dat “even” kan ik dus mooi weglaten, want het was 4(!!) uur toen ik met zere voeten van het dansen en mijn eerste Tuskertjes achter kiezen op mijn veel te harde matras (oh ja, weer zo’n vergeten herinnering) moe maar voldaan in slaap viel om vervolgens een nacht lang achtervolgd te worden door heftige dromen met alle herinneringen aan vorig jaar.

Vandaag hebben we vooral veel geslapen. Om 13.00 uur zijn we boodschappen gaan doen en hebben we de eerste appartementen bekeken. Ik heb gemerkt dat ik op het telefoonnummer van vorig jaar alleen gebeld kan worden en niet zelf kan bellen en dus heb ik een nieuwe simkaart gekocht met een Keniaans nummer (+254702009007). Ik kan nu nog niet gebeld worden, maar daar komt morgen verandering in.
Op dit moment zit ik dus weer met de laptop op schoot in onze bloedhete hotelkamer. Nog steeds voel ik me een beetje verward en heb ik continu het gevoel dat ik een déjà vu heb. Wat ik wel weet is dat heel graag de kinderen en mijn bekenden wil zien. Dus dat wordt dan maar mijn doel voor morgen en voor de rest zal ik nog wel even in de bonen blijven!
Ik ga dus nu maar slapen en morgen om 5 uur op. Dan ga ik lekker hardlopen, wie weet helpt dat om mijn gedachten weer een beetje te ordenen en het allemaal wat bewuster te gaan voelen. Alhoewel het ook wel grappig is om een beetje als een kip zonder kop rond te lopen. En aangezien ik toch het idee heb dat ik het zelf niet ben die dit meemaakt, maak ik maar eens gebruik van de kans om mezelf zo te zien ploeteren. En weet ik ook eens hoe het is voor jullie om mij een beetje uit te lachen… ;-)