Er was eens...

Sprookjes beginnen eigenlijk altijd met die 3 woorden. Als kind al was ik gek van de sprookjes die mijn moeder mij voorlas. Mijn absolute favoriet was (en is) ‘Belle en het Beest”, want die onmogelijke liefde die toch uitkwam, gaf me steeds weer hoop als de jongen die ik zo leuk vond mij weer eens niet zag staan… (Jeugdtrauma’s, kom je er ooit van af?! Haha) ;-)

Elk verhaal begint met een begin, zo ook het mijne in Afrika. Vorig jaar begon het de kans om een project te doen in het buitenland. Dit jaar is het het begin van “Why Not?”. Oftewel: Het verhaal van Marloes, Kim en Annemiek die naar Kenia vertrekken om de kinderen met een beperking een toekomst te bieden.

Jaja, daar zit ik dan weer… Half 3 ‘s nachts met de laptop op schoot en verhaaltje te tikken, de geschiedenis herhaalt zich.
Ik kan niet meer slapen en hoewel ik heel hard roep dat het door de malariatabletten komt, weet natuurlijk dondersgoed dat dit gewoon komt door de zenuwen en de adrenaline die door mijn lichaam giert.

Al starend naar het plafond wisselen honderden vragen zich in sneltempo af. Hoe vaak ga ik er de komende maand zo bij zitten? Ga ik weer volop verhalen schrijven? Ga ik überhaupt inspiratie opdoen om verhalen te schrijven? Hoe gaan de mensen mij straks ontvangen? Herkennen ze me nog wel? Ga ik mijn fijne nieuwe eigen plekje (ik ben afgelopen maand verhuisd) niet ontzettend missen? En mijn vrienden? Hoe zal het gaan tussen Marloes, Kim en mij?
Maar de grootste vraag is: Hoe ga ik het vinden om weer in Kenia te zijn en hoe ga ik wat ik vorig jaar achterliet aantreffen?

Het maakt me wat onzeker, en deze vragen zijn niet het enige dat maakt dat ik niet kan slapen. Want ook pieker ik me suf over hoe het zal gaan de komende maand. Ik heb vorig jaar natuurlijk veel geleerd over het land en de mensen. Maar dat betekent niet dat het nu dan geen uitdaging meer is. Alles is anders. Het is niet meer zo vrijblijvend als toen. Ik ga met andere mensen dan vorig jaar. Ik ben zelf ook wel weer veranderd. We hebben nu andere verwachtingen en zo kan ik nog wel even doorgaan…

Gelukkig besef ik me dat er naast al die verschillen één ding ál die tijd hetzelfde is gebleven en dat is het DOEL (en daarmee onze gezamenlijke PASSIE). De kinderen, dat is waar het om gaat, waar we het voor doen en alle andere dingen zijn maar bijkomstigheden.
Het afgelopen halfjaar hebben Marloes, Kim en ik keihard gewerkt om alles te regelen voor het vertrek en de financiën om onze ideeën uit te voeren rond te krijgen. En dat is (met dank aan alle sponsoren, donateur en onze vriendenkring) gelukt! (EN HOE?!)

De antwoorden alle vragen moet ik jullie nog even schuldig blijven, maar we gaan er keihard voor om de antwoorden te krijgen.

Al dagen slaap ik niet en is mijn hoofd weer eens één grote warboel. Ik ben er een beetje aan voorbij gegaan, omdat ik nog zoveel dingen moest regelen en ook best weer tegen de reis opzag. Pas zaterdag toen ik uit mijn werk kwam, bedacht ik me dat het nog maar een dag duurde en begon het warme gevoel te komen. IK GA WEER TERUG! Terug naar Kenia, het land waar ik vorig jaar zo verliefd op ben geworden! Wat een geluksvogel ben ik toch!!

Na de succeswensingen van alle mensen uit de gemeente van Kerk- en Kapel-Avezaath, een SUPER gezellige en fijne avond met mijn lieve vriendinnetjes en een goed gesprek met mijn ouders ben ik er klaar voor. Mijn koffers zijn ingepakt (en zowaar onder de 23 kg!!) staan klaar, ik voel dat mensen achter me staan en ik heb er nu weer ongelooflijk veel zin in!

Nu dit verhaal een mooi begin heeft, hoop ik maar dat het ook een ‘happy end’ heeft, zoals al die sprookjes. En aangezien mijn favoriete sprookje bewijst dat het onmogelijke mogelijk is, hou ik daar maar aan vast en gaan we ervoor!!

Straks om half 4 stap ik in de auto en om 07.00 uur zullen we opstijgen vanuit Amsterdam. Vervolgens zullen we na een tussenlanding in Zurich en Nairobi (als alles meezit) om 23.30 uur landen in Mombasa.
Ik heb nog geen idee hoe het er allemaal uit zal gaan zien, maar jullie horen van me.

Toch heerlijk hoe het schrijven mijn hoofd altijd een beetje leegmaakt. Ik draai me nog maar even om, ik heb nog een ruim uur voor een powernap.

Tot snel!
Kus Miek