Blog 74: Afronden en loslaten…

Dingen afronden is niet mijn sterkste kant. Iets is in mijn ogen nooit echt “af”. Neem bijvoorbeeld mijn verslagen voor school. Altijd vind ik dat ik er nog wel iets aan toe kan voegen en alles kan altijd beter. En met projecten is dat al helemaal zo, omdat ik als ik eenmaal op dreef ben, allemaal nieuwe plannen en ideeën krijg..
Ook in loslaten ben ik niet goed. Ik ben best een beetje een controlfreak en vind het daarom ook lastig om dingen uit handen te geven.. Laat mij het maar allemaal zelf doen, dan weet ik in ieder geval dat het gaat zoals ik het wil.. ;-)

Tijdens mijn verblijf in Kenia heb ik wel geleerd de dingen meer los te laten, met name als het gaat om dingen in Nederland. De eerste weken hield ik me veel bezig met wat er zich in Nederland afspeelde. Ik volgde het nieuws via internet, belde regelmatig met thuis over de laatste nieuwtjes en kocht zelfs een keer een Nederlands roddelblad op het strand, ook al was het al 2 weken oud. Ik wilde gewoon op de hoogte blijven en niet al teveel missen..

Na verloop van tijd begon dit te slijten. Ik kreeg het te druk met alles hier, om me bezig te houden met wat er thuis allemaal gebeurde. Hierdoor vergat ik op zoek te gaan naar het nieuws en tijdens telefoongesprekken met Nederland sprak ik voornamelijk over wat IK had meegemaakt.. :-)

In de 3 maanden dat we hier zijn geweest hebben we het project vanuit het niks opgebouwd tot wat het nu is. Nu het einde van de reis nadert, weet ik dat ik dit ook uit handen moet gaan geven. En ik moet toegeven dat ik dat best wel weer moeilijk vind. Het is namelijk echt “ons ding” geworden..
Ik ben trots op wat we gedaan en bereikt hebben. Vooral omdat we het op eigen kracht hebben gedaan. We kwamen hier zonder echte voorkennis van de omgeving, connecties en eigenlijk alleen maar met een vaag ‘idee’.
Vandaag hebben we het echte resultaat van ons werk gezien..

Vorige week (toen Fran en ik afwezig waren) heeft Marloes samen met haar familie van het sponsorgeld allemaal spullen gekocht voor de school. Speelgoed, zitzakken, pennen, potloden en noem maar op. Ze had me toen al verteld dat het erg goed ging met de kinderen en dat er inderdaad nieuwe kinderen in de klas waren.. Maar ik wilde het toch eerst allemaal met mijn eigen ogen zien voor ik het zou geloven..

Daarom zijn we vandaag weer op bezoek gegaan bij Utange Primary school. Het was voor het eerst sinds onze rondreis dat ik er weer heen ging en ik had de kinderen al zeker anderhalve week niet meer gezien. Toch wel een beetje opgewonden ging ik er weer heen. Hoe zou het met ze gaan, zouden de nieuwe aanmeldingen ook daadwerkelijk nu in de klas zitten en.. hoe zouden ze op ons reageren?!
Nadat ik vanuit de Matatu het schoolplein opliep, maakte mijn spanning plaats voor een andere emotie.. Werkelijk álle kinderen kwamen de klas uit rennen om ons te omhelsden, kussen en onze namen te roepen.. Ik hield het echt niet droog, was zo ontroerd en blij!
Eenmaal in de klas, zag ik inderdaad “nieuwe” gezichten en een trotse Susan, die haar klas les aan het geven was.
Nadat we iedereen gedag hadden gezegd, liepen we naar het kantoor van Madame Jane, de headmaster. We wilden met haar graag een interview houden over wat er veranderd is sinds wij hier zijn geweest.
We hadden een formeel verhaal verwacht uit de mond van de headmaster, maar hetgeen ze vertelde maakte ons wel even stil.. De vrouw die normaal altijd zakelijk en gereserveerd is, zat nu als een enthousiaste en dankbaar persoon tegen ons te praten. Woorden als “eyeopener”, “happiness” en “greatfull” kwamen voorbij en dat maakte dat ik wel weer even moest slikken.

Dit alles illustreert dat je met heel weinig heel veel kunt bereiken. Een verandering wordt bereikt wanneer je écht gelooft in hetgeen je aan het doen bent. In Shanzu hebben nu 35 ouders ingezien dat hun “not normal” kinderen weldegelijk iets kunnen en van waarde zijn. En het is super gaaf wanneer je een headmaster hoort zeggen dat je een “eyeopener” bent geweest. Je Kombé hoort bidden voor zijn "Wazungu Friends" (blanke vrienden). Of wanneer een autistische jongen die bij de activiteitendagen zich alleen maar afsloot en in een hoekje zat, vandaag in één van de schoolbanken aan het lachen en stralen. Helemaal TOP!!!! Alle cliche’s zijn dan opeens helemaal waar…

We hebben echt een verandering teweeg gebracht en dat maakt alleen maar dat we het helemaal niet los wíllen laten.. we willen er nog meer doorgaan..

Toch moeten we voor nu wel dingen af gaan ronden. Het verslag is zo goed als af, de presentatie krijgt steeds meer vorm en we zijn bezig met het plannen van de laatste activiteiten. Zo hebben we zaterdag een afscheidsfeest in ons appartement voor iedereen die we hier hebben leren kennen en gaan we maandag als definitieve afsluiter met de docenten en kinderen van “onze” klas op schoolreis naar Shimba Hills, een klein safaripark aan de south coast.

Ik merk dat ik weer een beetje terugkom in mijn oude patroon. Ik wil de dingen weer bij me houden en niet overdragen. Maar ik realiseer me dat ik niet anders kan. Daarnaast ben ik ook weer bezig mezelf op de hoogte te stellen van wat er thuis allemaal gebeurd en ik denk dat dat ook weer betekent dat ik wel klaar ben om weer naar huis te gaan.
Ergens vind ik het ook niet erg, zo ben ik nu eenmaal en dat is ook goed.. En in Nederland heb ik die mentaliteit ook gewoon nodig..

Maar klaar zijn we er nog niet mee.. We gaan zeker door..
En hoe?! Tja, daar zijn we hééél hard over aan het nadenken.. ;-)