Geduld… is een schone zaak!!!

Het heeft even geduurd, maar hier is 'ie dan.. Mijn laatste blog:

Mijn studie Pedagogiek bestaat voor de helft uit zelfreflectie en het schrijven van verslagen daarover. Helemaal gék word ik er soms van. Op den duur ben je toch uitgereflecteerd zou je denken?! Maar inmiddels ben ik er wel achter dat je eigenlijk nooit uitgereflecteerd bent.. Ik niet althans.. (Is dat überhaupt wel een woord “uitgereflecteerd”?!)

De reflectie van Kenia ligt al een maand op mijn lippen, mijn vingers zijn er al weken klaar voor om de woorden te typen en de zinnen hebben zich in mijn hoofd allang gevormd…… En tóch krijg ik al een maand geen letter op papier!! :-(

Waar ik in Kenia nog geen dag moeite heb gehad mijn woorden op papier te zetten (sterker nog, ik zette ze zelf zonder pardon allemaal op internet.. De hele wereld mocht van mijn part het lezen), bak ik er in Nederland helemaal niks meer van..

WAT is er gebeurd?!?!?!

Heb ik niks meegemaakt om over te vertellen..?! Integendeel!
De eerste week zat ik nog zó in mijn “Kenyan Style” dat ik standaard om 4 uur wakker werd, ál het eten veel te flauw vond, mensen die ik amper ken om de nek vloog om ze te “Soene” (bij hen kan ik niet meer kapot, haha) en ’s avonds om 22.00 uur mijn lampje al écht uitging…

Vind ik het dan misschien niet leuk om terug te zijn?! Nee, dat is het ook zeker niet…
Ik vind het hartstikke leuk iedereen weer te zien en ben veel te blij dat het weer vanzelfsprekend is bij m’n vriendinnetjes langs te gaan… Daarnaast kom ik nu pas achter hoeveel mensen me eigenlijk gevolgd hebben. Onvoorstelbaar, ik kan het echt niet geloven!! :-)

Maar wat is het dan wel?!

Eigenlijk is het niet zoveel bijzonders…

Zou het hem daar dan in zitten? In het feit dat hier in Nederland alles gewoon gaat zoals het altijd al ging…?!

Ik ben alweer ruim een maand terug in Nederland. Terug in de “beschaafde” wereld (zoals dat zo mooi heet), terug in de luxe, terug in de KOU, maar bovenal terug in mijn eigen gestructureerde chaos!!!
Die wereld hier voelt alweer als thuis, de luxe went natuurlijk weer véél te snel en met de kou kan ik met de dag beter leven (lang leve de zonnebank! ;-))… Maar HOE had ik OOIT kunnen denken dat Kenia mij dusdanig zou veranderen dat mijn hoofd niet langer geteisterd zou worden met die eeuwige ideeën, gedachtes en bevliegingen van mij…

Heb ik dan helemaal NIKS geleerd?!?!?! Euh… blijkbaar niet… ;-)

Mijn (net aangeschafte) agenda staat alweer helemaal vól gekliederd met werk-, stage- en schooldagen, afspraken met vrienden, etentjes, feestjes en ga zo maar door. Ik vlieg van hot naar her, mijn tank heb ik al 20x leeggereden en jawel… ik heb de grote steden van Nederland allemaal alweer gezien (incl. de winkels ;-))…

De goede voornemens zijn in één maand tijd alweer vergeten. Kenia lijkt alweer máánden terug en het “echte” leven is weer helemaal in volle gang. Conclusie: De tijd gaat hier dan toch wel sneller dan in Afrika!

Daarnaast kwam ik er na 2 weken achter dat ondanks er veel dingen hetzelfde zijn gebleven, de tijd hier in die 3 maanden natuurlijk ook niet heeft stilgestaan. Ook hier draaide de wereld door..
Waar ik de eerste twee weken in het middelpunt van de belangstelling stond, werd het daarna tijd de schade in te halen. Nu was het weer mijn beurt geïnteresseerd te zijn in de verhalen van de mensen die ik hier achtergelaten had en die ook hun dingen hadden meegemaakt. En ik moet toegeven dat wanneer je zelf nog vól zit met verhalen dat af en toe ook best moeilijk is…
Gelukkig kennen de meesten me inmiddels wel, weten dus hoe ik ben en stond mijn pa natuurlijk weer klaar met one-liners die me weer even terug riepen.

Hoe meer tijd er verstreek, hoe beter het me allemaal afging en inmiddels kan ik wel zeggen dat ik wel weer geland ben. Down to earth en ook wel weer redelijk nuchter (voor zover ik dat kan zijn..) ;-)

En ik vind het allemaal ook gewoon echt leuk!! Het werken bevalt me nog steeds prima, mijn stage is op meerdere vlakken een uitdaging, met mijn studie sla ik ook weer een nieuwe (en onbekende) weg in en mijn vrienden en familie zijn nog nét zo leuk als toen ik wegging…

Ik vind het stiekem wel super leuk dat ik met regelmaat nog telefoontjes en berichtjes krijg uit Kenia. Die zorgen ervoor dat ik me weer even terug waan en herinneren me aan de geweldige tijd die ik daar heb gehad.
Laatst nog zei ik tegen Terry: “Can you imagine that there's snow over here!?!?!”. Ze wreef me meteen in dat het daar nog steeds elke dag 35 graden was… En bedankt hè ;-)!!!
Verder zijn we alweer bezig met een eventueel vervolg van ons project… We hebben zélfs al berichten van studenten die enthousiast zijn ons project verder voort te zetten!!!

Tussen alles door ben ik al een paar keer gaan zitten om de beloofde laatste blog te schrijven. Al meerdere keren ben ik eraan begonnen, maar toch sloot ik elke keer af met de “delete-toets”.
Ik was echt even bang dat ik met mijn terugkomst in Nederland het schrijven ook weer verleerd was. En dus schoof ik het maar weer even verder voor me uit, ging weer verder met diensten draaien, schoolwerk, bezoekjes, foto’s inplakken, etentjes enz. enz…

Deze week dwingt een sms van m’n oma me even te stoppen. “Hoe gaat het met je?!”, vraagt ze. Tja.. Hoe gaat het eigenlijk?! Geen idee… Véél te druk om erover na te denken.
Normaal heb ik er een hekel aan als mensen een vraag als hierboven beantwoorden met “Druk, druk, druk”. Ik denk dan altijd: laat die laatste twee woorden weg, dat scheelt alweer tweederde… maar ineens betrap ik mezelf erop dat ikzelf ook weer zo “druk, druk, druk” ben. En ik baal van mezelf, want.. WAAR ben ik nou zo druk mee?!
Precies op dat moment geeft mijn lichaam me het antwoord.. De griep zet me weer even met beide benen op de grond en zorgt ervoor dat mijn wervelwind weer (even) gaat liggen.

Ja hoor, het is weer tijd om te reflecteren…

En met een beetje geduld kom je een heel eind… :-)

Lieve mensen, bedankt voor het trouwe volgen. En we spreken elkaar!

Dikke KUS!!
Miek