Blog 80: Wat neem ik mee en wat laat ik achter?

Ik weet nog dat ik ooit een keer terugkwam van een kamp en vond dat ik wat souvernirs mee moest nemen voor thuis. Voor mijn moeder kocht ik een plantje, voor mijn vader douchegel, voor mijn zusje en beeldje en voor mijn broer een heeele lange kauwgumstok..
De douchegel was ik vervolgens vergeten, het plantje was in mijn tas halfvergaan en omdat ik op de terugreis trek gekregen had, was er van de kauwgomstok niet zoveel meer over..

Eenmaal thuis stond ik daar dus met een beeldje dat mijn moeder en zusje maar moesten delen, een halve kauwgomstok voor mijn broer en mijn vader heb ik maar een dikke kus gegeven..
Toch vonden ze het helemaal niet erg, ze waren blij dat ik er weer was en dat ik een leuke tijd had gehad..

Souvenirs verkopen ze hier in Kenia volop. Er is geen strand waar geen beachboys rondlopen met beeldjes, sierraden en schelpen. En op elke markt vliegen de petjes, t-shirts en andere souvenirs je om de oren..

Ook ik ben natuurlijk volop aan het shoppen geweest, zowel voor mezelf als voor het thuisfront..
Maar de tastbare souvenirs zijn lang niet zo kostbaar als de andere dingen die ik allemaal mee mag nemen uit Kenia.. (En gelukkig wegen die ook niets, anders zou ik het niet meer in m’n koffer krijgen..) ;-)

Alle gebeurtenissen, ervaringen, levenslessen en indrukken zitten in mijn hoofd en hoop ik nooit meer te vergeten. Gelukkig zijn er wat foto’s die de herinneringen weer op zullen roepen, heb ik recepten van het eten, om af en toe de sfeer weer te proeven en weet ik de namen van de artiesten om me op z’n tijd weer eens terug te wanen op de Keniaanse dansvloer.

Maar ondanks dat ik veel meeneem, laat ik ook veel achter..
Uiteraard de plek en de leuke mensen. Tot mijn grote vreugde een aantal kilo’s, mijn halfvergane schoenen en natuurlijk het heerlijke weer (en daarmee ook het feit dat mijn haar daardoor zo mooi krult).

Ik kan geen strandwandeling meer maken op Nyali beach, geen duik nemen in de Indische oceaan, niet meer op huisbezoek in Shanzu, en bijkomen onder de grote boom bij Utange Primary school is er ook niet meer bij. Geen Harisson meer die me bij de poort groet elke morgen en geen gezoen meer met mensen aan wie je je voorstelt.

Maar daartegenover staat dat ik straks weer lekker met mes en vork kan eten, met een bak Lays chips op de bank kan kruipen om alle gemiste afleveringen van desperate housewives, voetbalvrouwen en al die andere heerlijke serie ste kijken, tijdens het uitgaan weer fatsoenlijke wijn drinken en goede muziek horen, aan de rechterkant van de weg rijden, een boterham met oude kaas eten, weer veilig over kunnen steken…

en het aller belangrijkste.. Jullie allemaal weer zien!

Het verhalen schrijven ga ik nog missen, ik zal er morgen nog 1 schrijven als ik terug ben over de terugreis, maar dan stop ik ermee.. “mieksreis.waarbenjij.nu” is de afgelopen 3 maanden mijn domeintje geworden en ik ben er van gaan houden mijn verhalen met jullie te delen.
De lieve, grappige en eerlijke reacties van jullie hebben mijn verblijf en alles daaromheen een stuk aangenamer gemaakt, het voelde af en toe net alsof jullie ook een beetje hier waren!
Ik heb nog lang niet alles verteld, en zal het meeste daarvan ook niet in woorden uit kunnen drukken. Maar sommige dingen hoef je ook niet te delen, die zijn voor jezelf. En juist al die souvenirs gaan mee in mijn rugzak en krijgen thuis een mooi plekje, in mijn hoofd en in mijn hart.

Bedankt allemaal!!

Nu ga ik afsluiten, mijn koffer is gepakt en over een kwartier worden we opgehaald en naar het vliegveld gebracht..
De laatste blog is een feit en ik zie jullie allemaal in Nederland weer!

Een heeeeeeele dikke kus
En tot snel in Nederland!

Sawa Twende.. (klaar ermee)