The Dreamcatcher...

Als jong meisje had ik een grote hobby: Paardrijden! Het liefst deed ik het elke dag! Als ik ’s nachts naar bed ging, droomde ik ervan hoe het zou zijn wanneer ik mijn eigen paard in de tuin zou hebben…
Hoe ik had gedacht dat te gaan doen in de tuin van ons rijtjeshuis (tussen de flatgebouwen in) weet ik niet, maar erover drómen deed ik bijna elke nacht...

In de periode van de middelbare school had ik een andere hobby: Jongens! Met vriendinnen kletste ik er het liefst de hele dag over. Als ik dan ’s nachts in bed lag, dacht ik aan hoe het zou zijn als de liefde van “die ene hele leuke jongen” wederzijds was…
Beetje jammer dat ik te schijterig was het te onderzoeken en áls ik dan het lef had dit wel te doen, ik die droom meteen weer kon laten varen, omdat van wederzijdsheid geen sprake was… :-( Maar goed, drómen deed ik!!! ;-)

Als ik vroeger bang was te gaan slapen, kreeg ik de tip van mijn ouders: “Denk maar aan mooie dingen en ga dan maar mooie dingen dromen”. En sóms lukte dat dan ook…

Tegenwoordig heb ik van dromen maar mijn hobby gemaakt, omdat er geen dag voorbij gaat dat ik het niet doe… Het zijn er alleen zoveel geworden, dat ik soms niet meer weet welke ik nu het belangrijkst vind en welke ik als eerst wil najagen! :-)

Een paar maanden terug schreef ik over ons project in Kenia en sloot ik die blog af met de volgende woorden: “Maar klaar zijn we er nog niet mee… We gaan zeker door… En hoe?! Tja, daar zijn we hééél hard over aan het nadenken… ;-)”

De droom was toen geboren, nou ja… eigenlijk was dat ervoor al. Ik denk zo’n beetje eind december. Francis en ik waren na een dag in Shanzu onderweg in de Matatu, terug naar huis. We hadden in de krant gelezen dat de Keniaanse overheid besloten had om meer geld uit te trekken voor onderwijs voor kinderen met een beperking. In dat stukje was te lezen dat er in heel Kenia, van alle kinderen met een beperking, maar 1300 naar school gaan. Dat is dus heel weinig!!!
We spraken over dat we ons project dus eigenlijk precies op een goed moment hadden gestart, maar dat 3 maanden te kort was om ook echt iets blijvends op te zetten. Van het één kwam het ander en zo zaten we een uur later enthousiast te praten over hoe we ons project verder voort konden zetten…

Eenmaal terug in Nederland is het daar niet bij gebleven en zijn we meteen aan de slag gegaan. Toen we vanuit onze school enthousiaste reacties kregen op ons verslag en de presentatie van ons project, kwam het idee om onze eigen stichting op te zetten, met behulp van school.
Inmiddels is er een hoop gebeurd… In Kenia begonnen we als “FAM op reis”: Francis, Annemiek en Marloes.
Marloes heeft in het begin al aangegeven zich te willen richten op andere dingen en het Kenia project te laten voor wat het is. Francis heeft een tijdje terug, helaas, de keuze gemaakt ook niet verder te gaan. Dan blijft dus “A op reis” over… Tja, dat klinkt een beetje zielig. Dan kun je er beter Remy van maken, en tja… zo hebben mijn ouders me niet genoemd… ;-)

Gelukkig ben ik niet Remy en ook niet alleen op de wereld. Ik vind het heel fijn dat er nog 2 enthousiastelingen zijn! En zo kan ik gelukkig toch nog op zoek naar 3 retourtjes Kenia, voor in december 2010!
Marloes Herber en Kim van Nuenen hebben zich bij het project aangesloten. Ik ben er gelukkig mee! :-)
Marloes zullen de meesten al wel kennen, zij is in december bij ons in Kenia op bezoek geweest en heeft daarvoor al een hoop ervaring opgedaan tijdens een stage in 2008 en 2009. Zij stond bekend als “de andere Marloes”, maar wordt vanaf heden dus “de (enige) echte Marloes”. ;-)
Kim is een studiemaatje vanuit InHolland. Ik heb met haar samengewerkt tijdens de minor “Kracht van vele Culturen”. Kim is een alleskunner!

Aan onze samenwerking hebben we hard gewerkt, en daarnaast aan het contact met de mensen in Kenia, wat er nog steeds volop is.
Met behulp van de Kamer van Koophandel hebben we bepaald dat we het beste een stichting kunnen oprichten, waarin we vervolgens het project zullen voortzetten. We denken hierbij aan het creëren van stageplekken voor studenten van diverse HBO opleidingen, die de stage kunnen gebruiken binnen hun opleiding. Zodoende kunnen wij ons klasje laten voortbestaan en de leerlingen meer kansen op een zinvolle toekomst bieden. Want: onderwijs is immers de basis.

Vorige week is de naam en het logo van onze stichting “geboren”. Het is “Stichting WHY NOT?” geworden.
Om een lang verhaal kort te maken (ik leg het een andere keer nog wel uit): Kenianen vragen bij álles wat je zegt “Why?” (Waarom? Het zijn net kinderen ;-)) en wij antwoordden dan steevast “Waarom niet?”, WHY NOT?
Op dit moment zijn we druk bezig met de website, die hopelijk héél snel te lucht in gaat. Het webadres wordt in ieder geval www.whynotkenya.org en we zijn nu (tijdelijk) te mailen op stichtingwhynot@gmail.com

Het begin is er!!!!!

En over die dromen… die hebben we allemaal! De ene droom vervliegt na een tijdje weer en maakt plaats voor een nieuwe. Een andere droom moet je laten varen, omdat hij door omstandigheden nooit uit zal komen. Weer een andere droom zal áltijd een droom blijven (maar daarom geniet je er niet minder van, haha)… Daar tegenover staat weer dat sommige dromen toch wél uitkomen!!

Het paard in mijn tuin is er echter nooit van gekomen. En met “die ene hele leuke jongen” is het ook al niks geworden… En zo zullen er in de toekomst nog veel meer dromen zijn die ik zal moeten laten voor wat ze zijn… Zijn dromen daarom bedrog??? Misschien… Maar ík ben in ieder geval nog láng niet uitgedroomd!! :-)

Ik heb mezelf altijd voorgehouden, dat wanneer ik mijn dromen na zou jagen het er ook wel van zou komen. En mocht het niet lukken, dan kon ik in ieder geval nooit zeggen dat ik het niet geprobeerd had!

We weten allemaal dat je dromen op gebied van liefde niet kunt beïnvloeden, maar met deze droom is het anders. Deze droom over een betere toekomst voor de kinderen met een beperking en mijn liefde voor dit project in Kenia ga ik najagen. En dus ga ik maar héél hard aan mooie dingen denken en de droom beïnvloeden… waardoor deze eigenlijk alleen nog maar uit kan komen!! ;-)

Want: WHY NOT…. Catch that dream?!

…

Deze blog is om jullie, mijn bloglezers, bij te praten en te vertellen waar we nu staan. Gewoon, omdat ik dat leuk vind!
Maar ook vanwege het volgende:

De afgelopen periode hebben we met ons project een aansluiting gevonden bij de protestantse gemeente van Kerk- en Kapel-Avezaath. Aankomende zondag (23 mei 2010) krijgen we de mogelijkheid onze stichting en werkzaamheden te promoten. In samenwerking met deze gemeente geven we een presentatie over wat we gedaan hebben, wat we nu doen en wat onze toekomstplannen zijn. Om zo het project in de toekomst niet alleen fysiek, maar ook financieel mogelijk te kunnen maken.

Voor degenen die het leuk vinden, willen we jullie dan ook van harte uitnodigen! Dat zou ons erg motiveren! :-D

Zondag 23 mei 2010, 10.45 uur (dus als je zaterdag bent wezen stappen, kun je toch nog wel een beetje uitslapen, haha) in de Kapel van Kapel-Avezaath.
Zoelensestraat, het witte kerkje. Voor (jongere) kids is iets geregeld! (door mijn lieftallige zus!)