Blog 70: Met de kippen op stok..
Door: Annemiek
Blijf op de hoogte en volg Annemiek
10 Januari 2010 | Kenia, Nairobi
Ik ben er inmiddels wel aan gewend dat de wensbriefjes elke dag aansluiten op wat ik meemaak.. Zo begon ik vandaag met de volgende uitspraak van Boedha: “Alles wat een begin heeft, heeft ook een einde. Sluit er vrede mee en dan komt alles goed..”
Vandaag was de laatste dag van onze rondreis door Kenia, en vandaag zouden we dus ook weer teruggaan naar Mombasa! We zouden met een rechstreekse busverbinding van Eldoret naar Mombasa reizen.. Dat betekende dus 13 uur hobbelen in de bus!
De dag begon vandaag dus weer met het inpakken van de backpack. Ik heb Francis eerst maar zijn spullen laten pakken en bij me laten brengen en ben toen lekker op mijn dooie gemakje gaan inpakken..
Om 17.00 uur waren we, nadat we van iedereen uitgebreid afscheid hadden genomen, klaar om te gaan………
Twee jaar terug ben ik met Sanne en Anouk met de bus naar Spanje gegaan.. Eén groot feest vond ik dat! En dat was ruim 18 uur.. Daarom dacht ik dat ik dit ook wel weer zou overleven..
Tja… ;-);-);-)
Hoe het allemaal begon…
Op de heenreis naar Nairobi had ik de hele weg bij het raampje gezeten en dus had ik voor deze reis aan Francis beloofd dat we nu zouden wisselen. Dit tot Francis’ grote genoegen!
Echter, toen we de bus inkwamen zagen we dat we niet naast elkaar zaten, maar dat Francis achter mij zat.. En dus níet bij het raampje..
Maar flexibel als hij is, liet Fran zich niet van de wijs brengen en nam plaats.. Meteen begon hij een gesprek met de vrouw die naast hem zat..
“So, how are you mama?!” vroeg hij, zo amicaal als alleen hij dat kan.. De vrouw was echt “not amused” met Francis’ gezelschap (lees: blablablablablabla).. Na een paar pogingen een gesprek aan te knopen, gaf Fran het op en zei tegen mij: “K*t joh, heb ik weer.. Kan ik al niet bij het raam zitten.. Zit ik ook nog echt naast een chagrijn!!!”
Ik kreeg met de minuut meer moeite mijn lach in te houden.. ;-)
Inmiddels had ik me een beetje geïnstaleerd en keek om me heen. De bus zat helemaal bómvol met mensen. Op de achterbank zaten zeker 10 kinderen, terwijl er eigenlijk maar plaats is voor 5. Deze kinderen zaten ons echt aan te gapen alsof ze nog nooit een blanke gezien hadden.. (Maar dat zijn we inmiddels natuurlijk wel gewend).
De stoel naast mij was nog leeg, maar er lag wel een jas op en dus zou er zodadelijk wel iemand komen. Na 5 minuten zag ik door het gangpad een vrouw met een kind op haar arm aankomen. Toen ze bij mijn stoel stopte, bleek dat dit mijn buurvrouw was. Toen ik opstond om plaats te maken, hoorde ik een heel raar geluid.. Het leek alsof het kind een soort jankgeluid maakte, maar toen ik naar het gezicht van het jongetje keek, zag ik dat het geluid niet uit zijn mond kwam..
Achter me hoorde ik Francis vragen: “Maakte dat kind nou dat geluid?!?!”..
Toen ik eenmaal doorhad WAT nu dat geluid maakte, sloeg ik een kreet en moest Francis zóó hard lachen dat hij zijn buurvrouw bijna van haar stoel afduwde.. Ineens vond hij de chagrijnige vrouw naast hem niet meer zo vervelend.. Want.. alles was beter dan waar ik naast moest zitten!!!
De vrouw droeg namelijk een plastic tasje bij zich en daarin zat een KIP!!! Een levende KIP!! Oh My God, dacht ik! Ik zit gewoon 13 uur lang naast een vrouw met een KIP!! Francis vond het allemaal ontzéttend grappig en kwam niet meer bij.. Inmiddels had de rest van de bus ook door wat er gebeurde en zat iedereen me uit te lachen.. Het enige wat ik kon doen, was alleen maar met grote verbazing toekijken hoe de vrouw het arme beest dat met zijn poten aan elkaar gebonden in een plastic tas bij haar voeteneind neergezet werd..
Nu Francis had gemerkt dat hij geen fatsoenlijk gesprek met zijn buurvrouw kon voeren, had hij besloten mij maar te gaan vervelen.. We waren nog niet eens vertrokken en hij zat nu al aan mijn stoelleuning te trekken en riep met een kinderstemmetje: “Zijn we er nou al? Zijn we er nou al?!?!”..
Ik was zelf inmiddels zo melig als de pest en besloot hier gelijk korte metten mee te maken.. Ik zei tegen Fran dat ik het voordeel had voor hem te zitten..
Francis was natuurlijk nieuwsgierig.. Toen hij me vroeg waarom dat dan zo was, drukte ik op het knopje naast mijn stoel en duwde mijn rugleuning naar achter, in de slaapstand..
Nou Fran, DAAROM DUS!! ;-):-)
Meteen daarop begon Francis’ buurvrouw moord en brand te schreeuwen.. Blijkbaar had ik met het verplaatsen van mijn rugleuning haar knie geraakt.. OEPS!!
Eigenlijk moest ik keihard lachen, maar de vrouw vond het écht niet grappig en Francis was echt even bang dat ze hem zou gaan slaan..
Meteen herstelde ik me en wilde de rugleuning terugplaatsen....... Maar de knop weigerde werk…
We waren nog niet eens vertrokken……………………………… Nog 13 uur te gaan!
Uiteindelijk heb ik dus het hele stuk tot de eerste stop in de slaapstand gezeten.. Continu mijn best doende, mijn lach in te houden..
Zoiets kan ook écht alleen mij overkomen… Maar ach.. ik zat best wel lekker... ;-)
Maar zou het óóit nog goedkomen met ons?!
Iedereen had ons alweer gezien, ik zat naast een KIP en Francis had nú al ruzie met zijn buurvrouw (dankzij mij, hehe)
Net toen we dachten dat het écht niet erger kon worden, sloeg de bus van de asfaltweg een andere route in.. Het gevolg was dat we al schuddend en hobbelend door een ruig landschap reden.
Toen we op een gegeven moment door een wel héél diepe kuil reden, schoot iedereen zeker een halve meter uit zijn stoel.. Meteen daarop hoorde we een klap en begon de kip naast mij op de grond KEIHARD te schreeuwen…… De hele bus lag dubbel en keek mijn kant op..
De vrouw probeerde kip, die waarschijnlijk kei hard met zijn kopje tegen de stoel voor hem was geknald, gerust te stellen.. Maar niets bleek te helpen..
Normaal heb ik niet zoveel met dieren, maar deze kip vond ik écht héél zielig!! De vrouw moet zich ook ontzettend opgelaten gevoeld hebben..
Toen de kip na 5 minuten nog niet ophield met schreeuwen bukte ze, graaide in het donker naar de kip en een paar seconden later hoorde ik “Krghk”…
Meteen was het doodstil..
Ik dacht even dat ik niet goed werd.. Zelfs Francis achter mij hield even zijn lach in.. “Oh mijn God Miek, ze heeft ‘m z’n nek omgedraaid..” zei hij.
Ik was echt met stomheid geslagen en keek de vrouw met grote ogen aan.. Het leek haar niet te deren.. Ze had het niet eens door, pakte haar kind weer op haar schoot en staarde naar buiten alsof er niks gebeurd was..
Ik heb me maar omgedraaid, heb mijn muziek wat harder gezet en ben uiteindelijk in slaap gevallen..
Na een paar uur stopte de bus en konden we er even uit! Ik was helemaal stijf en blij dat ik even mijn benen kon strekken..
Toen we weer terugkwamen en de bus in wilden stappen, kon dat niet meteen. Er liepen twee agenten met pistolen in de bus en iedereen die in wilde stappen moest eerst zijn tas openmaken en werd gefouilleerd…
Vanwege de gebeurtenissen van de afgelopen dagen zijn alle controles een stuk strenger geworden..
Eenmaal in de rij bedacht ik me dat ik een zakmes bij me had..
Ik zag het al helemaal voor me.. De agent die aan me vraagt: “Waarom heb je dit bij je!?” En ik dan: “Euh... Om mijn appeltje te kunnen schillen?!” Ooh jee… :-S
Maar toen ik eenmaal aan de beurt was keek de agente me alleen maar aan, aaide een keer over mijn heup en ik kon doorlopen…
Nee.. écht heeeeeel serieus hoor, die Keniaanse controles.. Ik voelde me er écht veilig door!!
Maar goed, we gingen dus weer verder met de reis.. Ik zat nog steeds met die “dooie” kip in mijn hoofd.. Maar na een uurtje kwam de verlossing..
De vrouw liet namelijk haar fles water vallen, bovenop de kip.. En meteen begon het beest weer te krijsen!!
Ik was echt zóó blij! Hij leefde nog!!! Ik riep het meteen naar Francis, maar die was niet zo euforisch als ik. Die had liever dat het beest gewoon zijn kop dichthield..
Uiteindelijk heeft de kip zijn kop gehouden, heeft hij (of eigenlijk zij) net als wij de 13-uur durende (en hobbelige) busreis overleefd en kwamen we om 06.00 uur aan in Mombasa!
Het voelde echt even als thuiskomen. De bekende straten, de gebouwen, de geur en natúúrlijk de hitte! Ik vond het heerlijk! :-)
Eenmaal terug in het appartement heb ik eerst een uur met Marloes zitten kletsen en toen dit verhaal geschreven, omdat ik te bang was alles te vergeten!
Fran en ik hebben een toptijd gehad de afgelopen dagen, maar ik vind het ook lekker om weer hier te zijn! Nog een paar dagen en dan kom ik weer thuis.. Tot die tijd nog even lekker genieten!
Ok, en nu ga ik écht met de kippen op stok, want ik ben echt zoooooo moe!!
P.S. Francis heeft een geluidsopname gemaakt van de krijsende kip.. Is wel leuk voor de "beeld"vorming, haha
(staat bij de filmpjes)
Vandaag was de laatste dag van onze rondreis door Kenia, en vandaag zouden we dus ook weer teruggaan naar Mombasa! We zouden met een rechstreekse busverbinding van Eldoret naar Mombasa reizen.. Dat betekende dus 13 uur hobbelen in de bus!
De dag begon vandaag dus weer met het inpakken van de backpack. Ik heb Francis eerst maar zijn spullen laten pakken en bij me laten brengen en ben toen lekker op mijn dooie gemakje gaan inpakken..
Om 17.00 uur waren we, nadat we van iedereen uitgebreid afscheid hadden genomen, klaar om te gaan………
Twee jaar terug ben ik met Sanne en Anouk met de bus naar Spanje gegaan.. Eén groot feest vond ik dat! En dat was ruim 18 uur.. Daarom dacht ik dat ik dit ook wel weer zou overleven..
Tja… ;-);-);-)
Hoe het allemaal begon…
Op de heenreis naar Nairobi had ik de hele weg bij het raampje gezeten en dus had ik voor deze reis aan Francis beloofd dat we nu zouden wisselen. Dit tot Francis’ grote genoegen!
Echter, toen we de bus inkwamen zagen we dat we niet naast elkaar zaten, maar dat Francis achter mij zat.. En dus níet bij het raampje..
Maar flexibel als hij is, liet Fran zich niet van de wijs brengen en nam plaats.. Meteen begon hij een gesprek met de vrouw die naast hem zat..
“So, how are you mama?!” vroeg hij, zo amicaal als alleen hij dat kan.. De vrouw was echt “not amused” met Francis’ gezelschap (lees: blablablablablabla).. Na een paar pogingen een gesprek aan te knopen, gaf Fran het op en zei tegen mij: “K*t joh, heb ik weer.. Kan ik al niet bij het raam zitten.. Zit ik ook nog echt naast een chagrijn!!!”
Ik kreeg met de minuut meer moeite mijn lach in te houden.. ;-)
Inmiddels had ik me een beetje geïnstaleerd en keek om me heen. De bus zat helemaal bómvol met mensen. Op de achterbank zaten zeker 10 kinderen, terwijl er eigenlijk maar plaats is voor 5. Deze kinderen zaten ons echt aan te gapen alsof ze nog nooit een blanke gezien hadden.. (Maar dat zijn we inmiddels natuurlijk wel gewend).
De stoel naast mij was nog leeg, maar er lag wel een jas op en dus zou er zodadelijk wel iemand komen. Na 5 minuten zag ik door het gangpad een vrouw met een kind op haar arm aankomen. Toen ze bij mijn stoel stopte, bleek dat dit mijn buurvrouw was. Toen ik opstond om plaats te maken, hoorde ik een heel raar geluid.. Het leek alsof het kind een soort jankgeluid maakte, maar toen ik naar het gezicht van het jongetje keek, zag ik dat het geluid niet uit zijn mond kwam..
Achter me hoorde ik Francis vragen: “Maakte dat kind nou dat geluid?!?!”..
Toen ik eenmaal doorhad WAT nu dat geluid maakte, sloeg ik een kreet en moest Francis zóó hard lachen dat hij zijn buurvrouw bijna van haar stoel afduwde.. Ineens vond hij de chagrijnige vrouw naast hem niet meer zo vervelend.. Want.. alles was beter dan waar ik naast moest zitten!!!
De vrouw droeg namelijk een plastic tasje bij zich en daarin zat een KIP!!! Een levende KIP!! Oh My God, dacht ik! Ik zit gewoon 13 uur lang naast een vrouw met een KIP!! Francis vond het allemaal ontzéttend grappig en kwam niet meer bij.. Inmiddels had de rest van de bus ook door wat er gebeurde en zat iedereen me uit te lachen.. Het enige wat ik kon doen, was alleen maar met grote verbazing toekijken hoe de vrouw het arme beest dat met zijn poten aan elkaar gebonden in een plastic tas bij haar voeteneind neergezet werd..
Nu Francis had gemerkt dat hij geen fatsoenlijk gesprek met zijn buurvrouw kon voeren, had hij besloten mij maar te gaan vervelen.. We waren nog niet eens vertrokken en hij zat nu al aan mijn stoelleuning te trekken en riep met een kinderstemmetje: “Zijn we er nou al? Zijn we er nou al?!?!”..
Ik was zelf inmiddels zo melig als de pest en besloot hier gelijk korte metten mee te maken.. Ik zei tegen Fran dat ik het voordeel had voor hem te zitten..
Francis was natuurlijk nieuwsgierig.. Toen hij me vroeg waarom dat dan zo was, drukte ik op het knopje naast mijn stoel en duwde mijn rugleuning naar achter, in de slaapstand..
Nou Fran, DAAROM DUS!! ;-):-)
Meteen daarop begon Francis’ buurvrouw moord en brand te schreeuwen.. Blijkbaar had ik met het verplaatsen van mijn rugleuning haar knie geraakt.. OEPS!!
Eigenlijk moest ik keihard lachen, maar de vrouw vond het écht niet grappig en Francis was echt even bang dat ze hem zou gaan slaan..
Meteen herstelde ik me en wilde de rugleuning terugplaatsen....... Maar de knop weigerde werk…
We waren nog niet eens vertrokken……………………………… Nog 13 uur te gaan!
Uiteindelijk heb ik dus het hele stuk tot de eerste stop in de slaapstand gezeten.. Continu mijn best doende, mijn lach in te houden..
Zoiets kan ook écht alleen mij overkomen… Maar ach.. ik zat best wel lekker... ;-)
Maar zou het óóit nog goedkomen met ons?!
Iedereen had ons alweer gezien, ik zat naast een KIP en Francis had nú al ruzie met zijn buurvrouw (dankzij mij, hehe)
Net toen we dachten dat het écht niet erger kon worden, sloeg de bus van de asfaltweg een andere route in.. Het gevolg was dat we al schuddend en hobbelend door een ruig landschap reden.
Toen we op een gegeven moment door een wel héél diepe kuil reden, schoot iedereen zeker een halve meter uit zijn stoel.. Meteen daarop hoorde we een klap en begon de kip naast mij op de grond KEIHARD te schreeuwen…… De hele bus lag dubbel en keek mijn kant op..
De vrouw probeerde kip, die waarschijnlijk kei hard met zijn kopje tegen de stoel voor hem was geknald, gerust te stellen.. Maar niets bleek te helpen..
Normaal heb ik niet zoveel met dieren, maar deze kip vond ik écht héél zielig!! De vrouw moet zich ook ontzettend opgelaten gevoeld hebben..
Toen de kip na 5 minuten nog niet ophield met schreeuwen bukte ze, graaide in het donker naar de kip en een paar seconden later hoorde ik “Krghk”…
Meteen was het doodstil..
Ik dacht even dat ik niet goed werd.. Zelfs Francis achter mij hield even zijn lach in.. “Oh mijn God Miek, ze heeft ‘m z’n nek omgedraaid..” zei hij.
Ik was echt met stomheid geslagen en keek de vrouw met grote ogen aan.. Het leek haar niet te deren.. Ze had het niet eens door, pakte haar kind weer op haar schoot en staarde naar buiten alsof er niks gebeurd was..
Ik heb me maar omgedraaid, heb mijn muziek wat harder gezet en ben uiteindelijk in slaap gevallen..
Na een paar uur stopte de bus en konden we er even uit! Ik was helemaal stijf en blij dat ik even mijn benen kon strekken..
Toen we weer terugkwamen en de bus in wilden stappen, kon dat niet meteen. Er liepen twee agenten met pistolen in de bus en iedereen die in wilde stappen moest eerst zijn tas openmaken en werd gefouilleerd…
Vanwege de gebeurtenissen van de afgelopen dagen zijn alle controles een stuk strenger geworden..
Eenmaal in de rij bedacht ik me dat ik een zakmes bij me had..
Ik zag het al helemaal voor me.. De agent die aan me vraagt: “Waarom heb je dit bij je!?” En ik dan: “Euh... Om mijn appeltje te kunnen schillen?!” Ooh jee… :-S
Maar toen ik eenmaal aan de beurt was keek de agente me alleen maar aan, aaide een keer over mijn heup en ik kon doorlopen…
Nee.. écht heeeeeel serieus hoor, die Keniaanse controles.. Ik voelde me er écht veilig door!!
Maar goed, we gingen dus weer verder met de reis.. Ik zat nog steeds met die “dooie” kip in mijn hoofd.. Maar na een uurtje kwam de verlossing..
De vrouw liet namelijk haar fles water vallen, bovenop de kip.. En meteen begon het beest weer te krijsen!!
Ik was echt zóó blij! Hij leefde nog!!! Ik riep het meteen naar Francis, maar die was niet zo euforisch als ik. Die had liever dat het beest gewoon zijn kop dichthield..
Uiteindelijk heeft de kip zijn kop gehouden, heeft hij (of eigenlijk zij) net als wij de 13-uur durende (en hobbelige) busreis overleefd en kwamen we om 06.00 uur aan in Mombasa!
Het voelde echt even als thuiskomen. De bekende straten, de gebouwen, de geur en natúúrlijk de hitte! Ik vond het heerlijk! :-)
Eenmaal terug in het appartement heb ik eerst een uur met Marloes zitten kletsen en toen dit verhaal geschreven, omdat ik te bang was alles te vergeten!
Fran en ik hebben een toptijd gehad de afgelopen dagen, maar ik vind het ook lekker om weer hier te zijn! Nog een paar dagen en dan kom ik weer thuis.. Tot die tijd nog even lekker genieten!
Ok, en nu ga ik écht met de kippen op stok, want ik ben echt zoooooo moe!!
P.S. Francis heeft een geluidsopname gemaakt van de krijsende kip.. Is wel leuk voor de "beeld"vorming, haha
(staat bij de filmpjes)
-
12 Januari 2010 - 22:01
Wil V Dam:
Hallo Annemiek,
ik ben blij dat ik niet in die bus zat.
Met zo`n kip naast me, nee dat is niets voor mij. Maar het lijkt mij wel een belevenis.
Zoals jij het beschrijf zie je het gewoon voor je gebeuren.
Het eind komt in zicht.
Bereid je maar voor het is hier erg koud. Wel ik ben nog geen ijsbeer tegen gekomen die om een jas kwam vragen, dus het valt wel een beetje mee.
Geniet nog even de resterende tijd.
Groet Wil
-
13 Januari 2010 - 06:54
Hettie:
Oh wat heb ik genoten van je verhaal, maar....het filmpje afluisteren slaat werkelijk alles.
Ook leuk om even jou boven het gekrijs uit te horen.
-
13 Januari 2010 - 08:13
Marloes:
whahahahahahahahahha zo geweldig! zo herkenbaar...
ik zie het helemaal voor me! en ik zie jullie daar al helemaal zitten/ liggen!
top verhaal miek... daar heb je die 13uur wel voor over toch? dat je thuis weer iets te vertellen hebt ;)
dikke kus!
en snuif die geur en hitte nog maar even op! -
13 Januari 2010 - 11:10
Pa:
Kraaiende kippen bijten niet.
Wie de kip gekloven heeft, blijft met de borjes zitten. -
13 Januari 2010 - 11:10
Pa:
botjes -
13 Januari 2010 - 11:16
Noortje:
Whahahaha, ik lig echt in een deuk. Echt een geweldig verhaal!! :D Volgens mij hoef je echt niet bang te zijn dat je dit vergeet, dit vergeet je juist nooit meer. Die geluidsopname is toch wel de 'finishing touch' bij dit verhaal. -
13 Januari 2010 - 15:35
Paula:
idd Oh my GOD!! een kip.. dat is echt wel het laatste wat je verwacht naast je :P
moest er wel om lachen:P hahah;) -
13 Januari 2010 - 16:20
Jolene :
Da noem je toch geen kip meer, dat gekrijs lijkt wel een zwijn hahaha
wat een geweldig verhaal
liefs Jolene -
13 Januari 2010 - 18:19
Anouk En Laura,,:
Whahahaa! He is a Live! tok tok.. Ik moet hierbij zeggen dat ik net een stukje kip cordon bleu op heb.. Jammie Jammie! Maare prachtig weer om je verhalen te lezen. Hettie moest zo hard lachen toen ze het vertelde, we dachten dat moeten we lezen! geen woord van gelogen, prachtig! tot snel al weer. Liefs Laura en Anouk -
15 Januari 2010 - 07:49
Kim Van Den Berg:
OOOOOOOOOOOOOHHHHHHHHH help ik zou gek worden.
Ik lag helemaal in een scheur van het lachen.
Maar wat een zielige kip zeg en dat geluidsfragment is erg goed voor nog wat extra inlevingsvermogen....
x
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
