Blog 67: Wat eten we vandaag?

In Nederland heb ik zo mijn (eigenaardige) vaste eetgewoontes. Eigenlijk ben ik best wel een beetje autistisch als het gaat om eten..
Na een periode van fanatiek lijnen kreeg ik van Bart de bijnaam “Reepie” (omdat dat het enige was wat ik at) en gezien ik elke ochtend trouw een bak yoghurt met muesli naar binnen werk word ik ook wel eens “mevrouwtje muesli” genoemd.

Ondanks m’n ritueeltjes ben ik geen moeilijke eter. Eigenlijk lust ik alles, soms ook wel een beetje teveel. Ik hou namelijk echt van koken en lekker eten en vind niets zo leuk (en lekker) als nieuwe restaurantjes uitproberen met m’n vriendinnetjes. Het liefst zo buitenlands mogelijk, maar met de stamppot van mijn oma op z’n tijd maak je me ook erg blij!

In Nederland zou het af en toe qua eten dus best wat minder mogen. Maar hier in Kenia krijg ik regelmatig te horen dat ik een slechte eter ben.. Maar dat heeft een aantal redenen:
1. Ik ben niet echt een vleeseter (ok, alleen spare-ribs dan) en gezien de standaard Keniaanse maaltijd voor 75% uit vlees bestaat, krijg ik m’n bord nooit leeg,
2. Het is hier zóóóó warm dat ik eigenlijk niet zoveel trek heb!
3. De eetgewoonten en de tafelmanieren van de gemiddelde Keniaan bederven mijn eetlust (haha)

De eerste weken was ik qua eten echt een beetje angstig.. Ik kookte al het eten zelf en vermeed de lokale keuken. Ik hield het bij het bekende en kocht mijn ingrediënten veilig in de supermarkt.
Deze eerste weken heb ik ook echt alle supermarkten afgezocht naar mijn favoriete ontbijt en andere dingetjes.. Maar tevergeefs..

Ik moest dus op een gegeven moment wel omschakelen, want van elke dag rijst met sperziebonen word je nou ook niet bepaald blij.. En ik moet zeggen dat ik de Afrikaanse keuken wel echt ben gaan waarderen. Vooral gerechten als Pilau, Ugali en Chapati vind ik érg lekker. En.. inmiddels heb ik ook mijn ritueeltjes weer gevonden, maar dan Afrikaans.. Ik eet nu elke ochtend cornflakes en papaya als ontbijt en ben echt verslaafd geraakt aan Chai (Afrikaanse thee).
Ik heb hier nu dus ook alweer m’n bijnamen verdiend. Edwin noemt me “miss Chapati” en volgens Ahmed ben ik de “salad eater” van het stel..

Gelukkig hebben ze hier ook wel weer “oer-Hollandse” dingen waarop ik mezelf af en toe trakteer. Zo ben ik erachter gekomen dat ze in Sunrise echt de állerlekkerste tomatensoep hebben en dat ze bij Nakumatt Edammer Kaas verkopen! Mmmmm!

Sinds ik van de Chicken Risoto die “voedselvergiftiging” kreeg, vermijd ik de kip in mijn maaltijden. Maar aan de andere kant experimenteer ik er (net als in Nederland) weer vrolijk op los!! Meestal met positief resultaat, maar ook weer niet altijd.. Vanmiddag bijvoorbeeld ging ik met Essy lunchen in Eldoret bij een Indisch restaurant. Ik dacht dat het wel leuk was eens iets te bestellen wat ik niet kende. En dus bestelde ik iets met een heel moeilijke naam. De omschrijving klonk wel lekker en het was vegetarisch, waardoor de kans op ziek worden nihil was (dus zo stoer was het nou ook weer niet)…
Tja.. Toen ik mijn bord voorgeschoteld kreeg, had ik toch wel een beetje spijt en was ik toch wel een tikkeltje jaloers op Fran en Essy die gewoon chicken wings hadden besteld.. Ik had echt één of andere mislukte snertsoep van maïs en bonen. Het ging echt helemaal nérgens over!!
Essy kon er maar niet over uit dat ik iets besteld had waarvan ik de naam niet eens uit kon spreken.. En Francis kwam niet meer bij… Eet smakelijk hè!!

Of ik ervan geleerd heb weet ik niet, uiteindelijk smaakte het nog best redelijk en ik ben weer een ervaring rijker.. Nu maar hopen dat ik niet ziek word.. ;-)

Zoals ik al eerder zei ben ik wel echt van plan bepaalde Afrikaanse gerechten in Nederland ook te gaan maken.. Maar stiekem kijk ik ook wel weer uit naar m’n bak muesli in de ochtend en m’n plak ontbijtkoek..

Tot die tijd blijf ik nog maar even genieten van de kookkunsten van de Afrikanen, want of ik het zelfs zo lekker na kan maken is nog maar de vraag…..

En het wordt eigenlijk ook wel weer tijd dat ik weer zelf ga koken..