Blog 53: Nuanceren…

Zo.. Ik heb vandaag eindelijk weer eens even tijd om echt te gaan zitten voor een blogje. De afgelopen dagen heb ik echt zo heen en weer gerend, dat ik niet in staat was even de tijd te nemen om de dingen op een rijtje te zetten. Wel jammer, want mijn hoofd stroomt echt óver van de gedachten en ideeën.. De afgelopen dagen waren echt heel intensief en ik werd er echt een beetje hyper van.. Tijd om even te lozen ;-)

In Nederland heb ik mijn bed onder het raam staan, en ik het uitzicht vanuit mijn slaapkamerraam is heel mooi. Normaal kan het op eerste Kerstdag bij het opstaan nooit laten mijn gordijnen open te rukken en te hopen dat het een “white Christmas” is.
Vanmorgen kon ik dat wel doen, maar ten eerste heb ik geen gordijnen, ten tweede kijk ik tegen een muur aan en ten derde zit een witte Kerst er hier écht niet in..

Maar de sneeuw was niet het enige dat ik miste vanmorgen..

Als er een feestdag is waarop je eigenlijk altijd met je familie bent, dan is het wel Kerstmis. Gisteren (Kerstavond) zat ik met een bord eten op mijn schoot en een glas wijn naast me op een matje op de grond. Voor me was de familie van Terry aan het dansen, het was één groot feest. Hoewel ik het ontzettend naar mijn zin had, realiseerde ik me ineens dat dit mijn eerste Kerst zonder mijn familie is..
Gelukkig had ik mijn fotoboek gisteravond al naast mijn bed gelegd, en heb ik vanmorgen dus eerst even heerlijk een halfuurtje in mijn boek zitten bladeren..

Door deze dagen word ik weer even met beide benen op de grond gezet.. En dat is ook wel even goed.
Weer even moet ik terugdenken aan thuis en realiseer ik me dat ondanks dat het hier super leuk is, er toch altijd gewoon dingen zijn die je mist..

“Geluk is hebben wat niet te koop is”. En ik denk dat je daar heel veel onder kunt verstaan. Vandaag was ik met Ahmed gaan lunchen en toen hadden we een leuk gesprek over wat Kenia en Nederland bijzonder maakt. En wat ik nu het leukste vind van beide landen. De conclusie was dat ieder land zijn eigen charmes heeft, maar dat ik toch echt wel een Nederlander ben.. Ikzelf hing het meer op aan mijn eigen karakter. Maar goed, dat ter zijde.. Waar ik nu dingen van Nederland mis, zal ik straks bij terugkomst zeker ook dingen uit Kenia missen en gezien ik echt een geheugen als een olifant heb, zal ik het allemaal niet snel vergeten..

Het grappige is dat ik voor ik naar Kenia ging op school een stuk theorie kreeg over hoe een persoon zich voelt wanneer hij of zij voor langere tijd naar het buitenland gaat.. Eerst moet die persoon heel erg wennen, dan wordt het langzaam maar zeker beter.. Op een gegeven moment bereik je een punt dat het allemaal fantastisch is.. En daarna kom je langzaam weer terug in de realiteit en kun je alles weer nuanceren.. meestal is het tegen die tijd alweer tijd om terug te gaan..
Echt heel grappig om te zien dat dit hele plaatje ook echt klopt bij wat ik hier mee maak.. Ik denk dat ik nu langzam maar zeker in de laatste fase kom.. En helaas is het ook waar dat mijn laatste dagen in Kenia alweer aan het aanbreken zijn..
Maar… daar staat tegenover dat ik jullie straks allemaal weer kan zien!!!

Eerste Kerstdag hier in Kenia is tot nu toe nog niet heel erg Kerstig geweest. Ik heb net via de skype even mee mogen genieten van het kerstdiner van mijn familie. Echt onwijs leuk om iedereen even te spreken!! Verder word ik zo opgehaald om te gaan stappen.. Ik ga het er even lekker van nemen!

Jullie allemaal een héééééle fijne Kerst toegewenst in de sneeuw en we spreken elkaar weer!!

Dikke Kus

Miek