Blog 52: Verschil maken…

Toen ik een halfjaar geleden besloot naar Kenia te gaan, waren de reacties van mijn omgeving wisselend. De één was laaiend enthousiast, de ander snapte echt niet wat ik in “dat apenland” moest.. Maar wat de reacties ook waren, niemand kon me van mijn idee afbrengen. Dit was geen bevlieging, ik was vastbesloten te gaan.. Precies 50 dagen geleden voegde ik daad bij woord en stapte in het vliegtuig…

Voor ik vertrok was nog niet helemaal duidelijk wat ik nu precies ging doen hier.. We hadden wel een mooi verhaal bedacht over sport en spelactiviteiten introduceren, maar echt serieus was dat idee niet.. We zouden het wel zien…

Ik ben bij langenaan niet de eerste die vertrekt naar een land in Afrika, om daar “iets” te gaan doen.. Er zijn mij heel wat mensen voor gegaan..
Ik ben daar, voor ik zelf vertrok, eerlijk gezegd altijd wel een beetje sceptisch over geweest. Al die wereldverbeteraars met de beste bedoelingen die “die zielige kindjes in Afrika” gingen helpen… Ik geloofde er niet zo in..
Want wat je ook zou doen, zodra je weg bent wordt het allemaal weer teruggedraaid…

Nu zit ik op mijn bed in mijn kamer in Kenia en denk terug aan de afgelopen 50 dagen..
Wat hebben we gedaan en wat hebben we eigenlijk bereikt?!

50 dagen geleden zette ik mijn eerste voetstappen in Shanzu. Inmiddels heb ik daar al héél wat kilometers afgelegd..
De eerste keer kende ik er niemand.. Nu ken ik bijna iedereen.. (In ieder geval kent iedereen ons!)
De eerste keer wist ik niet zo goed wat ik er deed.. Nu ben ik er altijd met een doel.
De eerste keer was ik erg benieuwd hoe het zou gaan lopen met ons project.. Vanaf vandaag weet ik dat het ons gelukt is!!!

Vandaag hadden we onze laatste officiële activiteitendag. En wat was het een feest!!
Het was echt precies wat we er ons van hadden voorgesteld en waar we op gehoopt hadden. Iedereen was er en iedereen was blij, inclusief wij zelf!
Er werd gedanst, gespeeld, getekend, gesport en héél veel gelachen! Alle vrouwen uit Shanzu hadden zich in de schoolkeuken samengeschaard om voor álle mensen die aanwezig waren een maaltijd te bereiden. Het was zó druk dat ik even bang was dat er niet genoeg was. Maar het leek wel het verhaal van de vijf broden en de twee vissen, want voor IEDEREEN was er genoeg te eten..
(Zie de foto’s voor het verdere verloop van de dag)

Nu ik zelf helemaal lyrisch ben over ons project, zijn er natuurlijk ook mensen die (net als ik 50 dagen geleden was) sceptisch zijn. Zo had ik van de week mijn oma nog aan de telefoon en zij vroeg me: “Ja maar Annemiek, als je dan straks weer terug naar Nederland gaat.. Wat dan?!”
Terechte vraag.. Ik heb er ook geen antwoord op. We weten niet hoe het gaat lopen.. Misschien zijn deze kjids binnen een week alweer terug bij af.. Gaan ze een week naar school en zien de ouders er dan het nut opnieuw niet meer van in.
Toch blijven we optimistisch en hopen we dat we genoeg mensen bij elkaar hebben gekregen die zorg blijven dragen voor het feit dat deze kinderen naar school kunnen gaan..
Mocht dit niet het geval zijn, dan is er nog steeds iets wat we wel bereikt hebben. En dat is dat er de afgelopen maand in extra aandacht is geweest voor de kinderen met een beperking. De dagen die we voor hen georganiseerd hebben pakt niemand ze ooit meer af.

De uitdrukkingen op de gezichten van de ouders toen we hen vandaag de portretfoto’s overhandigden, waren voor mij echt het cadeautje van de dag. Het gaf me echt kippenvel.. Zo verrast, zo vol trots!!

Nu dit allemaal achter de rug is, voel ik me ook wel weer een beetje leeg. We hebben er hard voor gewerkt dit te bereiken, en nu is het in principe klaar. We moeten nu ons verslag gaan schrijven, iets waar ik helemaal geen zin in heb!! Over 2 weken begint de school weer, en dan willen we daar nog wat gaan doen met ons overgebleven sponsorgeld (wat echt nog héél veel is!!)..
We zitten er nog aan te denken om een soort van schoolreisje te organiseren voor de kinderen uit de klas.. Dat zou wel heel erg leuk zijn..

En dan stappen we over 27 dagen weer in het vliegtuig terug naar Nederland.. In mijn ogen wil dat niet zeggen dat het dan klaar is… Maar dat is weer een ander verhaal..

Verder kan ik gewoon echt NIET geloven dat het morgen gewoon Kerst is!!! Vanmorgen toen we onderweg naar Shanzu waren, riep iedereen “Merry Christmas”, naar ons.. Héél gek is dat!! Als de zon op je hoofd brand en het zweet je uitbreekt!! Vandaag hadden we tijdens het eten nog een Kerst cd’tje opstaan, drie keer raden wat er voorbij kwam… “I’m dreaming of a white Christmas”…
Ja, eerlijk gezegd droom ik daar wel een beetje van.. Maar ik denk dat ik dan lang kan wachten…
Ach ja… verschil moet er wezen he ;-)
Net zoals we dat hier hebben proberen te maken…

Vanavond zijn we bij Terry thuis uitgenodigd, in Shanzu.. Ik zit nóg vol van het eten van vanmiddag, maar ben vastberaden de hele avond te gaan feesten…
We hebben namelijk echt wat te vieren!!

Tot morgen!