Blog 31: Een misgeslagen plank?!?!

Vandaag hebben Francis en ik een bezoek gebracht aan Bombolulu. Zoals ik gister al aangaf wilde ik er niet ál te bevooroordeeld naar toe gaan. En ik heb dit ook écht geprobeerd!!

Bombolulu ligt aan de hoofdweg van Mombasa, je moet goed opletten waar je de Matatu uitstapt, want je rijdt er zo voorbij. Het ligt ergens achteraf, achter de winkels en kraampjes. En als je Bombolulu binnen wilt komen, moet je eerst door een poort.. Als je door de poort loopt kom je in een soort dorp, waar je overal mensen ziet. De één loopt met krukken, de ander rijdt rond in een rolstoel. Toen wij door de poort liepen kwam er meteen iemand om ons te verwelkomen. Deze man riep een andere man bij zich en beviel hem ons rond te leiden.. Ik stond even raar te kijken.. Pardon?!?! Rondleiden? Hoorde ik dat nou goed?!
Ik had geen tijd om erop te reageren, want precies op dat moment passeerde een bus vól met blanke toeristen ons, de bus stopte en de mensen stapten uit. Er werd geroepen dat het toegestaan was om foto’s te maken en meteen begon één van de toeristen een foto te maken van een vrouw die op krukken voorbij kwam.. Ik wist echt niet wat ik zag!!

Wat was dit voor iets??! Een dorp? Een sociale werkvoorziening?!
Op de borden zag ik staan dat Bombolulu was ontwikkeld voor de mensen met een handicap, om hen zo goed mogelijk in de samenleving te laten functioneren.. Een soort sociale werkplek zou je dus denken.. Maar als ik om me heen keek, zag ik héél wat anders.. Het leek meer op een bezoekerscentrum.. of gewoon een ordinaire dierentuin…!!

Onze “gids” wilde ons gaan rondleiden en vertelde dat we eerst in shops konden kijken waar de mensen aan het werk waren, daarna konden we een drankje krijgen en dan een voorstelling..
Meteen reageerden wij dat we dat niet wilden, maar we werden toch meegenomen naar de verschillende shops. Wat we daar zagen was op zich best goed. Het was inderdaad een beetje te vergelijken met een sociale werkplaats zoals in Nederland. Er werden bijvoorbeeld sierraden en tassen gemaakt (vergelijkbaar met de spullen die in een wereldwinkel verkocht worden). De mensen wonen en werken allemaal in dit “dorp”.
Op de vraag van de gids waarom we geen foto’s maakten, hebben we maar gezegd dat we geen toeristen zijn.. En daarna zijn we gauw weer vertrokken..

Toen ik het dorp uitliep voelde ik me echt heel naar.. Waar was ik nou weer in terecht gekomen?! En waarom was ik hier naar toe gegaan?! Wat wilde ik daar nou zien?!
Meteen daarop vroeg ik me af wat die blanke toeristen bezielde om Bombolulu te bezoeken, met hun camera’s.. Ik bleef maar hopen dat ze de verkeerde ingang gepakt hadden en eigenlijk naar het safari park naast Bombululu wilden.. Maar die hoop zorgde er niet voor dat ik me beter voelde. Ik schaamde me dood om ook een blanke te zijn, die daar gewoon aapjes kwam kijken..

Het idee van Bombululu is op zich best positief, maar hun missie om deze mensen in de samenleving mee te laten draaien snap ik niet.. Want.. waarom wónen deze mensen dan ook in dit “dorp”, waar gewoon een hele grote muur omheen staat?!?! De mensen kunnen er helemaal niet uit en blijkbaar komen alleen die stomme toeristen langs om ze te “bezoeken”..

Vanavond zijn we samen met Ahmed naar het strand gegaan. Daar heb ik met Marloes nog even zitten kletsen over vandaag.. Omdat ik echt niet trots op mezelf was..
We zijn gewoon weggelopen, omdat we ons niet op ons gemak voelde.. Ik vroeg me af of we er niet iets hadden kunnen doen?! Menig Keniaan is heel trots op Bombolulu, omdat het zo’n goede voorziening zou zijn..
Ik weet dat ik iemand ben die snel met haar mening klaar staat en daar ook heel resoluut in kan zijn, maar in Bombululu slaan ze wat mij betreft de plank echt volledig mis!!!

Marloes was er niet bij vandaag en kon er daarom wel helder naar kijken en heeft me daardoor ook wel geholpen er wat genuanceerder naar te kijken. Ik probeer nu deze ervaring maar weer als een leermoment te zien, en mee te nemen in mijn koffer. We weten nu in ieder geval hoe wij het niet willen doen in Shanzu…

Na dit gesprek hebben we echt heerlijk uitgewaaid en echt super mooie foto’s gemaakt. Deze afsluiting maakt deze dag wel weer tot een mooie!!!

Zo, en nu ga ik even lekker een borrel drinken, want Marloes vindt dat ik er niet te lang meer bij stil moet staan.. Ik moet mijn hersenen er niet teveel over laten denken, omdat ze ze hoort kraken...

Xx Miek