Blog 30: Mijn favoriete moment van de dag!

Blog 30 alweer! Ik kan me amper voorstellen dat ik al 30 verhaaltjes heb zitten tikken, en al helemaal niet dat er mensen zijn die ze alle 30 hebben gelezen!! Respect voor jullie!! ;-)
Ik had verwacht dat de meeste mensen in week 2 wel zouden afhaken, omdat ze geen zin meer hebben om mijn lulverhalen over eten, drinken, cultuurverschillen, weggebruikers en naamverbasteringen te lezen.. Maar ik moet zeggen dat ik elke dag weer verrast ben door de vele reacties!

Ik moet toegeven dat de eerste twee weken in Kenia best zwaar waren, ik miste thuis en iedereen die daar bij hoort. Vooral in de tweede week had ik toch wel last van een beetje heimwee. Gelukkig had ik elke dag 2 momenten waarop ik weer even lekker kon genieten van alle lieve woorden van familie, vrienden, collega’s en andere kennissen.
Elke ochtend begint nog steeds trouw met het openen van een wensbriefje (ja, ik open er elke dag braaf maar één, goed hè ;-)). Mijn muur wordt steeds voller en ik heb inmiddels begrepen dat ik me kan gaan verheugen op een avondje spareribs eten met Sanne, dat er volgens Jantine op 21 januari weer tal van armen op me wachten, dat Hanneke ONWIJS lieve verhaaltjes kan schrijven, dat Everdien me iets schreef dat hopelijk héél erg waar is en dat ik van Esther, Kim (van den Berg) en Bart (van Ziel) van elke dag in Kenia moet genieten! (Wat ik zeker ook doe).
Elke ochtend ben ik weer benieuwd wie er me die dag iets leuks toewenst!
’s Avonds sluit ik de dag af met het plaatsen van mijn blog en het lezen van jullie reacties. Elke dag kijk ik er weer naar uit en als ik even geen zin heb om te schrijven, motiveert het me elke keer opnieuw! Het liefst zou ik op al jullie reacties ook weer wat terug zeggen, maar dat lukt me helaas niet altijd. Maar ik lees ze wel ALLEMAAL!!!!!
Momenteel voel ik me hier al aardig thuis, maarrrrr.. dat maakt niet dat ik niet meer naar deze 2 momenten van de dag uitkijk!!!!

Vandaag zijn Francis en ik weer bij de chief geweest om de rest van de week te plannen. We willen de komende dagen graag op huisbezoek gaan bij een aantal ouders die we zaterdag ontmoet hebben. We hopen alleen niet dat mensen denken dat we “aapjes komen kijken” en willen dus niet al te nieuwsgierig overkomen, maar dat komt wel goed.
En zonder een beetje nieuwsgierigheid heb je ook weer de kans om nieuwe ervaringen mis te lopen. Dat is vandaag ook maar weer gebleken!
Toen Fran en ik vandaag terugkwamen van de chief liepen we Mombasa in en hoorden ergens muziek vandaan komen. Toen we polshoogte gingen nemen, zagen we dat het in een tuin was. Toen we bij de poort gingen kijken, werden we meteen uitgenodigd om binnen te komen.
De tuin was helemaal vól met mensen die aan het zingen en dansen waren. Er stond een band te spelen. We waren wel nieuwsgierig en besloten maar even te blijven om te zien wat er gaande was. We stonden er een beetje naar te raden en dachten aan een bruiloft- of verjaardagsfeest. Maar na een paar seconden kwam er iemand uitleggen dat het om een kerkdienst ging.. Ik was helemaal verbaasd. Dit was nou niet bepaald het beeld dat ik van een kerkdienst had, en al helemaal niet na onze ervaring van 2 weken terug. Dit was gewoon één groot feest.
De zangeres van de band had echt een dijk van een stem en ze moedigde ons door de microfoon aan om mee te dansen. Omdat iedereen ons aan stond te kijken, wilde we ons niet laten kennen en dus zijn we maar opgegaan in de massa (voor zover je dat kunt als blanke). Ik wil écht niet weten hoe het eruit heeft gezien, maar het was echt super grappig!! Iedereen kwam ons begroeten en met ons dansen.. Waar waren we nou weer in terecht gekomen?!?!?!
Na afloop liep Karimsha (de man die ons binnen uitgenodigd had) een stukje met ons mee, om te vragen wat we er van vonden. Fran en ik moesten nóg lachen van alles wat we gedaan hadden, en vooral om het dansen.. Ik had niet verwacht dat ik een kerkdienst zo leuk zou vinden!! Een avond in Tembo’s was er niks bij…

Morgen staat er een bezoek aan Bombolulu op de agenda. Bombolulu is een dorp in Mombasa waar de mensen met een beperking wonen. Ik weet niet zo goed wat ik ervan moet denken, omdat ik het idee heb dat de mensen daar gedumpt zijn, maar ik probeer er morgen niet al te bevooroordeeld naar toe te gaan. Ik kan er waarschijnlijk erg veel van leren! Dus dat horen jullie morgen dan wel weer!!

Tot morgen!

Oh en Jolene, die fles wijn had je best op mogen sturen hoor!! (Of pakken we die op een tentfeest als ik terugben?!)

P.S. We hebben nog een klein filmpje van vanmiddag gemaakt, maar we durfden niet echt uitgebreid te gaan filmen.. Maar dan hebben jullie in ieder geval een beetje een beeld..
(Sorry, is nog niet gelukt, komt later!!)