Blog 29: (Slechte) tafelmanieren

Als we het dan toch over verschillen hebben:

Eén van de eerste dingen die je als kind in Nederland leert, zijn tafelmanieren. Brood mocht ik bijvoorbeeld vroeger alleen bij oma “uit het vuistje” eten, en hoewel ik thuis wel eens met een lepel at, at ik bij een vriendinnetje altijd netjes met mes en vork. Want zo hoort het!!

Tafelmanieren zitten in Kenia niet (standaard) in het opvoedingspakket, althans niet zoals wij dat in Nederland gewend zijn.

Gisteren waren we door “Mister” Edwin uitgenodigd, om met hem uit eten te gaan. Het zou om een chique restaurant gaan, dus we moesten ons netjes aankleden en onze telefoons moesten uit.

Wanneer ik in Nederland in een chique restaurant ga eten, bedenk ik me van tevoren hoe ik me aankleed. Eenmaal ín het restaurant leg ik een servet op mijn schoot, probeer ik me te herinneren hoe je je bestek ook alweer moet gebruiken (was het nou van buiten naar binnen?!) en drink ik zélfs rode wijn.
Eigenlijk ben ik niet zo van de restaurants waar je een vergrootglas nodig hebt om te zien wat er op je bord ligt en je na 7 gangen nog niet vol zit. Doe mij dan maar gewoon een gezellig avondje in Humphrey’s, waar we lekker een fles rosé bij het eten nemen. (Of lekker tapas eten, hè Wilma!)

Eten doe je in mijn beleving wel met mes en vork, ik hou niet van kluiven en vermijd dus ook het eten van kippenpoten (ik kan dat heeeeel goed met mes en vork) en het is dat ik spareribs gewoon onwijs lekker vind..

Maar we werden gisteren dus om 19.00 uur samen met Omar en Ahmed opgehaald. Onderweg zat ik de volgorde van bestek al te herhalen, want ik dacht dat deze “Mister” Edwin wel iemand was op wie we een beetje een goede indruk moeten maken..
We kwamen uiteindelijk terecht in een van de mooiste restaurants van Mombasa. Ik denk dat het om een soort van rotaryclub ging, want er zaten allemaal business mensen.. Niet echt mijn type mensen, maar toen ik het uitzicht zag en het eten rook, kon dat me niet meer zoveel schelen. We zaten gewoon pál aan de Indische Oceaan en konden alle schepen aan zien komen. Francis wilde nog een foto maken, maar dat was niet toegestaan… ;-) (Ik ben er inmiddels aan gewend dat we af en toe echt in twee totaal verschillende werelden terecht komen, maar dit sloeg echt alles!)

Vorige week had ik me bij Ibrahim thuis al druk zitten maken over mijn eigen tafelmanieren. Ik was op dat moment de enige vrouw aan tafel en ik had gelezen dat je als vrouw in Kenia niet met je linkerhand eet (links is om mee te ‘vegen’). Ik had echt zo zitten prutsen dat Ahmed een dag later aan me vroeg of ik het eten wel lekker had gevonden.. Natúúrlijk moest hij keihard lachen toen ik hem mijn verhaal opbiechtte.. Want het schijnt in dit gedeelte van Kenia dus helemaal niet vreemd te zijn om als vrouw met je linkerhand te eten. Sterker nog, iedereen eet juist met zijn/haar handen!

Toen ik in het restaurant de tilapiafilet bestelde moest Ahmed lachen en fluisterde me toe dat ik dan nu maar beter wel die linkerhand kon gebruiken, en dat ik deze vis maar niet met mes en vork moest proberen te eten.. Maar ik zei hem niet zo lollig te doen, omdat ik écht wel vaker vis op mijn bord had gehad!

Toen het eten geserveerd werd bleek dat een michelinster hier in Kenia niet uitgereikt wordt vanwege de tafelmanier. Verbaasd keek ik naast mijn bord.. Waar was mijn scherpe mes?! En hoe ging ik ooit het vel van de vis krijgen zonder fatsoenlijke vork?! Tegenover me zat Esther (een vriendin van Edwin) dezelfde tilapia met haar handen naar binnen te werken. Ik hoorde Ahmed naast me al gniffelen, maar weigerde hem aan te kijken.. Het zou me hoe dan ook lukken.

Overal waar je dus ook komt in Kenia, in een restaurant of thuis, de mensen eten met hun handen. Ik kan daar maar niet aan wennen. Iedereen eet uit dezelfde schaal of pan, met de handen.. De “Ugali” (Afrikaans gerecht van maïsmeel) wordt afgescheurd en in de mond gestopt. Handen wassen voor het eten is héél belangrijk, maar dat iedereen vervolgens met die handen in hun mond en dan weer aan het eten komt wordt niet als onhygiënisch gezien.. Misschien heb ik smetvrees, maar ik moet toch toegeven dat ik nu voor het eerst blij ben dat ik als gast als eerste op mag scheppen! ;-)

Eind van het verhaal is dat ik uiteindelijk met een héél bot mes en iets wat de naam vork niet mag dragen als een volleerd “fileerder” (geen idee hoe zo iemand heet) elk eetbaar stukje van de vis opgegeten heb (en het smaakte perfect). Ik was als laatste klaar met eten, maar ik was heel trots op mijzelf!

Het blijkt maar weer eens dat ik het mezelf weer veel te moeilijk maak, maar gezien ik de kippenpoten in Nederland al vermijd, doe ik dat met vis al helemaal!

En ok, ik geef het toe.. Dit was natuurlijk ook een stukje eer, omdat ik Ahmed zijn pleziertje gewoon niet gunde!! Haha

Tot morgen!!