Blog 25: Leven tussen twee uitersten..

Toen wij deze reis boekten, hadden we twee mogelijkheden. We konden overnachten in Shanzu, in het huis van Moses. Of we zouden een appartement in Nyali (Mombasa) huren. Beide opties hadden zo hun voor- en nadelen, maar we waren er al vrij snel uit dat we lekker ons eigen appartement wilden..

Ik moet toegeven dat ik het heerlijk vind om na een dag vol indrukken weer terug te gaan naar ons eigen huisje, even weg uit de armoede en ellende. Maar het is ook dubbel.. Soms voel ik me wel een beetje schijnheilig. Je komt daar elke dag aapjes kijken en ziet hoe erg het allemaal is, maar gaat wel lekker elke avond terug naar je eigen luxe appartement..
Er is nog niemand ons hiermee geconfronteerd heeft, maar tóch voelt het soms wel zo…
Ik kan niet goed zeggen waar ik me prettiger voel. Beide plekken hebben dingen waardoor ik me er thuis voel. Zo zijn er in Shanzu de kinderen die me elke dag weer blij maken, maar ik vind het in Nyali ook wel weer erg prettig om stromend water te hebben..

Een paar keer per week gaan we wat drinken in het resort waar we ook internet hebben geregeld, hotel Sunrise. Het is een erg mooi hotel, met ontzettend leuk personeel. Inmiddels kent iedereen ons wel, en vinden we het steeds leuker om daar te komen. We hebben daar ook een aantal leuke mensen leren kennen, waaronder Ibrahim, Ahmed en Omar. Drie Moslims die voor zaken in Mombasa verblijven. Harde werkers, die het behoorlijk gemaakt hebben, maar aan de andere kant ook erg geïnteresseerd zijn in ons project.

Vandaag was het voor de Moslims het einde van de ramadan, wat betekent dat het slachtfeest is. Toen we gisteren weer even wat gingen drinken in Sunrise, werden we door Ibrahim bij hem thuis uitgenodigd, om dit feest te vieren.. We waren wel nieuwsgierig en wilden dit aanbod niet afslaan.

Zo kwam het dus dat we na het werk vanmorgen vanuit primitief Shanzu de Matatu instapten en uiteindelijk terecht kwamen in één van de mooiste en luxe huizen van Nyali Beach. We waren er helemaal stil van.. Het huis lag pál aan het strand en vanaf de veranda kon je zo de Indische Oceaan over kijken. (zie de foto's)
Onze gastheer gaf ons een rondleiding door het huis en uiteindelijk kwamen we terecht in de keuken, waar de kok een maaltijd voor ons aan het bereiden was.
Die ochtend hadden ze een geit geslacht, en de resten daarvan (oftewel, de poten en de vacht) lagen nog in de prullenbak.. Ja, een lekker verhaal hè!! Ik had meteen trek!!!! ;-)

Nadat we het complete fotoboek van het gezin van Ibrahim hadden gezien, kwamen er meer gasten binnen en werd het eten opgediend door de bediende. Het diner kon beginnen..
Dat was voor mij even lastig, gezien ik in “de blanke Masai” gelezen had dat vrouwen in Kenia niet met hun linkerhand mogen eten. En dus zat ik mijn best te doen om alleen met mijn rechterhand te eten. Dat sloeg natuurlijk nergens op want binnen de kortste keren viel het eten van mijn vork.. Zo viel ik natuurlijk helemaal op!! Ik schaamde me kapot, maar toen ik om me heen keek snapte ik niet waarom ik weer zo moeilijk moest doen. De mannen om me heen zaten namelijk allemaal met hun handen te eten.. Toen heb ik maar bedacht dat ik waarschijnlijk minder opviel als ik gewoon netjes zou eten (met mijn linkerhand).
Het eten was typisch Afrikaans en erg lekker. Ahmed had me uitgelegd dat het voor de Moslims een eer is om tijdens het slachtfeest gasten in huis te hebben. En dat ze dus erg blij waren om ons aan tafel te hebben.

Ondertussen dwaalde ik in gedachte af naar Shanzu.. Hoe zouden de Moslims daar het slachtfeest vieren? Waarschijnlijk weer héél anders..

Het was een erg leuke middag, maar toen ik die luxe wijk uitreed had ik toch een beetje een dubbel gevoel. Op nog geen 2 km wonen mensen in hutjes van klei en ik werd hier vanmiddag op mijn wenken bediend.. Toch blijf ik wel sympathie houden voor Ibrahim en zijn vrienden, ze zijn net zo gastvrij als de andere mensen in Shanzu. En dat hij nu eenmaal een goede baan en een mooi huis heeft, maakt hem nog geen minder goed persoon..
Toch blijft het een vreemde gewaarwording zo met deze twee totaal verschillende werelden geconfronteerd te worden.
We leven echt tussen twee uitersten in..

Morgen is dé grote dag! Ik ben best wel zenuwachtig en héél benieuwd naar de opkomst!
Vanmorgen hebben we nog even alles doorgenomen met Viktor en hij was érg enthousiast! Dus we zullen zien..

Allemaal wel duimen voor ons hè!!!!!