Blog 24: “Alle kleine beetjes helpen”

Lekker cliché hè, om mijn blog zo’n titel te geven.. Maar clichés maken dat ik de wereld af en toe wat beter begrijp en daarom vind ik het ook heerlijk ze zo nu en dan te gebruiken! Zie het ook als een vorm van inburgering, want het is ook typisch Keniaans. Mombasa hangt namelijk vól met stickers, posters en spandoeken waarop de clichés je om de oren vliegen.. ;-)

Johan Cruijf, Alleta Jacobs, Martin Luther King, Jeanne d’Arc, Jude Law en zo kan ik er nog wel even doorgaan.. Er zijn heel wat namen te noemen van mensen die (om verschillende redenen) als idool gezien worden.. De één streeft zijn/haar dromen na, de ander kan goed voetballen en sommigen zijn gewoon alleen maar héél erg aantrekkelijk (ik noem geen namen)..

Kenia heeft ook zijn helden.. Zo hangen de Matatu’s vol met plaatjes van Bob Marley, Beyoncé Knowles en Christiano Ronaldo. En hangt aan bijna elke Keniaanse sleutelbos het portret van President Obama.

Ook ik heb mijn idolen (gehad). Zo was ik vroeger verliefd op Carlo Boshard van Telekids, wilde ik als puber net zo zijn als mijn buurmeisje en kan ik tegenwoordig wel een paar mensen in mijn omgeving noemen waar ik écht bewondering voor heb.

Sinds vandaag kan ik weer iemand aan dit lijstje toevoegen..

Vandaag hadden we weer een afspraak op de school om alles voor zaterdag door te nemen. De school ligt aan een weg waar maar af en toe Matatu’s rijden. Na een kwartier gewacht te hebben hoorden we eindelijk een Matatu aankomen. Het voertuig maakte een geluid wat in Nederland zou betekenen dat hij rijp is voor de sloop, maar de bestuurder leek er niet van onder de indruk en stouwde de Matatu gewoon helemaal vol! Eenmaal onderweg bedachten we dat we net zo goed hadden kunnen lopen, omdat een slak nog sneller vooruit kruipt. Maar goed..
Na een halve kilometer hoorden we ineens een harde knal en moest iedereen uitstappen. De bestuurder keek ons aan alsof hem iets wonderlijks was overkomen en ook de rest van de mensen snapte er hélemaal niks van… Het leek er niet op of het voertuig het ooit nog zou gaan doen, en dus hebben we maar gewacht op de volgende Matatu….

Nee, deze Matatubestuurder is niet mijn nieuwe idool (dat mocht ‘ie willen).. Ik vond dit verhaaltje gewoon even leuk om tussendoor te vertellen.. (Door dit akkefietje kwamen we trouwens wel veel later dan de afgesproken tijd aan op school.. we wilden ons verontschuldigen, maar niemand leek het vreemd te vinden.. Kenyan style hè?!)

Maar goed, terug naar mijn verhaal..

..We werden ontvangen door Jane Kaboege, de headmaster van de school en raakten in gesprek.
We vroegen Jane iets te vertellen over de geschiedenis van de school en daarop volgde een heel persoonlijk en vooral eerlijk verhaal. We hebben uiteindelijk ruim 2 uur zitten praten en na afloop was ik erg onder de indruk van deze vrouw.

Jane begon haar verhaal met het feit dat de school érg slecht scoort op de nationale examens. De ouders zijn niet positief over de school, die meer dat 650 leerlingen heeft. Het docententeam telt 9 koppen, wat naar verhouding dus écht héél weinig is.
Utange Primary School is een publieke school, wat betekent dat de kinderen uit de allerarmste gezinnen ingeschreven staan. In deze gezinnen is sprake van heel weinig ondersteuning en motivatie. De ouders zien niet in dat de kinderen school nodig hebben om te kunnen slagen in de maatschappij.
Kinderen krijgen is echter wél belangrijk. Of je voldoende geld en middelen hebt om ze goed te kunnen onderhouden, doet niet ter zake. Door sterfgevallen zijn er veel éénoudergezinnen, waar de oudere kinderen dus de oudertaken overnemen. Ook is er (toch nog) sprake van veel kinderarbeid. Daarnaast krijgen de kinderen veel te weinig eten, waardoor de prestaties nóg lager liggen. Tel daar nog het school verzuim bij op, en de reden voor de lage scores is compleet..
Gelukkig zijn er ook succesverhalen, van kinderen die zelf harde werkers zijn en erg hun best doen om te slagen. Helaas zijn er door sponsoring vanuit andere landen in de omgeving steeds meer Private Schools gebouwd. De kinderen uit de rijkere gezinnen gaan daarheen. Als de scholen hoogte krijgen van een succesvolle leerling, gebruiken zij hun sponsorgeld om net die ene geslaagde leerling weg te halen van Utange. Zo blijft er voor Utange niks meer over..

Na dit verhaal vraag ik Jane wat haar drijfveer is om toch op deze school te blijven werken, vooral gezien er zoveel andere Private Schools om haar heen haar een veel “betere” baan aan kunnen bieden.
Hierop zegt Jane dat ze altijd al docent wilde worden, en een hele goede ook. Werken op een goede school maakt je volgens haar nog geen goede docent. De stap naar een Private School zou voor haar veel te makkelijk zijn. “Alleen de allerbeste leerlingen worden toegelaten op een Private School, dus die kinderen zijn al goed. Daar heb ik dan niets aan gedaan.” vertelt Jane. “De kinderen hier beginnen bij nul en ik kan ze helpen stapje voor stapje steeds beter te worden. Hier heb ik veel meer voldoening van mijn werk.”
Jane probeert samen met haar docententeam de kinderen te motiveren. Al in de eerste klas wordt hen gevraagd wat ze willen worden en hen uitgelegd wat ze ervoor moeten doen om dat te bereiken.
Ook proberen ze de kinderen zoveel mogelijk te motiveren, maar soms lijkt het een vicieuze cirkel en een neerwaartse spiraal. Toch blijven de docenten van Utange optimistisch. Ze hebben allemaal hetzelfde doel voor ogen: “Change the kids, so they can change the community”.

Aan het eind van haar verhaal komen we op de vraag wat er nu nodig is om de school een betere toekomst te geven. Hierbij geeft Jane aan dat ze erg blij is met onze komst. Omdat wij erbij kunnen helpen. We zijn verbaasd dit te horen, omdat we Jane al hebben gezegd dat we hier niet zijn om te sponsoren. Meteen blijkt dat Jane ook helemaal niet uit is op geld.
De school heeft te weinig succesverhalen en daardoor geen goede naam. Met ons project kunnen wij de kinderen van Utange een fijne tijd bezorgen, die ze (volgens Jane) voor altijd met zich mee zullen dragen. Dit is dan dus een succesverhaal en Jane vindt dat alle kleine beetjes helpen…

Deze blog schrijf ik niet om mezelf een schouderklopje te geven. Het is alleen fijn om te weten dat er mensen zijn die écht blij zijn met wat we komen doen! Dit gesprek maakt dat ik weer helemaal opgeladen ben om zaterdag te gaan knallen en alles eruit te halen wat er in zit!!

En om (met dank aan Kim) in de clichés te blijven hangen..
Ghandi zei ooit: “Je moet zelf de verandering zijn, die je wilt zien in de wereld”

Dus laten we dat dan ook maar proberen te doen hè…