Blog 26: Net als Monty Python..

Om maar lekker in de clichés te blijven hangen, begin ik mijn blog vandaag met: “Always look on the bright side of life”..

Want.. Vandaag was het dan zover!! We werden op 07.00 uur gewekt door een fikse regenbui, die we absoluut niet ingepland hadden. Maar het leek wel alsof het zo moest zijn, toen ik een wensbriefje trok met daarop de tekst: “Ga ervoor en doe wat je moet doen”. Vastberaden dit ook waar te maken, vertrokken we naar Shanzu.

De bijeenkomst zou om 09.00 uur starten op het dorpsplein van Shanzu. Inmiddels zijn we gewend aan de “Kenyan style” en dus lieten we ons niet uit het veld slaan toen er om 09.15 uur nog niemand aanwezig was. Althans, dat probeerden we.. Ik begon hem wel een beetje te knijpen. Maar dat kwam ook omdat wij er al ruim van te voren waren.
Viktor beweerde gisteren dat er veel mensen zouden komen, maar zijn afwezigheid maakte zijn woorden nou niet bepaald geloofwaardig.

Om 09.15 uur zagen we dan eindelijk Richard aankomen, hij leek verbaasd te zijn dat wij er al waren.. Blijkbaar hebben we donderdag, toen we door de kapotte Matatu te laat waren, onze eigen “Kenyan style” laten zien, en werd er nu verwacht dat wij ook altijd te laat zouden komen. Toen we vertelden dat we er al een half uur waren, verontschuldigde Richard zich.
Met de komst van Richard, kwamen er ook wat andere mensen aan. Voornamelijk vrouwen die nieuwsgierig waren. Deze vrouwen namen hun kinderen mee, maar deze kinderen waren in onze ogen niet de kinderen die wij uitgenodigd hadden.
Binnen 10 minuten stond het hele plein vol met mensen, die polshoogte kwamen nemen. Francis en ik keken elkaar aan, en ik voelde de moed in mijn schoenen zakken.
Rond 09.30 uur stonden er zéker 100 mensen op het plein. Door al het gedag zeggen, handen schudden en het (inmiddels bekende) “Soene”, had ik niet goed gekeken naar wat de opkomst nou was. Pas toen ik beter keek zag ik ze héél onopvallend tussen de mensen zitten.. En mijn hart maakte een sprongetje! Ze waren er!!
Hoe beter ik keek, hoe meer kinderen ik zag. En ik schaamde me dat ik ze niet eerder gezien had.

Om 09.45 uur was het plein écht bomvol, maar Viktor was er nog steeds niet. We hebben hem wel honderd keer gebeld, maar kregen geen gehoor.. Ik was het een beetje zat en begon me opgelaten te voelen, omdat iedereen ons verwachtingsvol aan zat te kijken. Ik wilde beginnen!! Dan maar zonder Viktor!!
Toen ik dit aangaf werd er eerst heel moeilijk gedaan. We konden niet zonder Viktor beginnen en de dorpsoudste was er ook nog niet.. Op dat moment kwam mijn heethoofd om de hoek zetten, want… Wat heb ik nou met die dorpsoudste te maken?? Maar goed, prima.. Breng die vent hier dan kunnen we beginnen…
Een kwartier later was deze man er eindelijk, en moest er weer van alles geregeld worden. Uit de omliggende huizen werden tafels en stoelen naar buiten gesleept. Ik wilde tussen de mensen gaan zitten. Maar blijkbaar was dat niet de bedoeling. Ik werd aan mijn arm meegesleurd naar de tafel en daar op een stoel geduwd, terwijl voor ons iedereen op de grond ging zitten. Er gingen heel wat ouders zitten met kinderen waarbij ik mijn twijfels had of zij de uitnodiging goed hadden begrepen.. Maar dat was voor later een zorg. Ik wilde beginnen!
Nadat iedereen EINDELIJK zat, ging de dorpsoudste voor in gebed en daarna kon onze presentatie starten. Francis was erg gespannen, maar hield een duidelijk verhaal, wat door Richard vertaald werd. Francis vertelde over onszelf, ons werk, de manier waarop wij naar de kinderen met een beperking kijken en over de activiteiten die we wilden doen. De mensen reageerden er goed op, aan het eind werd er geklapt.
Nadat Richard uitgelegd had dat de ouders hun kinderen bij ons in konden schrijven, vormde er meteen een héle lange rij. Werkelijk IEDEREEN ging in die rij staan, en het eerste wat ik dacht was: WOW, hier klopt iets niet! Wat is er misgegaan? Was ons Engels zo slecht, had Richard ons verkeerd vertaald of stond er “Nanny” op mijn voorhoofd?!

We vroegen de mensen hun inschrijving te motiveren, en toen bleek dat het verhaal héél duidelijk was.. Wij waren er voor kinderen met een beperking.. Maar ineens had iedereen een beperking. De ene moeder vond dat haar kind niet goed kon praten. Weer een andere moeder stond met een kind naast zich dat last van haar schouders zou hebben.. (Dat het babybroertje op de rug van het hooguit 6jarige kind daar weleens de reden van kon zijn, was blijkbaar niet in het hoofd van deze moeder opgekomen?! )
Richard benoemde nogmaals wat de bedoeling was, en de rij slonk al iets. 5 minuten later stond er een vrouw in mijn rij die beweerde dat haar moeder gehandicapt was, zelf had ze 5 kinderen en die wilde ze graag aanmelden.. Opnieuw moest ik iemand teleurstellen..
Dat er in Shanzu sprake is van “mond-tot-mondreclame” bleek meer waar dan ooit, want er kwamen steeds meer mensen aangelopen die hun kinderen ook wilde inschrijven.. De één had het nog meer nodig dan de ander..

Mijn euforische stemming sloeg om in een lichtelijke irritatie.. Wat dachten deze mensen nou?! Straks gaan ze hier nog een opvoering van “silly walks” doen, om er maar bij te kunnen komen.. Kom maar! Join the club!!
Maar zoals altijd, heeft elk verhaal twee kanten.. Ik kon het dus ook wel weer begrijpen.. Zo gaat het hier nu eenmaal!
Toch vond ik het vervelend om op deze manier een scheidingslijn te maken, het was toch een vorm van discriminatie.. Positieve, dat wel.. Maar toch.. Het voelt niet fijn om daar als rechtertje te gaan staan en te zeggen: “Jij niet, want jij hebt geen beperking”. Terwijl in wezen elk kind in Shanzu extra aandacht kan gebruiken.
Uiteindelijk heb ik me er maar bij neergelegd. We zouden later wel zien, als we op huisbezoek gaan.. Dan komen we vanzelf écht de kinderen tegen die we zoeken.

Ruim anderhalf uur na de ontvangsttijd maakte Viktor zijn entree. Hij vertelde dat zijn telefoon was gestolen en dat hij daarom niet opnam.. Ik denk dat hij er maar vast vanuit was gegaan dat wij hem hadden gebeld.. Ik zou niet weten hoe hij het anders had moeten weten…
Hij begon meteen over het feit dat er veel kinderen rondliepen die “not disabled” waren… Goh, wat is deze man scherp!!

Maar goed, aan het eind van het liedje hadden we 98 (!!) inschrijvingen.. Ik weet zeker dat we de helft nog kunnen schrappen, maar ik heb ook een aantal ouders gezien en gesproken die écht op onze uitnodiging afkwamen en ons lieten kennismaken met hun kinderen.
Rond 13.00 uur sloten we de inschrijving en zijn we afgedropen, terwijl we onderweg naar huis de ochtend nog eens nabesproken..

Achteraf moet ik vréselijk lachen om deze hele verschijning, en mijn gedrag van vanochtend.
Wat dacht ik nou eigenlijk?? Kom op zeg, dit is Afrika!!
Maar als ik het gewoon praktisch bekijk en me afvraag wat we vanmorgen bereikt hebben, kan ik alleen maar stellen dat we ondanks alles wél ons doel bereikt hebben.
Want tussen ál die mensen die om het hardst riepen dat ze ons zó nodig hadden, liepen weldegelijk ouders rond die oprecht geïnteresseerd waren in ons project.
Er waren ook ouders die uit nieuwsgierigheid waren komen luisteren en nog écht wel de gêne hadden voor hun kind, maar wel open stonden voor ons. Het állermooiste vond ik dat er ouders waren die hun hulp kwamen aanbieden.

Als ik dan de raad van Monty Python opvolg en het van de positieve kant bekijk, ben ik eigenlijk alleen maar trots op wat we tot nu toe bereikt hebben. Want het is ons verdorie wel gelukt!!!!!
We hebben de ouders bij elkaar gekregen en het was zélfs vanmiddag even een voorrecht om een beperking te hebben..
Ok, nu sla ik wel een beetje door.. maar het was wél even geen schande meer.. Iedereen wilde het zijn..

Dus dát hebben we maar mooi wel bereikt!!