Blog 21: “Disability is not inability”

Nu ik ruim 2 weken in Kenia ben, betrap ik me er elke dag meer op dat ik stukje bij beetje aan het veranderen ben in een sentimentele muts. Er zijn dagen dat ik écht onder de indruk ben van alles wat ik zie en meemaak en ik kan van het kleinste gebaar al een brok in mijn keel krijgen.. Gelukkig is er mijn blog, waarmee ik alles op een rijtje kan zetten, kan nuanceren en waarop ik weer eerlijke reacties van jullie terugkrijg…
Als jullie het goed vinden laat ik me vandaag weer even lekker gaan!!

Nadat mijn vader me vanmorgen (via een wensbriefje) een plezierige dag toewenste, zijn we na een flinke regenbui in alle vroegte vertrokken naar Shanzu, om daar de eerste dag mee te draaien op "Utanges Public Primary School". Een grote school, die twee jaar geleden een speciale klas voor “children with disabilities” is gestart. Voor deze klas staan Susan en Richard, twee zeer gedreven docenten die beiden met héél veel geduld deze bijzondere groep met kinderen begeleiden en onderwijzen!
In deze twee mensen hebben we na 2 weken praten, netwerken en zoeken (naar een speld in een hooiberg) eindelijk twee échte medestanders gevonden en daarmee dus ook de perfecte plaats om ons project uit te voeren!!

Zoals ik eerder al schreef worden in Kenia (en vooral in plaatsen als Shanzu) kinderen met een beperking (op welk gebied dan ook) gezien als een straf van God. Waarom zouden deze kinderen naar school gaan?! Ze kunnen niets, zijn waardeloos, voegen niets toe aan de samenleving, zijn alleen maar lastig etc., etc..

Het doel van ons project is om de mensen hier in te laten zien wat de waarde van deze kinderen is. Omdat juist deze kinderen zo ontzettend sterk zijn! Ze moeten namelijk naast de armoede, ziekte en andere ellende ook dealen met hun eigen beperking(en). Daarnaast worden ze ook nog eens gepest door hun omgeving en wijzen de mensen die ze eigenlijk zouden moeten beschermen hen af.. Tóch weten ze elke dag weer vrolijk op te staan! Daar moet je wel een hele sterke rug voor hebben!

Wat ik vandaag gezien heb raakt me. Susan en Richard doen samen namelijk precies wat wij zo graag over willen brengen. Zij hebben elke dag opnieuw het geduld om deze kinderen het gevoel te geven dat ze wél iets waard zijn, ze positief te benaderen en ze niet anders te behandelen dan de door de samenleving bestempelde “normal kids”.
De lessen zijn grotendeels in het Swahili, maar elke dag leren de kinderen (met behulp van zelfgemaakt lesmateriaal) er weer wat extra Engelse woorden bij. Er wordt veel gezongen en er is extra aandacht voor de interesses van de kinderen.
Structuur is er niet, maar dat is (bewonderenswaardig) ook niet nodig, want de kinderen hebben aan het eind van de dag precies gedaan wat er van ze verwacht wordt. Alleen dan wel op hun tijd. (Kijk, daar kunnen wij in Nederland nog wat van leren!!)
Er is voor de kinderen een wezenlijk verschil met thuis, want er wordt gekeken naar mogelijkheden. En dan ineens valt het niet meer op dat Ali niet binnen de lijntjes kan kleuren, maar juist dat hij precies weet welke kleur, welk fruit moet hebben. En ineens is er oog voor het feit dat Yusuf, ondanks zijn moeilijke gedrag, ontzettend vindingrijk is.

Tijdens één van de pauzes raak ik in gesprek met Susan, over haar werk, drijfveer en de kinderen. Ze vertelt me hoe de kinderen sinds ze naar school gaan gegroeid zijn. Maar ook over hoe er door hun ouders nog steeds naar hen gekeken wordt. Lucy kan namelijk nog steeds de R niet schrijven, terwijl ze in de maand dat ze nu op school zit verder het hele alfabet kan opnoemen, schrijven en herkennen!
Susan vertelt dat de kinderen zich maar korte tijd kunnen concentreren, daarom doet ze om de 10 minuten een andere oefening. Eerst laste ze een pauze in, maar de kinderen gaven toen aan dat ze dat niet wilden, omdat de rest van de school ook geen pauze heeft..

Als je dit zo allemaal hoort lijkt het alsof wij hier in Shanzu helemaal niet nodig zijn. Helaas (maar gelukkig voor ons) is dat niet het geval. Het idee is namelijk goed en het slaat bij de kinderen in deze klas ook aan. Maar het aantal kinderen dat ook werkelijk in deze klas zit is heel klein. Er zijn honderden kinderen in Shanzu met dergelijke problemen. Maar er zijn maar twintig kinderen aangemeld op deze school. Van deze twintig kinderen waren er vandaag maar zes.
Susan vertelde me dat veel kinderen maar voor de helft van de tijd naar school komen. Ouders zien er de zin niet van in en willen hun kind niet naar school brengen. Dit is erg jammer, omdat de kinderen dan veel lesstof missen en achterlopen op de rest…

Hierin zien wij dus een kans!! Met onze (inmiddels geworven) connecties bij de overheid en het bestuur van Shanzu hebben wij de middelen om iedereen in het dorp te bereiken. Op 28 november is er al een bijeenkomst gepland, om alle mensen bij elkaar te roepen. We willen die dag gesprekken voeren en activiteiten doen. Met behulp van deze activiteiten willen we de ouders laten zien wat deze kinderen allemaal kunnen en wat ze dus allemaal nog kunnen leren!

Zo kunnen we hen laten merken dat het hier niet gaat om “disabled children”, maar om kinderen die (zoals Susan het zo mooi kan zeggen) “mentally challenged” zijn.

Susan en Richard zijn enthousiast en inmiddels hebben we van Viktor (assistent Chief) begrepen dat hij al heel wat mensen benaderd heeft voor de 28e. Ik ben dus hééééél benieuwd of deze mensen ook zullen komen, al denk ik wel dat het een lange weg zal worden..

Maar als het lukt zou het echt zo gaaf zijn!

Na gesprekken met Fran en Loes kom ik tot de conclusie dat ik sinds vandaag verkocht ben!
Voor deze kinderen wil ik elke dag wel die 5 km afleggen, me kapot zweten in de zon om vervolgens ’s avonds helemaal kapot in bed te vallen..
Het is juist hun beperking die hen zo bijzonder maakt. En juist hier in Kenia valt me dat nog meer op, dan dat het in Nederland al deed. Deze kinderen zijn namelijk de enigen waarvoor we niet die drie “Muzungu’s” zijn. Puur om het feit dat ze dat helemaal niet beseffen. Ál die andere kinderen in Shanzu springen meteen in de houding als wij langskomen. Ze beginnen te roepen, te juichen en te zingen. Aan de ene kant is dat hartstikke leuk, maar aan de andere kant zorgt het er ook voor dat je je ontzettend opgelaten voelt.
Deze kinderen gaan zich niet anders gedragen, ze blijven gewoon zichzelf en doen wat ze altijd doen.. Ze weten heus wel dat wij blank (en dus anders) zijn, maar who cares.. op het eind zijn we immers allemaal anders..

Wij weten dat, Susan en Richard weten dat, Viktor gaat het inmiddels ook inzien… Nu de ouders en dan (hopelijk) uiteindelijk de omgeving nog!
Een behoorlijke klus, maar onder het mom van “Disability is not inability” zeker een uitdaging!!