Blog 22: Mijn naam is haas…

Volgens mijn paspoort heet ik Annemieke Karsijns, mocht ik ooit een misdaad begaan wordt dit “Annemieke K.”. Jantine noemt me Miekie, voor Kim ben ik weer Miekski, Sanne zegt Mieksel en Francis spreekt me aan met Ann.
Opzich is mijn naam niet heel moeilijk, maar het komt toch vaak voor dat mensen me Annemarie of Marieke noemen. Het wil ook wel eens gebeuren dat ik post ontvang voor Anne-Mieke, Annemique of ene Annemarieke. Naar “Anne” luister ik niet en daarom ben ik (gelukkig) voor de meeste mensen gewoon MIEK!!

Ik ben er dus wel aan gewend geraakt dat er mensen zijn die moeite hebben met mijn naam, maar hier in Kenia is het wel héél erg. Ik heb werkelijk waar nog niet één Keniaan ontmoet die mijn naam in één keer goed uit kon spreken, laat staan hem kon onthouden!
Ik dacht dat ik vanuit Nederland al heel wat variaties op kon noemen, maar ik heb er weer een paar bij.. Ammeneis, Ammanie, Emmiek, Emmely… En zo heet ik dus niet, en dus bleef ik steeds stug volhouden en verbeteren.. Met hilarische uitspraken als gevolg, waarom ik dan weer heel hard moest lachen!

Máár vanaf vandaag vind ik Ammanie en Emmiek niet meer zo erg en mogen ze me héél misschien voor het gemak ook wel “Anne” noemen…

Ik kreeg vandaag namelijk bijna ruzie met een Keniaan, toen ik mezelf voorstelde.. Het was echt heel vreemd, omdat ik me écht van geen kwaad bewust was!!!
De man in kwestie heet Mustafa en is beachboy in Bamburi beach. Hij “verkoopt” daar (veel te dure) excursies aan toeristen. Toen wij vanmiddag na het werk terugkwamen uit Shanzu, wilden we wat gaan drinken in één van de resorts in Bamburi, waar we Mustafa tegen het lijf liepen..
We raakten aan de praat en na een tijdje begon Mustafa ons aan te spreken met “my friend”. Marloes vroeg hem daarop of hij haar naam wel wist. Toen hij ontkennend antwoordde, vroeg Marloes hem of hij altijd niet wist hoe zijn vrienden heetten..
Hierom moest hij lachen en vroeg ons naar onze namen. Ik vertelde hem dus hoe ik heet en hierop keek hij me vreemd aan. “Do you really mean that?” vroeg hij me na een korte stilte. Waarop ik met een stralende glimlach bevestigde..

De manier waarop Mustafa mijn naam toen uitsprak was tot nu is de beste die ik gehoord heb en was als volgt: (fonetisch) Ennemiek.. Dat klonk best goed, toch?!!? Ik vond in ieder geval van wel!
Maar de “K” wordt door de meeste Kenianen ingeslikt.. en dus deed Mustafa dat ook.. Het werd toen dus Ennemie (vertaalt naar het Engels ENEMY)..
Ik zat daar dus met een strálende glimlach te verkondigen dat ik Mustafa’s VIJAND was! :-S

Nou weet ik dat ik de afgelopen tijd in m’n blogs wel een paar keer heb lopen “zeuren” over de Kenianen en hun levensstijl, maar om mezelf nou hun vijand te noemen, gaat me een beetje te ver!
Daarnaast ben ik een hééél vredelievend persoon… ;-)
Nee, maar even zonder dollen, zoiets zou ik écht niet zeggen!!

Een hele vreemde situatie dus, waaruit ik me maar met moeite kon redden.. Mustafa’s Engels was niet heel goed, maar dat ene woord had hij heel goed begrepen.. Helaas kon ik hem niet echt goed uitleggen dat ik mijn naam noemde.. want ja.. WIE noemt zijn kind nou ENEMY?! (Bedankt hè, pap en mam! ;-))

Al met al kon ik er wel heel hard om lachen, maar daar aan de bar moest ik wel even heel goed nadenken hoe ik me hier nou weer uit zou redden! Het is allemaal goed gekomen, maar Mustafa vond het volgens mij niet zo grappig als dat ik het vond…

Ze hebben ook maar een slecht gevoel voor humor… die Kenianen!