Blog 19: Netwerken

In mijn puberteit (die ik natúúrlijk al héél ver achter me heb gelaten ;-)) waren mijn telefoon en ik onafscheidelijk. Waar ik ging, ging hij en als ik er ’s ochtends op school achter kwam dat ik hem vergeten was, was ik in staat terug te fietsen om hem op te halen. Hij sliep ’s nachts zelfs onder mijn hoofdkussen, want stél je voor dat ik een smsje of een oproep miste.. Dat kon écht niet!
Nog steeds voel ik me wel een beetje kaal als ik mijn telefoon vergeten ben.. Maar sinds ik al die nieuwe foefjes op telefoons niet meer zo goed begrijp, zijn mijn telefoon en ik niet zo hele goede vrienden meer..

Op dit moment heb ik twee telefoons (een Nederlandse en een Keniaanse), en voelde ik me de eerste dagen hier wel een beetje decadent.. Maar het schijnt dat dat nergens voor nodig is..
Voor Kenianen is het namelijk de normaalste zaak van de wereld om meerdere telefoons te hebben. Vraag me niet waarom, maar ik heb het echt al heel vaak gezien. Zo heeft Nassor er 2, en elke keer als hij gebeld wordt, neemt hij standaard eerst de verkeerde telefoon op..
Van de week zat er ook een meisje voor me in de Matatu, ze was aan het bellen. Haar telefoongesprek leek beëindigd te zijn toen haar telefoon uitviel, maar direct viste ze een andere telefoon uit haar tas en zette haar gesprek even vrolijk voort.

Waarschijnlijk hebben de Kenianen dus met al die telefoons ook veel te veel beltegoed, want ze bellen je om elk wissewasje op. Soms bellen ze ook gewoon maar om te bellen.
Ze willen allemaal je telefoonnummer hebben, om je vervolgens elke morgen wakker te bellen om te vragen hoe het met je gaat, te vertellen dat ze van je houden (ook al heb je ze amper 2 minuten gesproken) en of je nu vandaag je nagels wilde laten doen, terwijl je toch duidelijk gezegd had dat dat met de Kerst zou zijn.. Hééél gezellig natuurlijk! Vooral Marloes wordt helemaal plat gebeld, omdat zij een beetje fungeert als praatpaal van ons groepje..

Maar al dat uitwisselen van telefoonnummers en dat gebel levert ook heel veel op! Want het belangrijkste is natuurlijk ons project en hoe meer mensen ons kennen, hoe beter. Want hoe sneller we in de samenleving opgenomen worden, hoe meer kans van slagen ons project heeft.
Gisteravond bijvoorbeeld. We zaten in een barretje wat te drinken en raakten aan de praat met 2 Keniaanse meiden. Toen we hen over het project vertelden waren ze erg enthousiast. Naar mate we meer vertelden, kwam ook aan het licht dat zij voor de overheid in Mombasa werkten en veel voor ons en ons project konden betekenen. Omdat ze ons zo aardig vonden wilden ze wel regelen dat we bij hun op kantoor op gesprek konden komen. Aan het eind van de avond zijn er (uiteraard) telefoonnummers uitgewisseld en vanmorgen hingen ze alweer aan de telefoon!

Jullie begrijpen dat mijn telefoon en ik momenteel weer onafscheidelijk zijn. Het scheelt gelukkig dat ze qua techniek hier wat achterlopen op Nederland, zodat ik de Nokia telefoon die ik hier gekocht heb prima snap!
Verder is mijn Keniaanse telefoon ook de goedkoopste manier (naast internetten) om contact met jullie allemaal te onderhouden, en daar ben ik de laatste dagen echt een beetje verslaafd aan geraakt! Zo heb ik gister bijna 3 kwartier met Kim aan de telefoon gezeten, echt heerlijk om weer even bij te kletsen!
Elke avond moet mijn telefoon dus weer opgeladen worden, omdat hij leeg is. Maar onder mijn kussen slapen doet ‘ie niet meer.. ;-)

Dus Pap, we doen dus écht wel wat, want al dat netwerken is écht wel ergens goed voor!
Maar ik ben wel blij dat we maandag nu écht kunnen beginnen op een school, want al dat gepraat met al die belangrijke mensen heb ik inmiddels wel een beetje gezien!

Tot morgen!

P.S. Op verzoek heb ik wat foto's van ons appartement e.d. erbij geplaatst.