Blog 17: Zo zijn onze manieren!

Momenteel ben ik een boekje aan het lezen over gewoonten en etiquette in Kenia. Erg grappig, want als ik dit boekje moet geloven ben ik in de ogen van de Keniaan best wel een “aso”!
Ik eet namelijk mijn bord niet altijd leeg, denk er niet altijd aan om mijn zonnebril af te zetten in gezelschap, heb niet altijd zin om “gezellig” terug te praten en geef als vrouw zijnde een veel te stevige hand.. (Maar ja, dat is nu eenmaal een familietrekje..)
Verder bleek uit één van mijn vorige blogs ook al dat ik niet zo “aanrakerig” ben, zoals ze hier wel gewend zijn (zie blog 14)..

Vandaag liepen we op het strand even lekker uit te waaien, en toen kwam er zo’n beachboy naar me toe. Ik had daar écht even helemaal geen zin in en liep hem dus gewoon voorbij. Maar hoe meer ik hem negeerde, hoe meer hij mijn aandacht wilde.. Nou is dat nou niet bepaald slim om te doen als ik ergens écht geen zin in heb, want dan word ik echt een heethoofd en op een gegeven moment had ik zin om hem de zee in de duwen.. (die Kenianen halen écht het beste in mij naar boven!! ;-))
Net las ik dus ik in dat boekje dat je beter gewoon vriendelijk kunt glimlachen en bijvoorbeeld kunt zeggen dat je liever alleen wilt lopen, dan dat je ze negeert. Negeren is namelijk erg onvriendelijk!!!
Goh.. dat wist ik nog niet.. Dat is in Nederland natuurlijk ook zo! Verschil met hier is alleen dat de Keniaan zich door het negeren alleen maar meer geneigd voelt contact te maken… Schijnt…
Ik steek dus zeker wel wat op van dat boekje, maar door te ervaren leer ik de cultuur en alles wat daarbij hoort hier ook steeds beter kennen.
Als namelijk iets niet gaat zoals ik het wil word ik vaak wat grimmig. Mijn ouders, Bart en Jantine zullen wel beamen dat wanneer ik mijn zin niet krijg, ik niet zo heel veel geduld heb.. Hier in Kenia bereik ik daar dus echt hélemaal niks mee! Ik citeer: “Als iets niet helemaal naar wens verloopt, zijn geduld, humor en rustig bepraten dé manier om dingen voor elkaar te krijgen - ongeduld en agitatie werken averechts. Hakuna Matata (geen problemen)” Kijk, daar kan ik nog wat van leren! ;-)

Wat betreft de warmte pas ik me wel steeds meer aan aan de Keniaanse cultuur en is het “pole pole” (langzaamaan) inmiddels steeds meer op mij van toepassing.
Toch loop ik van tijd tot tijd nog wel tegen de lamp en ben ik nog véél te gehaast met dingen. Zo ging ik vandaag op de fiets boodschappen doen. Ik had natuurlijk weer veel te veel gehaald en kon dit eigenlijk allemaal niet in mijn eentje op de fiets vervoeren. Maar ik, als zelfstandige en geëmancipeerde meid, wilde me natuurlijk niet laten kennen. Dus stond ik daar te klungelen om alles in tasjes aan mijn stuur en op de bagagedrager te krijgen. Een aantal Kenianen stond toe te kijken en vonden het blijkbaar ontzéttend grappig hoe ik daar stond te prutsen. Toen ik alles eindelijk goed en wel voor elkaar had, wilde ik op de fiets stappen. Toen kwamen de mannen ineens in actie.. Ik dacht “Ja doei, nu ineens willen jullie helpen, rot op!”. Eén van de mannen vroeg: “Are you sure you’re going to ride that bicycle? Do you need help”. Ik trok een stoer gezicht en zei (in m’n beste Engels ;-)): “No thanks!! I’m from Holland! I’m sure I can ride this bike better than you!” …
Nu verwachten jullie natuurlijk allemaal dat er iets misging…
Maar dat is lekker niet zo!! Hahahaha..
Maar ik was wel helemaal kapót toen ik thuis aan kwam! Harrison zag me aankomen en riep al meteen dat het “too hot” was voor zulke fratsen! Ik kon hem alleen maar gelijk geven!
Soms moet ik nog even leren dat ik me met dit weer niet te druk moet maken.. En daarmee bedoel ik dan dus ook met mijn “heethoofd”.. ;-)

Ik lees ook net dat eten afslaan ook echt “not done” is. Weer iets wat ik dus niet goed gedaan heb! Joan had namelijk van de week eten gekookt en bood het ons aan. Van de geur alleen al werd ik misselijk en gezien ik qua bacteriën niet zo heel veel kan hebben (met alle gevolgen van dien, geen details ;-)) heb ik dat afgeslagen.. Diep van binnen wist ik wel dat dat onbeleefd was, maar ik hoefde niet zolang af te wegen wat ik nou belangrijker vond..

Kenianen hebben dus een hoop ongeschreven regels wat betreft gewoontes e.d., maar aan de andere kant hebben wij Nederlanders die natuurlijk ook. Zo zeg ik er elke keer wat van als Francis in het openbaar een keiharde boer laat, maar dat heeft dus geen zin. Want hier is dat dus weer de normaalste zaak van de wereld..
Zo zie je maar, elk land heeft zo zijn gebruiken.. En ik moet hier in Kenia nog een hoop leren!!

En wie er nou de aso is… dat laat ik maar in het midden..