Blog 16: Welkom in Shanzu

De afgelopen dagen gingen mijn blogs over leuke, grappige en mooie ervaringen. Wanneer ik iets stoms of minder leuks meemaakte, probeerde ik er elke keer wel weer de lol van in te zien en er iets moois van te breien. Hiermee nuanceerde ik voor mijzelf ook weer mijn indrukken.

Over hetgeen ik vandaag gezien en ervaren heb kan ik niet lollig doen en de mooie kant ervan kan ik (hoezeer ik ook mijn best doe) maar niet ontdekken en dus ga ik er ook maar niet teveel omheen draaien. Daarom waarschuw ik je vast, deze blog is niet zoals de vorige 15. Wanneer je geen zin hebt in een serieus verhaal, zo aan het eind van de dag, raad ik je aan niet verder te lezen..

Op het moment van schrijven heb ik een lánge dag achter de rug. Een dag met héél veel indrukken, waarvan ik écht moe en behoorlijk onder de indruk ben en het ook lastig vind ze onder woorden te brengen.

Vanaf dag 1 in Kenia zijn we naast de schitterende natuur en de vriendelijke mensen ook al geconfronteerd met de mindere kanten als armoede, criminaliteit en corruptie. Hiervan weet je dat het er nu eenmaal is en dat je er weinig aan kunt veranderen. Onze missie is gericht op de kinderen en wanneer je je dat voor ogen houdt, kun je er ook wel mee omgaan..

Tot aan vandaag waren onze bezoeken aan Shanzu niet verder gegaan dan het huis, de kerk, de markten en winkels en wandelingen door het dorp zelf. Ik stel me nu voor hoe een dagtoerist zich op een soort van camping waant, omdat Shanzu in eerste instantie een soort van campinggevoel oproept: Kleine huisjes opgebouwd uit stenen, klei en leem. Vrouwen die buiten aan het koken zijn, mannen die onder bomen liggen te slapen en kinderen die overal rondrennen en spelen. Er wordt veel gezongen en de mensen kijken blij..

Maar als je verder kijkt zie je die lege flessen bier naast de rustende mannen onder de boom liggen, vraag je je af waarom die rondrennende kinderen niet op school zitten en valt het je op met hoeveel mensen er in zo’n klein huisje geleefd moet worden.

Welkom in Shanzu, waar honderden kinderen hun ouders hebben verloren aan de gevolgen van aids.

Welkom in Shanzu, waar kinderen met een beperking (lichamelijk en/of geestelijk) als een straf van God gezien worden en door de Chief bestempeld worden als “not normal”.

Welkom in Shanzu, waar de weeskinderen zó voorgeprogrammeerd zijn dat ze zodra er een blanke voorbijloopt een complete show weggeven om maar wat geld te kunnen krijgen.

Welkom in Shanzu, waar je ontzettend mooi gesponsorde scholen hebt, maar waar je alléén welkom bent als je ouders ook geld hebben. Want ja, de headmaster moet wel betaald worden!

Welkom in Shanzu, waar leven en dood zó hand in hand gaan dat de scholen pal naast het kerkhof gebouwd zijn.

Welkom in Shanzu… onze werkplek voor de komende maanden!!!

PATS BOEM! Die komt binnen. Ja inderdaad… zo ging het bij mij ook.

Ik begrijp het wel hoor dat er mensen zijn die wanneer ze door Shanzu lopen hun oogkleppen ophouden. Ontzéttend leuk, al die weeskindertjes die je stralend aankijken en voor je zingen. Even het gastenboek tekenen, 1000 shilling achterlaten, zo.. je goede daad voor vandaag is weer gedaan!
En ikzelf doneer in Nederland ook áltijd aan SOS kinderdorpen, het aidsfonds en ál die andere “goede doelen”. Want wat geeft dat je toch een goed gevoel!
Maar zo werkt het dus niet.. Want van die 1000 shilling worden eerst de salarissen betaald. En bij SOS kinderdorpen komen alleen de kinderen mét ouders die wél genoeg geld hebben om het verblijf daar te kunnen betalen.. Voor de kinderen waarvoor het bedacht is verandert er helemaal niks.
Wanneer de volwassenen om de kinderen heen merken dat je niet komt om geld te brengen, is het enthousiasme ook al een stuk minder..
En Caroline Tensen maar roepen dat het geld dat je geeft écht bij de 12-jarige Joy, die als wees voor haar jonge zusje moet zorgen, terecht komt.. De waarheid is keihard..

Het klinkt nu allemaal erg deprimerend, maar het is wel de waarheid. En dit is naast al het leuke en mooie wat ik hier zie, wel hetgeen waar ik óók mee geconfronteerd word..

Gelukkig schijnt er tóch nog wel een streepje licht aan het eind van de tunnel. Want in Shanzu wonen ook mensen die wél hun oogkleppen af willen zetten.
Zo is er Susan, een Keniaanse vrouw die zich inzet voor de kinderen met een beperking in Shanzu. Nadat ze ons vól enthousiasme ontving, hoorde ze onze plannen met deze kinderen aan en bood direct haar medewerking aan.
En zo is er assistent chief Viktor, die ondanks zijn onwetendheid, écht wel inziet dat er iets niet klopt en graag wil helpen waar hij kan.
En zo zijn er ál die kinderen die zo puur zijn dat je er wel alles aan zou willen doen om ze mee naar huis te nemen..
Maar ja, zo werkt het niet..

En dus hebben we besloten ons de komende dagen te richten op wát we nu willen. Er is genoeg te doen, maar we kunnen in 3 maanden (inmiddels 2,5) de wereld niet verbeteren en dus willen we het klein houden.
Het plan is nu om de komende week mee te draaien met Susan, die op een public school een klas voor kinderen met een beperking lesgeeft. Gezien wij alledrie in Nederland ook met deze kinderen werken, kunnen we van elkaar een hoop leren. Daarna willen we sport en spelmiddagen organiseren voor deze kinderen. Daarnaast willen we proberen in te laten zien dat deze kinderen weldegelijk van waarde zijn en zeker wat kunnen!

Onze hoofden zitten op het moment nog vól met ideeën, maar we komen er wel..
En hopelijk over een paar weken tóch een beetje verbetering, ook al is het maar een hééééél klein stukje. .

Mam, bedankt voor je telefoontje vanmiddag, was precies op het goede moment!

Zo, en morgen dan maar weer een gezellig verhaal!!