Blog 14: Dubbelfris

Kun je je voorstellen dat je op een dag binnenkomt in de wachtkamer van de dokter of tandarts en dat je eerst alle wachtende een hand geeft, waarna je jezelf uitgebreid voorstelt?! Niet?! Ik zie het mezelf al helemaal doen.. Ik denk dat de mensen me vreemd aan zullen kijken en zullen denken dat ik niet helemaal goed ben..

Hier in Kenia is het de normaalste zaak van de wereld, het is zelfs onbeschoft als je het niet doet!
Elke keer als we ergens een ruimte binnenkomen hoor ik het mannetje van de dubbelfris reclame in mijn hoofd, omdat alle mensen op je afgelopen om je de hand te schudden, te knuffelen of te kussen. (“Soene, Soene, Soene”)
Ikzelf ben niet zo van het knuffelen en kussen, (behálve als het om een érg leuk persoon van het mannelijk geslacht gaat natuurlijk ;-)). Dus dat “gedoe” is voor mij wel even wennen.
Hoe langer ik hier ben, hoe meer ik me realiseer dat het maar goed is dat ik geen smetvrees heb. Al die kleffe handjes en zoenen maken dat ik me aan het eind van de dag net een lolly voel, plakkerig en afge...... Blééghhhh… ik zal er maar niet verder over in detail treden, haha!
Daarnaast geven de Kenianen een vrij ruime betekenis aan het woord “schoon”. Eten doen ze met hun handen, wc papier kennen ze niet en alleen aan de uitgeschakelde airco kan ik zien dat Mary in ons appartement geweest is. Gelukkig verkopen ze bij de Nakumatt ook dikke bleek en allesreiniger!

Vandaag zijn we, zoals ik al aankondigde, aanwezig geweest bij de vergadering van de chief en assistenten. We hadden om 9.00 uur afgesproken en dus zaten wij om 8.00 uur in de Matatu. Toen we in Shanzu aankwamen, bleek dat de vergadering niet daar in de chiefoffice was, maar bij een van de assistenten thuis, twee dorpen verderop. Moses was hiervan op de hoogte gebracht, beetje jammer dat hij vergeten was dit ook aan ons door te geven.. Na een aantal telefoontjes werd ons uitgelegd waar we moesten zijn. Ook werd ons duidelijk dat we de afgesproken tijd niet zo heel letterlijk moesten nemen. De andere assistenten waren er toch nog niet.. Het went nog steeds niet, die “Kenyan style” wat betreft afspraken.
Moses heeft ons halverwege opgehaald en stelde voor om te gaan lopen. Omdat hij zei dat het niet ver was, vonden wij het prima en zijn hem gevolgd. Ongeveer 5 km (!!!) verder kwamen we drijfnat aan bij het huis van de assistent, waar het helemaal stampvol zat. Meteen speelde de dubbelfris reclame zich weer in mijn hoofd af en begon het “Soene” weer van voorafaan.
Met nog kleffe handjes werden we in een kamertje gezet waar we op de chief moesten wachten. Toen bleek dat deze niet (hoe kon het ook anders), hebben we maar weer gesproken met Viktor. De assistent die we de vorige keer ook gesproken hadden.
Viktor wilde van ons weten hoe we de bezoeken in Shanzu tot nu toe vonden. We hebben kort onze indrukken omschreven en gezegd wat onze plannen tot nu toe zijn. Meteen stak Viktor van wal. Hij vertelde over de kinderen en dat het zo fijn was dat we hier waren. We tuinden bijna in zijn emotionele verhaal totdat zijn verhaal omboog en de dollartekens in zijn ogen steeds meer zichtbaar werden. Al snel kwam naar voren dat hij eigenlijk wilde dat wij ervoor zouden zorgen dat er geld vanuit Nederland zou komen, zodat we hier een weeshuis op konden zetten. Inmiddels waren we het een beetje zat dat we gezien werden als wandelende geldzakken en hebben we dit idee meteen de kop ingedrukt door te zeggen dat dat niet is wat we komen doen.
Viktor bond meteen in en stelde ons dan voor dat we tijdens de bezoeken aan de scholen in gesprek zouden gaan met de kinderen en hen zouden vragen wat ze wilden. ”That’s more like it”, dachten we..
Toch kwam al snel aan het licht dat de Kenianen een heel andere manier hebben om met kinderen om te gaan. Viktor bood namelijk (goedbedoeld) aan om er voor te zorgen dat we met elk kind apart in een kamertje konden gaan zitten om te praten. Hij zou dat dan aan de scholen doorgeven. Meteen daarop gaven wij weer aan dat dat ons dat niet handig leek. De afgelopen dagen hebben we wel gemerkt dat de kinderen in het begin erg aan ons moeten wennen en dat we door met ze te spelen hun vertrouwen pas winnen. Pas daarna kunnen we met ze in gesprek.
We hebben nu dus voorgesteld dat we het op onze manier gaan doen. We beginnen eerst met kennismaken voor dat deze gesprekken zullen gaan plaatsvinden.
Verder hebben we gevraagd wat er binnen Shanzu geregeld was voor de kinderen met een beperking. Deze kinderen gaan niet naar school en blijven dus thuis bij hun ouders op worden opgevangen in een weeshuis. Er wordt voornamelijk gekeken naar wat deze kinderen niet kunnen, terwijl wij graag aan willen tonen wat deze kinderen wél kunnen. We hebben Viktor zover gekregen dat we op 28 november een bijeenkomst van al deze ouders met hun kinderen hebben om dan te spreken over de mogelijkheden van deze kinderen. Iets wat ik écht een uitdaging vind!!
Het project begint dus steeds meer vormen aan te nemen en gelukkig zijn we niet op ons mondje gevallen en kunnen we het allemaal redelijk op onze eigen manier uitvoeren.

Nadat we (uiteraard) iedereen weer gekust en geknuffeld hadden, zijn we weer teruggegaan naar Shanzu. Daar hebben we weer een school bezocht. Onderweg kwamen we erachter dat er toch nog behoorlijk wat kinderen zijn die geen onderwijs volgen. Zij lopen wat verlaten door Shanzu heen en volgen ons op de voet. Het valt me op hoe heel jonge kinderen al de verantwoordelijkheid krijgen over hun nóg jongere broertje of zusje. Zo liep er een meisje van amper 6 met een baby in haar armen en beschermde haar tegen alles en iedereen die in de buurt kwam. Iets wat ik toch nog moeilijk kan begrijpen, maar hier de normaalste zaak van de wereld lijkt. Ik realiseer me alleen wel steeds meer dat we daar toch niet veel aan kunnen veranderen. Doel is dus om juist die kinderen een leuke tijd te bezorgen, zodat ze inderdaad weer even (zoals ik al eerder zei) écht kind kunnen zijn.

Eenmaal terug in ons eigen huisje hebben we overlegd hoe we het aan gaan pakken en een planning opgezet. Deze is natuurlijk wel aangepast aan de “Kenyan style” en dus niet te strak..
Morgen is Francis jarig en hebben we dus een “vrije” dag. Marloes en ik zijn nog wat plannetjes aan het bekokstoven, maar dat komt helemaal goed!!
Woensdag gaan we weer op bezoek bij de scholen en weeshuizen en zal het project zich steeds meer vormen.