Blog 13: Zo wit ben ik nou ook weer niet!!

Tijdens een vakantie in Spanje heb ik me de eerste dagen ooit heel blank gevoeld. Ik had nog geen straaltje zonlicht gezien en lag met mijn witte melkflessen naast Sanne (die al 3 weken in Kroatie geweest was, en dan is ze echt BRUIN!!) op het strand. Ik voelde me echt vreselijk wit!! Een beetje voor lul zelfs. Ik baalde er zo van dat ik mijzelf niet echt in wilde smeren met zonnebrand, omdat ik bang was dat ik dan niet bruin zou worden. Uiteraard verbrandde ik…

Hier in Kenia heeft het je als blanke overdag niet insmeren hetzelfde effect als het braden van een kipfilet in een pan zonder antiaanbaklaag en olie.. Vragen om aanbranden!!

Het is zo stom hoe ik me in Spanje al druk maakte over “blank” zijn.. Ik vond mijzelf toen al wit (terwijl ik met 2 dagen zon al heel wat bijgekleurd ben). Ik dacht echt dat ik enórm opviel, omdat ik zo wit was. In vergelijking met Kenia viel het allemaal reuze mee. Hier zijn wij blanken pas écht een bezienswaardigheid.
In Mombasa zijn de mensen wel gewend geraakt aan blanken. Het enige wat ze denken is dat je geld hebt, maar als je ze niet meer betaald dan ze verdienen is het bijzondere er voor hen al gauw vanaf en ben je niet meer dan een klant.
In Shanzu is het daarentegen elke keer weer bijzonder! Zodra we het dorp binnenkomen, komen de kinderen uit alle hoeken en gaten vandaan om ons toe te juichen en achter ons aan te rennen.
Ik kan niet goed omschrijven hoe dat voelt. Aan de ene kant is het heel leuk en voel je je echt welkom, omdat ze zo blij zijn dat je er bent. Maar het is ook vreemd. Bijvoorbeeld als we met Moses door Shanzu lopen, dan voelt het echt alsof wij een soort statussymbool voor hem zijn en daar voel ik me dan weer niet echt goed bij.
Aan de andere kant went het ook. Ik kan nu eenmaal niet ontkennen dat ik blank ben en hier tussen alle Kenianen vallen we nu eenmaal op. Dat weet je van tevoren.

Vandaag zijn we door Joan (de vrouw van Moses) uitgenodigd om mee te gaan naar de kerk. Omdat we erg benieuwd waren naar hoe dat hier gaat en we natuurlijk kennis willen maken met de bewoners van Shanzu, hebben we deze uitnodiging aanvaard.
Om 09.30 uur kwamen we aan in Shanzu. Opnieuw hoorden we overal de kinderen “Jambo” roepen en zwaaiden we naar iedereen die ons nariep. Het was ontzettend warm en nog voor we bij het huis aankwamen waren we al drijfnat van de hitte.
Joan nam ons mee naar een kleine kerk midden in Shanzu. Toen we binnenkwamen werden we meteen meegenomen naar voren. Marloes, Francis en Joan konden plaatsnemen op de tweede rij, maar ik werd door de koster op de eerste rij neergezet waar iedereen me aan zat te kijken.
De spreker staakte zijn preek meteen en heette ons van harte welkom. Meteen werd er vanalles op het podium geregeld en kwam er een tolk die de preek speciaal voor ons in het Engels vertaalde. Het ging over vriendschap en het verhaal van David en Jonathan werd hiervoor gebruikt. Het was voor mij wel goed te volgen, gezien ik de verhalen wel ken, maar voor Marloes en Francis was het lastiger. De spreker was heel enthousiast en daardoor was hij slecht te verstaan. Het verhaal dat hij hield vond ikzelf een beetje vergezocht.. maar daar ga ik hier in de blog maar niet te diep op in..
Wat me verder opviel aan deze dienst was dat alles heel overdreven en overtuigend gebracht werd. Mensen gingen er helemaal in op. Daarnaast sprong de sfeer van het ene in het andere uiterste. Het ene moment deed iedereen aan klaagzang en het andere moment was de sfeer opgetogen en danste iedereen door de kleine ruimte heen. Ik vond het soms best lastig te volgen, maar kon de energie van deze mensen wel goed voelen.
Toen de spreker klaar was, werd Joan op het podium geroepen. Ze vertelde daar wie wij waren en vertelde ons dat we erg welkom waren. Toen ze klaar was draaide de hele gemeente zich naar ons toe en keken ons verwachtingsvol aan. We keken elkaar aan en begrepen niet goed wat hier de bedoeling van was. Toen Joan op het podium naar ons wenkte begreep ik dat er van ons verwacht werd dat we de zaal zouden toespreken. Marloes riep meteen dat we “too shy” waren, maar dat pikte de zaal niet. Uiteindelijk ben ik maar opgestaan en heb ik op het podium een verhaaltje opgehangen over dat we ons zo welkom voelden met tot slot “My name is Annemiek. God bless you all, asante sana (thank you)”. Een luid applaus was het gevolg… Al met al een heel bijzondere ervaring.
Na de dienst kwam iedereen ons een hand geven. We voelden ons een beetje opgelaten en zijn niet al te lang blijven hangen, omdat we ook nog graag naar de kinderen in het huis wilden.

Toen we daar aankwamen werden we vol enthousiasme door de kinderen ontvangen. De hele middag hebben we met de kinderen gespeeld en gelachen. Ik verbaas me er elke keer weer over hoeveel energie deze kinderen me geven, ondanks de warmte. Normaal zweet ik me al kapot als ik in een Matatu stap, maar tijdens tikkertje in Shanzu kan ik de hele middag rondrennen zonder moe te worden.
De kinderen reageren goed op ons. In het begin zijn ze erg verlegen, maar je merkt dat ze het allemaal wel érg interessant vinden. Wanneer ze merken dat het goed is als ze dichterbij komen en mogen spelen komen ze wat meer los. Het ene kind wat sneller dan het andere.
Je kunt ook goed merken dat ze niet gewend zijn dat volwassenen met ze spelen, maar dat maakt het voor hen des te mooier.
Het klinkt heel cliché, maar die gierende lachjes als ze gekieteld worden en die stralende oogjes als ze jou terug mogen kietelen zijn de mooiste cadeautjes die ze je kunnen geven. (Zie bijvoorbeeld het filmpje van Sammy, als ik met hem aan het dollen ben) ((het laden duurt even, maar het is wel het wachten waard, die lach!!!!))

Hoe opgelaten ik me voelde tijdens de kerkdienst, zo thuis voelde ik me tussen deze kinderen. Voor wie het uiteindelijk niet uitmaakt dat je wit bent. Natuurlijk zien ze je in het begin als blanke, maar uiteindelijk ben je de persoon die met ze speelt en bij wie ze écht kind kunnen zijn.

Het gevoel een “blanke” te zijn verdwijnt dus (gelukkig) steeds meer naar de achtergrond. In ieder geval wanneer we bij de kinderen zijn, en dat is toch het belangrijkste. Maar toch is het stom hoe druk je je erover kunt maken.
Verder blijf ik me maar wel braaf elke ochtend met factor 30 insmeren, want als ik rood word moeten de kinderen weer aan een nieuw kleurtje wennen!

Morgen hebben we een vergadering met de chief en alle assistenten (heel officieel ;-)) en daarna mogen we dan eindelijk alle scholen bezoeken! Ik verheug me er écht op!!