Tijd is maar een nummer…

Een paar minuten geleden sloot ik mijn Facetimegesprek met Twan af met de woorden ‘Slaap lekker’. “Nou”, zei Twan, “ik ga nog niet slapen hoor. Het is pas kwart voor 8!”. Vervolgens noemde hij op wat hij voor deze avond allemaal nog op de planning had staan. “Het is bij jou toch maar één uur later?!”, verbaasde hij zich daarna, wetende dat ik normaal altijd de nachtbraker van ons tweeën ben…

Ik denk dat de combinatie van de levensstijl hier, het feit dat het om 19.00 uur al pikkedonker is en alle indrukken van vandaag maakt dat ik nu al niet meer op mijn benen kan staan.
In tijd is het hier inderdaad maar een uurtje later, maar qua dagritme verschilt Kenia zoveel met Nederland. De dag begint hier vroeg, niet alleen doordat de zon dan opkomt, maar ook door de hitte, de mensen die al vroeg actief zijn en de apen die ‘s ochtends vroeg al ruzie maken op mijn veranda… (ja écht!)
En ik moet erin mee: de tijd de tijd laten en maar zien wat er op me afkomt is de enige remedie…
Een bevrijding??! Mwoa, niet als je Annemiek heet en in het dagelijks leven volledig ontspoort als je je agenda kwijt bent.
Inmiddels weet ik best dat het zo werkt hier, en lukt het ook aardig me aan te passen. Maar eenmaal terug in Nederland ben ik in no time weer mijn oude vertrouwde zelf.. Altijd bezig, en gejaagd!

En nu ben ik alweer bijna 24 uur in Kenia, dus wat dat betreft vliegt de tijd! Het is zelfs alweer ruim 38 uur geleden dat ik met Twan in de auto naar Schiphol stapte. Daar aangekomen liep natuurlijk weer niets zoals gepland. Door een samenvoeging van twee vluchten (KLM en Kenya Airways) was het even onduidelijk of ik wel twee stuks bagage mee mocht nemen. Hierdoor duurde het inchecken langer en moest ik daarna direct door naar de Gate. Ik kon Twan nog nét een knuffel geven en moest toen sjezen naar de plek waar mijn vliegtuig al klaar stond. Eenmaal in de rij kwam ik erachter dat ik mijn jas nog aanhad… Die ga ik hier natuurlijk ontzettend hard nodig hebben! ;-)
Eenmaal in het vliegtuig had ik weer tijd om na te denken en realiseerde ik me ineens dat dit écht de allereerste keer was dat ik er helemaal alleen voor stond. Geen reisgenoot om de schuld te geven als ik verkeerd liep, helemaal alleen overstappen op Nairobi, mijn bagage inklaren, visum aanvragen en ook geen bekende die me zou komen oppikken op het vliegveld in Mombasa… Ik kon enkel vertrouwen op de toezegging van ene Edwin dat hij me op het vliegveld van Mombasa zou opwachten (lees: ik dagenlang gebroed op een in perfect Engels geformuleerd instructiebericht, waarin ik hem uitleg wie ik ben, wanneer ik aankom etc. en alleen een simpel ‘Sure, I will be there’ als antwoord dat mij moest laten geloven dat hij er ook echt zou staan).
“Ok, lekker moment uitgekozen weer om jezelf dit te realiseren Miek”… Niet! Maar goed, ik wéét dat dit erbij hoort, dat ik het eerder heb gedaan, en dat deze Edwin heus wel op Mombasa zal staan en ik anders heus wel een andere oplossing zou vinden.

En natuurlijk lukte dat ook!
Na een vlucht van 8 uur, stond ik op Nairobi toch wel enigszins gespannen op mijn bagage te wachten. Maar toen ik eenmaal alles weer herkende, mijn visum geregeld had zonder me af te laten zetten (belangrijk detail) en ik toevallig naast een bekende in het vliegtuig naar Mombasa stapte (hoe cool is dat trouwens! Ik ken zooooveel mensen ;-)) ging het steeds beter.
Onderweg naar Mombasa kon ik in de lucht het onweer zien. Ik had dat nog nooit gezien, maar wat is dat MOOI! Het gaf me ook helemaal rust. Het was goed zo!
Uiteraard sloeg de klamme lucht toen ik rond middernacht uit het vliegtuig in Mombasa stapte me weer even vertrouwd als altijd in mijn gezicht, bleek Edwin een super vriendelijke, betrouwbare (stipt op tijd!) taxidriver en transformeerde mijn zorgvuldig gestylde haren in notime natuuuuuurlijk weer naar “coupe hopeloos”, wat alleen in een knotje met een halve bus mousse te fatsoeneren is. (Wat een tijd gaat dát schelen ’s ochtends!)..
Net als alle voorgaande keren gaven al deze dingen me weer dat vertrouwde gevoel… Cliché maar waar, en je kunt maar één ding doen: je eraan overgeven. Go with the flow. Hakuna Matata!
En het was waar: een uur later plofte ik neer op een heerlijk bedje op een meer dan idyllische plek in Bamburi: Papillon. Ik had het gehaald, veilig, vertrouwd én zelfstandig!

In Kenia lijkt de tijd altijd langzamer te gaan. Of in ieder geval ‘nemen’ mensen hier veel meer ‘de tijd’. Niets is echt gericht op productiviteit of snelheid… En het positieve eraan is dat het hier veel meer gaat om 'de ontmoeting', en ja… voorál ook om dat iedereen zijn of haar zegje kan doen! En het is ook helemaaaaaaaal niet praktisch en hoe zinvol is het om 3 uur van alle betrokkenen in één bloedheet kamertje allemaal de mening over één onderwerp aan te horen... (jawel het was weer zover vandaag!!).. maar goed, the best of both worlds zullen we maar zeggen!

Hoe vaak zeggen we in Nederland niet tegen elkaar als we iets leuks, of gezelligs in een drukke tijd veel te lang laten liggen: ‘Daar moeten we echt tijd voor maken!’
En tijd maken… dat kan natuurlijk helemaal niet (probeer dat voor de grap maar eens aan een autist uit te leggen). En we hebben tegenwoordig blijkbaar dus ook zoveel haast dat we deze uitspraak niet eens meer goed afmaken, want we bedoelen natuurlijk tijd ‘vrij’ maken. Maar... wie is er tegenwoordig nou nog vrij??!! Ik nooit! ;-)

En zo zie je maar weer wat dat gekke Afrika nu alweer met mij doet… want had ik toch vandaag zomaar ineens de tijd om van de Matatustop helemaal naar het Why Not kantoor te lopen… Het was zo leuk om alles weer te zien, met iedereen die je aansprak even een praatje te maken, en zelf de weg te vinden!
Alle bestuurders van tuktuks, pikipiki’s en matatu’s keken maar raar op dat ik als (zwetende) Mzungu die hele weg lopend aflegde… “Let me bring you, it’s faster!!”… Riep de man op de motortaxi me nog na!

Ok................ wacht even........................ dit klopt niet…
Zegt een Keniáán nu tegen mij dat het sneller kan??!!

Hmm… Misschien heb ik toch wel iets geleerd ;-)