Roestvaste vriendschap...

Vroeger ging ons gezin in de zomervakantie altijd kamperen. Na een lánge rit in de auto met veel files richting Oostenrijk of Frankrijk, wilden mijn broer, zusje en ik het liefst even uitrusten bij de tent, maar één van de eerste (en door ons zeer gevreesde) opmerkingen van mijn vader altijd: “Ga maar vrienden zoeken!”
Dit was natuurlijk gewoon een verpakte ‘laat-mij-en-je-moeder-na-al-die-uren-alsjebliéft-even-alleen’ boodschap, maar wij wisten dan nooit zo goed wát we moesten doen. Gelukkig had ik het getroffen met mijn 1,5 jaar jongere zusje die nooit om contacten verlegen zat en waar ik vaak mooi op kon meevaren.. Pas nog vond ik een oud vakantiedagboek (ja, ook toen schreef ik al ;)) met daarin: “We zijn hier nu 1 dag en ik heb al 2 vriendinnen.”
Vrienden zoeken… wat een opdracht eigenlijk! Want hoe doe je dat? Vriendschap kun je niet afdwingen. Het is niet zo dat je op iemand afloopt en zegt: Hee! Vanaf nu zijn jij en ik vrienden!
Of toch wel…?

Er gaat geen dag voorbij zonder dat ik hier het woord ‘friend’ hoor. In Kenia ben je als blanke al gauw een “vriend”. Een aantal varianten: Je hebt de ‘Hello my Friend’-vriend. Iets wat de beachboys op het strand van Bamburi roepen naar elke Mzungu die ze denken te kunnen oplichten.
Je hebt de “Eééééh Sistaaaahh, I like joe vééééry much, I wanna be your best friend”-variant. De wel héél goedkope (denken ze serieus écht dat dit werkt?!) manier om indruk te maken op het vrouwelijk schoon (lees: jij bent blank, dus je hebt geld, dus jij kunt vanavond wel mijn cola’tje betalen).
En de állerslechtste: De ik-heb-jou-net-1x-van-plaats-A-naar-B-gebracht- “so I want us to be friends forever”-vriend, oftewel: geef me even 1000 shilling en morgen ook weer, dan hoef ik de rest van mijn leven niet meer te werken.
Ik zie ze nog altijd… De toyboys, butterflies en daarbij horende oude, versleten, gerimpelde mannen en vrouwen die hier hun laatste jaren komen slijten met al het schoon dat Kenia te bieden heeft. Cassaurina is nog altijd 24/7 open voor deze 'gelukkige' paartjes… Ik ben er niet meer geweest. En het zal nooit veranderen.
Zelf versta ik wel iets meer onder vriendschap dan alleen maar geld aan een ander geven of het ‘friends with benefits’-verhaal, maar alles went zullen we maar zeggen. En natuurlijk geldt dit niet voor alle Kenianen!

Hoewel ik in Nederland uiteraard de állerleukste vrienden van de wereld heb, heb ik in de voorgaande keren dat ik Kenia bezocht natuurlijk best wat vriendschappen opgedaan. Met de één onderhoud je echt contact vanuit Nederland, de ander volg je enkel op Facebook, en andere spreek je alleen als je in Kenia bént. Toch is het wel ontzettend leuk om hier weer met bekenden af te spreken. Een bak koffie om bij te kletsen met Esther in Cinemax, een borrel met Omar in Kahama (hoewel hij natuurlijk veel liever naar Cassaurina was gegaan) een berichtje van Terry en verder natuurlijk heel wat uitnodigingen en veel Mambo’s en Habari’s van bekende gezichten in het dorp.
Toch voelde ik me een week geleden weer zoals vroeger op de camping... Toen ik op een avond geen zin had om alleen in mijn kamer te blijven, Esther te ver weg was, en ik even geen zin had in het slappe gelul van Omar of een andere ‘vage bekende’… Op zoek naar vrienden…
Maar zo blijkt maar weer dat een reiziger alleen, nooit alleen is… Want ik heb in deze week al meer leuke mensen leren kennen dan in die maand dat ik hier was in 2011. Natuurlijk is 3/4 ‘leuk voor nu’, maar vind ik het ook echt tof om hier nu zelf nieuwe mensen te leren kennen, het Why Not verhaal te vertellen en ook de verhalen van anderen te horen. Zo ontmoette ik Melissa, een jonge meid uit Nederland die hier in Shanzu sinds 2 jaar helemaal zelf een weeshuis runt. Ik mocht een avondje komen barbecueën om alles te zien en ‘haar’ jongens te ontmoeten. En zo leerde ik Hassan kennen, een van oorsprong Keniaanse veteraan uit Canada, die door een ongeluk met pensioen moest, maar zoveel verhalen heeft dat we in Papillon met z’n allen soms de tijd vergeten. En Douglas, mijn vaste pikipiki driver, (mét license, helm én veiligheidshesje) die serieus echt geïnteresseerd is in Why Not en de enige Keniaan is die mijn naam in 1x goed uitsprak én onthouden kan!
En daar komen natuurlijk nog altijd een aantal moeders en docenten bij waarvan ik altijd fan zal blijven...

“Let me say hi to this lady”, hoorde ik vanmorgen toen ik een hand op mijn schouder voelde nadat ik uit de Matatu stapte. Ik draaide me om en keek recht in het gezicht van Madame Balencho, de allerleukste docente van Utange Primary School, die net onderweg was naar haar klas. Toeval bestaat niet.
“Annameck, how come you weren’t even saying hello to me and the kids, as you are visiting Utange!”, sprak ze me streng toe…
En zo zat ik een paar uur later tussen de oude, vertrouwde koppies van Utange Primary Special Unit. De plek waar het vijf jaar geleden allemaal begon… Ze waren er allemaal: Kombe, Yusuf, Galoleni, Rashid, Athumani, Irene, Edna en natuurlijk Saidi! Ali is inmiddels geïntegreerd in een reguliere klas en er zijn wat nieuwe kinderen bijgekomen.
Wat was het geweldig ze allemaal weer te zien en met sommigen zelfs Engels te kunnen praten! Kombe opent nog altijd de dag met gebed, Galoleni’s tekeningen worden elke keer mooier (ik heb een hele stapel mee) en Saidi weet nog altijd mijn naam :) :) :) :)

Het leven gaat door, “vrienden” komen en gaan, en soms kun je zoeken wat je wilt, maar echte vriendschap moet van twee kanten komen. Natuurlijk verwateren contacten weer als ik straks weer terug in Nederland ben. Toch blijft het keer op keer een warm welkom in Utange, en had ik vanmiddag in dat klaslokaal even helemaal niemand anders daarbij nodig…
“Karibuni Annameck”, riep Madame Balencho me na 2 uur zingen, klappen, knuffelen, foto’s maken en ook nog een klein beetje lesgeven, na… “You will always be their friend”…

Oude liefde roest niet….