Als je durft...

Daar zijn we weer! Still alive, kicking and back in town. En ja… óók alweer bijna terug in Nederland. De tijd gaat echt veel te snel! Mijn to do list (hoe Nederlands ook, wat dacht ik nou) is alleen maar langer geworden in plaats van korter. Ik heb nog zoveel dingen die ik wil doen. Ik begin net weer een beetje te wennen aan de Kenyan Style en nu is het alweer bijna tijd om terug te gaan. Maar inmiddels went het dat ik hier nooit toekom aan wat ik van tevoren bedenk. En alle dingen die ik hier weer mag zien, doen en voelen maken alles weer goed.

Want MEN… wat was het weer een bijzondere ervaring afgelopen weekend!

Toen Riette me een maand geleden appte dat ze graag nog op safari wilde gaan en het haar leuk leek om samen te gaan, twijfelde ik even. Ik zou hier al maar zo kort zijn, was al eens op safari geweest, zou ook wel weer een flinke uitgave zijn etc. Redenen genoeg om niet te gaan eigenlijk.
Was het niet dat ik vorige week met Omar zat te borrelen, het gesprek op de safari kwam en hij natuurlijk nog wel weer zo’n vriendje had dat in de safari business zat. Ik legde uit dat het low budget moest, en zo kreeg ik 5 minuten later een telefoon in mijn hand gedrukt en kreeg ik ene Peter die kampeersafari’s regelde aan de lijn. Een dag later was het geregeld. Riette en ik zouden een nacht gaan kamperen in Tsavo East.

Het klonk allemaal wel tof, beetje kamperen in het park, in een tentje met een kampvuurtje. We zagen het wel zitten. Ik vooral omdat het iets was wat ik nog niet gedaan had en het dus weer een hele nieuwe ervaring zou worden.
Een dag van tevoren belde Peter mij op. Of ik even langs wilde komen, want hij wilde me de tent en de auto laten zien. En dan kon ik meteen even betalen…
Ik wéét dat het zo gaat in Kenia, maar ergens voelde ik toch wel even de spanning, dat je betaalt voordat je iets gaat doen. Want… allemaal leuk en aardig, maar wat nou als ik zo betaald heb en ik zaterdagochtend klaarsta met m’n tasje, m’n verrekijker en m’n fotocamera, maar er niemand op komt dagen?
Maar goed, het leek me wel slim om deze Peter in ieder geval te ontmoeten en een beetje te zien of het zuivere koffie was.
En zo stond ik vrijdagmiddag bij City Mall te wachten tot er een klein Toyota’tje met een dikke Keniaan voorreed. “Oh menn, waar ben ik nu weer in beland?!”, dacht ik nog en voelde de zenuwen al opkomen. Peter stapte uit en stelde zich voor, hij had een kaartje mee met ‘Thomas Cook’, en legde uit dat zijn office boven in City Mall was. Mijn zenuwen bedaarden iets, eerste indruk was oké.
Peter trok zijn kofferbak open en haalde daar een nylon tentje uit. Ik moest inwendig lachen, “Ja Miek, jij wilde low budget”… De auto was niet veel groter dan mijn eigen Aygo (niet dat daar iets mis mee is, maar je gaat er niet mee op safari), maar ik wilde niet meteen overkomen als de Hollander die voor een dubbeltje op de eerste rij wilde zitten, dus ik hield braaf mijn mond.
Peter stelde voor om naar Palm City te rijden zodat hij me kon leren het tentje op te zetten. Achteraf gezien kan ik denken dat dit niet zo’n hele slimme actie was, maar Palm City was dichtbij en ik weet niet wat het was, maar ergens moest ik toen al zo lachen om deze hele situatie en voelde het allemaal wel oké, dus ik stapte bij Peter in zijn Toyota’tje. In de auto praatte Peter voluit over hoe weinig toeristen er momenteel waren en hoe blij hij was dat wij op safari wilden gaan. Hij wilde ook alles weten over Why Not, omdat hij dat zo mooi vond… Hij zou er alles aan doen om onze safari ónvergetelijk te maken! Zijn vriend David zat ook in deze business en wilde me graag ontmoeten, want hij zou onze driver regelen… “Mooie praatjes, natuurlijk heb jij een vriend die mij wil ontmoeten”, dacht ik, “maar breng me nu eerst maar naar Palm City”. Peter hield zich netjes aan zijn woord, en sloeg af bij Palm City. Daar aangekomen stond zijn vriend David ons als op te wachten…

Ik ben in totaal 4 uur in Palm City geweest, waar mijn zenuwen al snel plaatsmaakten voor een lachstuip. Twee Kenianen “die mij wel even zouden laten zien hoe ik een tent moet opzetten” zien klungelen met een 3 stokken en een nylonzeil… Heerlijk! Ze deden zo hun best… Uiteindelijk heb ik de tent zelf maar opgezet. Wat natuurlijk ook weer hilarisch was… Toen de tent eenmaal stond vonden de heren dat we wel een borrel verdiend hadden (ze hadden zo hard gewerkt), en zo belanden we uiteindelijk in een café. Mijn zenuwen was ik kwijt, wat een geweldige kerels die Peter en David. In het café sloot ook Mohammed aan, onze driver. Een oudere man die al jaren in ‘het vak’ zat. Mohammed vertelde dat we niet in het Toyota’tje op safari zouden gaan, maar serieus een hele safaribus zouden krijgen. Na de borrel bracht Mohammed me met de safaribus weer naar Papillon, waar ik betaalde…
Het maakte me allemaal niet meer zoveel uit wat me nou te wachten zou staan met die hele safari. Ik vond alles wat er op die vrijdag gebeurd was al te hilarisch voor woorden. Maar het voelde ook goed. Peter en David leken echt prima kerels, en ik had het idee dat Mohammed er de volgende dag gewoon netjes zou staan.

En dat was natuurlijk ook zo! Om 07.30 sharp reed Mohammed ons safaribusje voor bij Papillon en kon het echte avontuur beginnen. Riette en ik hadden het hele busje voor onszelf en Mohammed leek een ware gids. Alleen de rit naar Tsavo toe was al een belevenis, waarbij we in elk te passeren plaatsje uitgebreid de geschiedenis te horen kregen.
Onderweg legde Mohammed ook alvast wat uit over hoe de komende 24 uur eruit zou zien. We zouden beginnen met een gamedrive, waarna Mohammed ons naar het tentenkamp zou brengen om de tent op te zetten, vervolgens nog een gamedrive tot het donker werd… “And then when it’s dark I will leave you in the bush…”
Na onze eerste gamedrive, waarin we al heel veel dieren hadden gezien, reed Mohammed door een struikgewas en we kwamen aan op een open veld, met wat bomen, een toiletgebouw en een soort hok met een tafel erin, waarvan de ramen met gaas bedekt waren. Riette en ik keken elkaar aan… Was dit onze campingplaats? Waar waren de bewakers, of waar was het hek?!
Mohammed zette ons af, hielp ons de spullen uitladen en legde uit dat hij ons over 1,5 uur weer op zou halen. Als 2 verloren schapen stonden we te kijken hoe het busje weer in de bush verdween… niet wetende wat er achter het struikgewas rond zou lopen.
Ik zou willen dat er een foto gemaakt was van onze gezichten op dat moment! Waar waren we aan begonnen?!
Een beetje giebelig en steeds om ons heen kijkend of er niet een leeuw of baviaan uit het struikgewas zou springen zette Riette en ik ons tentje op, dat ineens wel heel klein leek op deze grote open plaats. Ergens verderop stond een gezin met een kamper… zij wel…
Toen ons tentje eenmaal stond zagen we dat er bavianen op het toiletgebouw zaten.. Ik koos ervoor mijn plas maar op te houden…
Al snel schoten er wat antilopen aan de zijkant van de kampeerplaats voorbij, en kwam de buurman kennismaken. Hij vertelde vol enthousiasme over de leeuwenfamilie die hij nog geen 2 kilometer verderop gezien had en was wat verbaasd dat wij als 2 meiden in een tentje kwamen kamperen…
Hij sliep al 2 nachten op het park en de avond ervoor had een olifant de kampeerplaats bezocht……. Opnieuw zo’n fotomoment! ;-)

Ik zat net mijn watermeloen te snijden toen er een jongeman uit het struikgewas kwam aanlopen met een katapult. Achter hem liep nog een man met een bos hout en een kapmes. “Oh fijn, nog meer buren”, dacht ik, tot de mannen zich voorstelden als onze kampwaarden. De eerste man stelde zich voor als Novid en keek naar mijn zakmes en vroeg of het niet een beetje aan de kleine kant was… Ik zou me daar niet echt mee kunnen verdedigen tegenover een leeuw. Als een boer met kiespijn lachte ik om zijn grapje en wilde het liefst naar het toiletgebouw rennen en me daar opsluiten tot Mohammed terug zou komen…
Toch had het allemaal ook wel weer wat, en raakte ik eraan gewend aan het rondkijken voor ik ergens liep en dat ik mijn eten meteen op moest ruimen voor de apen.
We raakten net gesetteld, hadden ons kampvuur al startklaar voor de nacht toen Mohammed ons weer op kwam halen.

De tweede gamedrive was geweldig en zorgde dat we onze zorgen voor de nacht even helemaal vergaten. We zagen complete olifanten families de weg oversteken, giraffen en zebra’s grazen en… inderdaad op nog geen 2 kilometer afstand een leeuwenfamilie, inclusief welpjes relaxen in het zonnetje. Eén woord: geweldig!

Toen de zon onderging reed Mohammed weer terug naar de kampeerplaats, en veranderde de euforie ver de gamedrive weer in spanning voor de nacht. Op de kampeerplaats aangekomen leken er gelukkig al wat meer kampen opgezet te zijn en waren de eerste kampvuren al aangestoken.
Als ware padvinderijmeisjes schaarden Riette en ik ons om ons vuur, deden er álles aan om het aan te houden, en begonnen we het avontuur met de minuut eigenlijk leuker te vinden. Hoe donkerder het werd, hoe meer geluiden we hoorden, en hoe meer we ook wilden weten welke dieren er om ons heen waren. Het vuur knetterde, een stok kaarten werd uit de tas gevist en een fles wijn (cadeautje van Peter en David) kwam op tafel… alleen de spookverhalen miste nog.
Toen Novid ons kwam vergezellen vroeg ik nog waar hij zijn gitaar had gelaten, maar hij snapte het niet… Slechte grap weer Miek…
Toen we ons vuur niet meer brandende konden houden besloten we ons tentje in te kruipen en kon de nacht beginnen…

Ik heb geslapen, maar bij elk geluid zat ik rechtop in bed, gewoon omdat ik ZO nieuwsgierig was welk dier het zou zijn. We hoorden leeuwen grommen in de verte, olifanten trompetteren en hoorden hoe de zwijnen rondom onze tent op zoek waren naar eten. We bleven maar tegen elkaar zeggen: dit is écht gaaf! En stuurden onze vriendjes een berichtje om te laten weten hoe stoer we onszelf wel niet vonden!

De volgende ochtend ontwaakten we door een groep bavianen die over het kampeerveld renden, en apen die ons eten wilden stelen. Natuurlijk ging bij iedereen het gesprek over welke dieren er gehoord waren… De grote namen bleven uit, waarschijnlijk omdat er zoveel kampvuren geweest waren. Maar… dat maakte de ervaring voor ons er niks minder om.

Na het ontbijt kwam Mohammed ons weer ophalen voor de laatste gamedrive. Hij was trots op ons!
Ook de laatste gamedrive leverde ons weer veel mooie kiekjes op. Mohammed bracht ons naar een super mooie uitkijkplek en we hadden zélfs nog kans op een cheetah, maar waren helaas net te laat…

Toch kon het ons allemaal niets schelen… Wat een toffe ervaring was dit geweest!!!

Je krijgt wat je verdiend zegt men wel eens… Dus ik denk dat ik heel braaf geweest ben de afgelopen tijd, want wat een mooie ervaring! Ik geef toe, ik vond het hartstikke spannend in het begin, maar had dit voor geen goud willen missen!!

Af en toe moet je een risico'tje durven nemen en een beetje lef hebben, anders maak je ook niets mee blijkt maar weer. En blijkbaar ben ik toch nog altijd een beetje gewend aan die Kenyan Style...

En nu ben ik dus weer terug. Genieten van mijn laatste dagen. Met Why Not zijn we inmiddels verhuisd naar ons nieuwe kantoor! Super gaaf! Het is echt zo mooi geworden! De fieldworkers zijn helemaal gelukkig. Morgen heb ik teambuilding en afsluitend etentje en dan wordt het alweer tijd om te gaan pakken…

Tot morgen!