Vallen en opstaan

“Time runs fast, I wish to reverse it” antwoordde Matilda gisteren op een smsje waarin ik haar en de anderen uitnodigde voor een afscheidsetentje. Hoewel ik tijdens de eerste dagen in Kenia altijd het gevoel heb dat ik hier meer tijd heb, vliegt de tijd achteraf gezien altijd zo voorbij. Ik denk echt dat ik hier wat relaxter ben dan in Nederland, of in ieder geval wat sneller genoegen neem met dat dingen nu eenmaal gaan zoals ze komen… En hoewel ik hier veel leer over geduld, respect, interesse en empathie kost dat keer op keer ook ontzettend veel tijd…

Ik blijf het zeggen: de tijd vliegt! In juli bestaat Why Not 5 jaar, en is het ruim 5,5 jaar geleden dat ik voor het eerst in Kenia kwam. Van tevoren had ik een plan, dat totaal anders liep dan ik van tevoren bedacht had. Maar waarin ik mijn hart verloor aan de kinderen hier. Daar maakte ik vervolgens weer een plan voor, dat werd samenvoegd met de plannen van Marloes en Kim. Ook dat liep weer anders dan gepland. Ik legde me erbij neer, verzette mijn zinnen en ging er weer voor… tot alles weer anders liep…
Het blijft een handicap dat ik soms vast wil blijven houden aan de dingen waar ik in geloof en op vertrouw. Dingen die niet binnen mijn referentiekader passen vind ik al gauw moeilijk om me aan over te geven. Als ik ergens passie voor heb zet ik me er 100, liever nog 200 procent voor in, maar als ik er niet volledig achter kan staan, gaat dat een stuk moeilijker. En zonder passie… Waar ben ik dan nog?!

Natuurlijk is het met alles altijd vallen en opstaan, en je plannen bijstellen. In de afgelopen jaren veranderde Why Not van passie, soms naar last, dan weer naar paradepaardje en naar nog grotere passie. Soms verloor mijzelf er in, haalde vervolgens weer ál mijn energie eruit, maar het koste ook energie. Why Not leverde vriendschappen op, maar riskeerde ze aan de andere kant net zo hard.
Ik ging van over niets liever willen praten, naar ‘sorry, maar kunnen we het ook eens over wat anders hebben dan Why Not?!… Fondsenwerver ben je altijd, en overal…
En het werk ging door. En altijd was er méér geld nodig. Geld voor het onderwijs, de uniforms, de medicatie, lonen van de fieldworkers en voor de toekomst…
Soms zag ik door de bomen het bos niet meer, en wist ik niet waar ik de tijd vandaan moest halen. Verschilden de ideeën van de bestuursleden zo dat we met elkaar moesten blijven praten om weer een gezamenlijk doel te vinden… En dat viel niet altijd mee, en had soms ook grote gevolgen.

Weer éven contact met de fieldworkers, een succesverhaal over een kind, en natuurlijk een reis naar Kenia maakte vaak dat ik mijn passie weer terug vond en weer vol kon gaan voor de fondsenwerving van Why Not. Maar niet alleen in Kenia werd mijn passie gevoerd.
Soms sleepte ik me vanuit een slaapdienst maar weer richting een school aan de andere kant van Nederland waar een groep kinderen een actie had opgezet. In de file dacht ik dan “Waarom doe ik dit?!”.
Afgelopen maart was het een Melvin, een 15 jarige autistische jongen die na mijn presentatie tegen me zei. “Ik vind jullie project zo leuk, want ik weet hoe het is als mensen je niet begrijpen, maar in Nederland helpen mensen mij en zien ze mij niet als straf. Ik ga morgen mezelf helemaal kapot lopen met de sponsorloop om geld op te halen voor jullie. Jullie zijn echt goed!”. Dit was genoeg om weer maanden op te kunnen teren!

Afgelopen jaar besloot Marloes te stoppen, een behoorlijke impact, zowel voor de stichting als voor mijzelf. Iets waarmee je altijd rekening had gehouden werd werkelijkheid en dat was behoorlijk spannend. Toch was het niet het einde, want Kim en ik gingen door. Vonden ons gezamenlijke doel weer en Wendy sloot zich aan. Een nieuw begin? Of doorgaan met wat al goed was en waar Marloes en de fieldworkers zich al al die jaren zo hard voor hadden gemaakt. We kozen voor beiden. Want hoewel het werk in Kenia natuurlijk goed was, moest er heel wat gebeuren in het contact tussen dit nieuwe bestuur en de mensen in Kenia… En daar kwam mijn doel voor deze twee weken.

Het is zover, mijn vierde reis is tot een eind gekomen. Ik heb veel minder gedaan dan ik wilde, maar veel meer gedaan wat me overkwam. En wat is het altijd weer een leerschool en overwinning om daarmee te kunnen dealen.
Al weken voor mijn reis was ik in mijn hoofd bezig met wat ik zou gaan doen, hoe ik me op moest stellen en wat ik daarmee kon bereiken. Ik vroeg om raad, schreef en las erover. Er was maar 1 advies: blijf bij jezelf, wees gewoon wie je bent…

Deze reis was anders dan andere keren. En het heeft me ontzettend goed gedaan.
Ik ben trots op de teams van Why Not, op de mensen die Why Not maken zoals het is zowel in Nederland als in Kenia. Catherine die alles graag bespreekbaar wil maken, en iedereen mening wil weten, Matilda die zo goed voor iedereen zorgt en écht op maat kijkt naar elk kind en zijn of haar behoeften, Connie die de regels in de gaten houdt en zoveel humor heeft dat ze zelfs de meest onwillende ouder aan het denken zet, en de lieve Mama Ann die stil lijkt, maar eigenlijk wanneer ze haar mond opentrekt zoveel zinnigs te zeggen heeft dat niemand haar wil onderbreken. Mr Peter met zijn oneindige grapjes, maar ook zo belangrijke rol in de community.
In Nederland Kim en Wendy van wie ik voor mijn reis precies kreeg wat ik nodig had: vrijheid en vertrouwen.
En ik ben super blij met alle werkgroepleden en andere vrijwilligers die zoveel vrije tijd steken in ‘ons’ Why Not, en mij weer zoveel energie geven en natuurlijk gewoon alle mensen die ons en mij steunen, op wat voor manier dan ook.

Deze weken mocht ik écht weer even onderdeel zijn van het Keniaanse team, samen met Riette die hier ook helemaal ingeburgerd is. Ik heb genoten van alle momenten in Utange. Ik draaide mee in de werkzaamheden, dacht mee in de vraagstukken en de strubbelingen, deelde de euforie en vooral ook de gezelligheid. Ik heb weer een rugzak vol verhalen om te vertellen over het werk dat we met z’n allen doen. En heb nog meer vertrouwen in de toekomst.

Voor het eerst ben ik het niet met Matilda eens. Ik wil de tijd niet terugdraaien. Want hoewel ik dingen dan anders gedaan zou hebben, dan had ik ook veel mooie en vooral leermomenten hebben moeten missen. En hoe mooi is het dat je tijd kunt inhalen, nieuwe kansen krijgt en mensen je opnieuw willen leren kennen.
Dan kan ik alleen maar dankbaar zijn…

Tijd om mijn tas te pakken. Tot ziens in Nederland!