Opkickverschijnselen

Met een baan in de hulpverlening is toegeven dat je lichtelijk verslavingsgevoelig bent niet heel verstandig. Maar gezien mijn openlijke hardloopverslaving en 'ik heb deze schoenen niet nodig maar ik koop ze toch'-probleem, hoef ik daar niet meer heel geheimzinnig over te doen.
Ik hou mezelf altijd maar voor dat mijn 'verslavingen' gezonder zijn dan een verslaving aan roken of gokken ;-)... Je moet iets om het voor jezelf te verantwoorden denk ik dan maar.
Als ik een week niet gelopen heb ben ik strontchagrijnig (lees: ik vind dan dat ik mijzelf daarachter kan verschuilen), en heb ik altijd spijt van die niet gekochte aankoop (en ja, vaak ook van al die schoenen die in de kast staan en ik nooit aan heb), of hou ik mijzelf voor dat ik afkickverschijnselen heb om toch maar weer aan de verslaving toe te geven?

Het werkt ook andersom!
Sinds ik afgelopen zaterdag op het KVT de deur achter me dichttrok (woehoee een MAAND verlof!!!) heeft elk nummer op de radio weer een boodschap. Zetten artikelen die ik lees me aan het denken en gaan gesprekken met vrienden natuurlijk naar over één ding... Kenia! Why Not!
Zelfs de map met oude blogs die al maanden onaangeraakt op mijn bureau ligt, lag van de week ineens in de weg.. Met als gevolg dat ik een uur later niet meer wist waarvoor ik ook alweer op mijn werkkamer was...
Het is weer zover, het is tijd om weer te gaan.

"Miek, waar blijft je pré blog?!", vroeg Kim gisteren aan me.. "Ik heb nog niks voorbij zien komen op waarbenjij.nu en je gaat al bijna!"...
Het was nét het laatste zetje in de rug om toch de site er maar weer eens bij te pakken. Het hoort erbij! Kenia=beleven en ik kan het niet laten.... Ik móet schrijven! En dus beginnen mijn handen alweer te trillen, is zelf iets simpels als boodschappen doen alweer een aanleiding voor een blog en zal ik vannacht wel weer geen oog dichtdoen van alle ideeën die in me op komen.

Enn... ik heb natuurlijk mijn hardloopschoenen ook ingepakt ;)

Gelukkig ga ik maar 3 weken ;-)
Tot in Kenia!