Rozengeur en 'Schone' schijn

Lekker flauw hè, alleen een verhaaltje over de vlucht maar niks over verdere aankomst en gebeurtenissen.. Terwijl het daar natuurlijk om gaat. :-)
Tja, ik moest toch wát te doen hebben om de tijd te dooien in het vliegtuig... 

Ik weet nog goed dat we 13 jaar geleden van Sliedrecht naar Avezaath verhuisden. Een boeren dorpje, een gehucht of hoe je het ook wilt noemen. Na een maand was ik jarig en zou ik mijn vriendinnetjes showen waar ik neergestreken was. Van een boer uit het dorp kreeg ik een mooi cadeau: een vers gegierd akkerland! Toen ik uit school de straat in kwam rijden schoten de tranen me in de ogen en ik kan erbij zeggen: dat kwam niet van verdriet!!
Een uurtje later kwam mijn eerste vriendinnetje aan, en ik vergeet nooit de blik in haar ogen, toen ze de auto uitstapte.. "Lekker geurtje"

In het vliegtuig naar Mombasa probeerde ik terug te halen wat de veelbesproken 'geur van Afrika' ook alweer was. Maar ik kon me er na 3 jaar niet echt meer een voorstelling van maken. Wel was ik alvast voorbereid op de hitte, zodat mijn eigen geur zich niet meteen aan zou passen.
Direct toen ik het vliegtuig uitstapte werd ik omarmd door de vochtige, weeïge lucht. Ik voelde hoe mijn broek zich ineens plakkerig om mijn benen vormde, mijn handen klam werden en mijn coupe langzaam transformeerde van gestyled naar 'ik doe mijn best er niet aan toe te geven, maar ik kan niet langer stijl blijven, ik móet gaan pluizen'... Meteen realiseerde ik me dat het haasten zoals de afgelopen uren, de komende 3 weken geen optie meer was.

Kalm en geroutineerd vroeg ik mijn visum aan, pakte mijn backpack van de band en liep vol verwachting de poortjes door, naar de wachtruimte en.....

Het ultieme moment van weerzien met Marloes liet nog even 10 minuten op zich wachten, maar was daarom niet minder leuk, al waren er genoeg lokale taxichauffeurs die haar taak wel even wilde waarnemen.. Maar goed, die warmte he.

Marloes zelf reed mij en mijn backpack naar Mombasa en onderweg kletsten we voluit over alles. Ik wilde alles wel weten, maar probeerde ook wat op de omgeving te letten. Hoewel veel dingen er echt anders uitzien, is Mombasa eigenlijk niks veranderd. Schreeuwerige teksten op billboards, foute lichtjes overal, afvalverbranding langs de weg, afgeladen Matatu's en (ondanks het tijdstip), overal mensen op de weg. Mombasa, the city that never sleeps.

Marloes gaf richting aan naar rechts en de drukte maakte plaats voor een rustig optrekje achter een gate met bewaker. Het paleisje van Davies en Marloes.
Na een kort welkom door Davies lonkte het gecreeërde slaapplekje op de grond naar me en al snel viel ik in een onrustige, maar vertrouwde slaap.

De volgende ochtend werd ik wakker van kinderen en kippen, vervolgd door de vertrouwde klanken van het zondagochtendgebed. Ja hoor, er was echt niks veranderd!

De rest van de dag vervolgde zich in rustig tempo en dat was fijn. Marloes en ik zijn even gaan shoppen in Nyali, ik ben even ons appartement voor over 2 weken gaan checken, en na een verfrissende duik hebben we lekker over het strand gestruind. Een prima eerste dag. En wat er naast de zooi ook niet veranderd is, zijn de ongerepte stukjes met het geweldige uitzicht over de Indische Oceaan... Super!

It's good to be back!

En die geur?! Tja... Outkast zong ooit in 'Roses'
'I know you'd like to think your sh*t don't stank, but lean a little bit closer see that roses really smell like...............'

Dus als iemand me ooit naar de 'geur van Afrika' of van Avezaath vraagt.........

Grapje!