Het middelste én de beide enden...

Als kind leerde ik dat je niet alles kunt krijgen wat je wilt. Soms moet je kiezen, of ergens hard voor werken en als het voorkomt dat een ander meer heeft dan jij dan kun je dat meestal maar beter gewoon accepteren.
Toch knaagt het wel eens aan me dat we hier alleen kinderen met een beperking helpen, terwijl iedereen wel hulp kan gebruiken. Het helpt relativeren als ik me bedenk dat voor en na onze 'verwennerij' vaak juist de kinderen met een beperking worden overgeslagen.
Toch probeer ik met een huisbezoek waarbij het sponsorkind cadeautjes krijgt,  de vragende ogen te voorkomen door ook wel iets voor een broertje of zusje mee te nemen. Maar het blijft lastig om door het dorp te lopen, met hordes kinderen achter je aan, die vragen om snoep en geld. 

Ik ben nu alweer anderhalve week hier. Inmiddels is het woensdag en 5 dagen geleden dat ik Twan, Bart en Amy van het vliegveld haalde. Een stukje 'thuis' in Kenia. 
Na het geweldige feest van donderdag, waarop ik alleen maar gelachen, gedanst, geknuffeld, gespeeld en gezongen heb, kon ik vrijdag de hele dag niet stilzitten. Elke keer als ik van Twan een berichtje kreeg tussen hun vluchten door, schoot de adrenaline door mijn lijf. Ze kwamen steeds dichterbij...
In de 5 dagen dat ze hier zijn hebben we al enorm veel gedaan. Ik probeer de dagen een beetje af te wisselen met leuk, actief, indrukwekkend en met veel rust tussendoor. En ik vind het super! Het liefst zou ik ze 24 uur per dag meenemen, maar zoals ik al zei: je kunt niet alles krijgen wat je wilt...

Na een bezoek aan 'Old Town' (uiteraard met veel hilarische momenten in tuktuks en matatu's), een middagje peddelen in de mangrove, lokaal eten proberen in Nyali en natuurlijk veel zwemmen, zonnen en leuke gesprekken, was het gisteren tijd om Twan, Bart en Amy echt mee te nemen het dorp in. Ik had de hele nacht niet geslapen. Ik had samen met Matilda (fieldworker) een aantal huisbezoeken gepland, waarbij we cadeautjes van sponsorouders konden gaan brengen. Ik was maandag zelf alvast gaan werken, had al wat huisbezoeken gedaan, om ervoor te zorgen dat niet alle bezoeken op 1 dag zouden zijn, maar vooral om ervoor te zorgen dat ik precies wist hoe we moesten reizen. Dit was super leuk en bijzonder en ik kan er wel een blog over schrijven wat me toen allemaal is overkomen, maar dat terzijde.

Ik ben verrast door hoe snel Twan, Bart en Amy zich aanpassen en precies op het juiste moment de juiste vragen stellen. Ze zijn onwijs geïnteresseerd in alles en gezien ik niets liever doe dan alles vertellen, komt dat mooi uit. Het is fijn dat ze dingen al snel snappen en ook begrijpen dat ik het soms best lastig vind om hier nu in een luxe hotel te zitten. 
Het klinkt misschien hypocriet, maar ik moet wennen aan het 'hotelleven'. Hoewel ik blij ben dat ik weer kan douchen, ik de airco aan kan zetten en kan zwemmen wanneer ik wil, mis ik het 'back to basic' leventje met Marloes wel!
De afgelopen week probeerde ik zoveel mogelijk van Marloes te leren over Swahili en de omgang met mensen. Ik denk dat ik soort van verwacht had dat nu in de praktijk te kunnen brengen, maar dat valt een beetje tegen. Als ik in Utange in het Swahili iemand groet krijg je meteen een enthousiaste reactie van 'oooohhh you know Kiswahili,' en heb je een gesprek. Hier keek de barman me na mijn 'Habari' aan alsof ik gek was, bleef stug Engels praten en vervolgde zijn werkzaamheden. Ik was even verward, maar toen ik het blauwe bandje om mijn pols zag snapte ik het wel... Ik ben een toerist... Dat doet even pijn, maar brengt me ook weer met beide benen op de grond. Een blanke met een hotelbandje om is een rijke toerist, en geen vrijwilliger, punt. Al trek ik mijn complete Swahili vocabulairerugzak open. De barman zit niet te wachten op mijn kansloze poging 'één van hen' te zijn. Integendeel, het gaat erom dat ik zoveel mogelijk eet, drink en vooral mee doe aan alles wat buiten ons 'pakket' om aangeboden wordt. En geef hem eens ongelijk. 
En dus word ik bij het verlaten van het hotel weer nageroepen, betaal ik meer voor de matatu en roepen kinderen weer om snoepjes... 
Terug bij af?! Dat valt wel mee. Gelukkig is het maar 2 haltes tot Shanzu en Utange, waar de matatu's plaatsmaken voor pikipiki's (motortaxi's) en ik weer 'Annamek' ben, De WhyNot muzungu. Waar Twan, Bart en Amy rafiki's (vrienden) zijn in plaats van toeristen en waar we ook 'karibu' (welkom) zijn zonder 'sweets' (snoep) en 'pesa' (geld).

Het is onwijs gaaf om Twan, Bart en Amy hier te zien, hen alles te vertellen en mee te laten maken! Ik krijg de kans om alles wat ik hier zo mooi vind met hen te delen, maar ook om zelf weer nieuwe dingen te ontdekken!
Het ontroert me om te zien hoe Bart onder de indruk is en Amy nuchter blijft onder elke omstandigheid. Bart bleef gisteren maar ballonnen uitdelen aan kinderen en ik zag heel mooi hoe Amy glunderde toen Mary (sponsorkindje van Jantine) steeds stiekem bij haar bleef zitten en contact zocht.
En natuurlijk... is het zo geweldig om eindelijk alles aan Twan te kunnen laten zien. Al zolang als we samen zijn heeft hij het alleen maar met oude verhalen en foto's moeten doen. Nu is het eindelijk zover! 
Ik kan de hele dag naar hem kijken... Naar hoe hij met zijn roodverbrande neus hier rondloopt, rondkijkt, met iedereen contact en (flauwe) grapjes maakt, hoe gek de lokale bevolking daarom met hem is en hoe hij alles op zich af laat komen... Eigenlijk gewoon zoals ik hem ken, nuchter maar enthousiast. En dat maakt elke dag weer bijzonder. Mijn twee grote liefdes samen, het beste cadeau dat ik kan krijgen voor de Kerst!

En intussen realiseer ik me dat wij weldegelijk het middelste en de beide enden krijgen. Want we krijgen Kenia van alle kanten te zien. Kenia met haar afwisseling. Waar je van de ene wereld in de andere kunt lopen op nog geen 2km afstand. Kenia op haar mooist, drukst, rijkst, rustigst, allerarmst, verschrikkelijkst, oneerlijks, wonderbaarlijkst en ga zo maar door.
Gelukkig ben ik pás op de helft ;-)