De laatste...

Ik hou van verhalen, als kind al. Sprookjes, mythes, bijbelverhalen, de verzinsels van mijn opa's voor het slapengaan en op school was 'opstel schrijven' mijn favoriete vak. Ik vind niks zo leuk als verhalen aanhoren en denk dat ik geen groter compliment kan krijgen dan dat iemand écht enthousiast en geïnteresseerd naar me luistert. Ik denk dat ik daarom mijn 'extra baantjes' als trainer en redactielid ook zo leuk vind. Van je hobby je werk maken...

Ik vind het altijd interessant hoe nieuws 'nieuws' wordt. Vandaag wees Twan me er nog op. Terwijl hij me vanaf NU.nl voorlas dat Venlo zonder stroom zat, knetterden de lampen in ons appartement en stopte de ventilatoren met draaien... Het onderwerp voor mijn laatste blog was geboren... Misschien moesten wij de krant ook maar bellen?! 
Wat in Nederland de voorpagina haalt, zou hier nog niet eens onderwerp van gesprek zijn.

Alles begint bij een verhaal. Het gaat erom of je verhaal interessant gevonden wordt. Is het belangrijk genoeg om te delen?! Zijn er uberhaupt mensen die het willen horen? Er is namelijk niks zo erg als de grap waar alleen de verteller om lacht, of het verhaal dat niemand wil horen. Ik denk dat heel veel verhalen ook verloren gaan, omdat niemand ze vertelt. Zonde!

Drie weken geleden vertrok ik naar Kenia, omdat mijn verhalen over Why Not en mijn passie verouderd raakten. Ik had ze zelf al teveel verteld, vond ze misschien wel niet meer interessant genoeg, of ze kwamen niet uit de eerste hand. Ik wilde niks liever dan weer vertellen waarom ik naar Kenia ga, wat het voor me betekent, wat Why Not inhoudt, waar ik me voor inzet en wat alle medewerkers hier nu doen.
Ik had 3 weken de tijd om 3 jaar achterstand in te halen. 

En nu? Nu weet ik niet waar ik moet beginnen...

Bij de zweetdruppels op mijn voorhoofd toen ik op de eerste ochtend de matatu uitstapte? Bij het euforische gevoel toen ik de eerste keer zélf de weg naar het Why Not kantoor vond? Bij de herkenning op het gezicht van Kombé toen ik hem op het feest weer zag? Bij de trots die ik voelde toen ik tussen Marloes en Matilda deel uitmaakte van het Why Not team tijdens de meeting met de board van Sahanjanand school en iedereen naar ons luisterde!? Bij de vele businessjes die gestart zijn door de moeders van Why Not? Bij hoe de kriebels in mijn buik ontstonden toen ik Twan zag voetballen met de kinderen in Bombo? Bij het enthousiasme van de fieldworkers tijdens de teambuilding die ik hen gaf tijdens de laatste werkdag? Bij een nachtelijke brainstormsessie met Marloes over alles wat Why Not bereikt heeft? Bij de schilderkunsten van Twan, Bart en Amy in het kantoor? Bij de nieuwsgierige vragen die elke dag kwamen van mijn sponsorende vrienden (Miek, heb je Fatuma al gezien? Hoe is ze? Hoe gaat het met haar?)?! Bij de verrassende resultaten op de rapportjes van alle kinderen? Of bij...?!

Het waren drie bijzondere weken waarin ik vooral verrast ben. Verrast door waar Why Not staat, zowel in Nederland als Kenia. Hoe hard er gewerkt wordt en hoe toegeweid de fieldworkers zijn. Door hoe ik ondanks ik er 3 jaar niet was nog steeds onderdeel mag zijn van alles. Door het enorm mooie systeem dat Kim heeft opgezet om alles te kunnen volgen. En door hoe Marloes ondanks alle tegenslagen haar weg vindt en een geweldig team heeft neergezet. Eén woord: TROTS!!

Over 2 uur gaat mijn wekker, moet ik mijn backpack weer oppakken en terug naar Nederland. Ik moet Kenia en Why Not weer achterlaten, en ik weet niet voor hoe lang.. 
Alle verhalen gaan gelukkig mee. Klaar om verteld te worden, klaar om weer te laten zien waarom we dit doen, wat er in drie jaar gebeurd en bereikt is, maar vooral... waarom ik erin geloof dat we écht een verschilletje kunnen maken......

....Nu nog iemand die ze wil horen!