Kleintjes worden groot

Het is altijd lastig om niet teveel verwachtingen te hebben van iets waar je naar uitkijkt. Helemaal voor een structopaat als ik!
De afgelopen weken vloog de tijd voorbij. Alles kwam steeds dichterbij: het weerzien na drie jaar met Kenia, met Why Not, de kinderen en 'gewoon' het Afrikaanse leven. Het leven dat zo anders is dan mijn leven in Nederland, maar wat al 2 keer zo gewoon voor me geworden was. 
Ik deed mijn best er niet teveel van tevoren over na te denken. Me er niet teveel van voor te stellen, ook om mezelf een beetje te beschermen. Maar hoe dichterbij het kwam, hoe meer de zenuwen opspeelden.

Drie jaar is lang en toen ik hier voor de laatste keer wegging was Why Not niet meer dan een uitgewerkt idee naar aanleiding van 3 maanden vrijwilligerswerk. Ik was hier met Marloes en Kim om het project zoals ik het in 2009 hadden achtergelaten weer op te pakken en de eerste contacten te leggen om zo als 'Stichting Why Not' hier echt aan de slag te gaan. Na een maand moest ik al afscheid nemen. Ik ging terug naar Nederland en vanaf dat moment moest ik het doen met de verhalen van Kim en Marloes. 
 ''Mijn" Why Not verhaal was gebaseerd op 4 maanden Kenia en ik merkte hoe het elk jaar lastiger werd om mijn verhaal up to date te houden. Gelukkig had ik mijn blogs, waarmee ik me een avond lang weer terug kon wanen in Shanzu, en hielp een skypesessie met Marloes me vaak weer op weg. 

Ik hield alles in de gaten. Op de foto's zag ik hoe Saidi elke maand groter werd, in verslagen las ik dat Riziki en Amina een sponsorouder vonden en hoe Utange Special Unit te kampen had met een leegloop. Ondertussen ging Why Not door en ontwikkelde zich vanuit de 'thurdaysmornings' (waar het in 2009 ooit mee begon) naar een serieus bedrijf met inmiddels 5 fieldworkers, 2 fysio's en andere vrijwilligers.

Hoewel ik in de drie jaar worstelde met 'mijn plekje' binnen het Why Not team, verloor ik mijn passie niet. De passie verplaatste zich alleen naar een ander gebied. Het vertellen van mijn verhaal op scholen, discusieren met kritische kinderen en jongeren, en uiteindelijk zien hoe zij puur door het verhaal geinspireerd raakten om zich in te zetten voor de kids in Kenia. 
Zien hoe mijn eigen vrienden kinderen uit ons project gingen sponsoren en hoe steeds meer mensen zich op verschillende wijze gingen inzetten, voor iets wat voor mij zo belangrijk was.
Ik verwacht dat ik zelf nog het meest uitkeek naar de pakketjes uit Kenia, met de rapportjes van de kinderen voor de sponsorouders, om te zien in hoeverre ze vooruit gegaan waren. 
En elke keer na een actiedag of brainstormsessie met een betrokkene reed ik met een brok in mijn keel naar huis. 
Die brok was niet heel anders dan de brok die ik kreeg als aankwam op een school in Shanzu, de kinderen vanuit hun klaslokalen naar buiten renden om ons te begroeten, 'Hii Annamek' riepen of gewoon blij waren dat je er was.

Drie jaar terug schreef ik ook al een stuk over verwachtingen (Alles op zijn tijd), waarin ik mijzelf weer tegenkwam. Dit keer is het niet anders.
Mijn gevoel zei me vooraf steeds dat ik terug móest, weer feeling krijgen, nieuwe verhalen opdoen en veel foto's maken.
En hoewel mijn aankomst in Mombasa in eerste instantie aan alle verwachtingen voldeed, ben ik in de afgelopen 72uur van de ene verbazing in de andere gevallen.

Na drie jaar lang loslaten, grijpt alles me meer bij de keel dan ooit! Ik ben zo trots! Op het team, op de projecten, op de vrijwilligers en op de manier van werken.
Ik verwonder me, laat me verrassen, ontroeren en aangrijpen, er is zoveel gebeurd. En verder is alles gewoon zo heerlijk vertrouwd. De mensen, de geuren, de roepende kinderen, het bizarre verkeer, altijd knuffelen, handen schudden en iedereen groeten. De vertrouwde gesprekken met Marloes, haar hysterisch grappige vrienden en Keniaanse kookkunsten.
Hoe alles zo ontzettend langzaam gaat en zelfs het feit dat we drie dagen zonder stroom en stromend water leven, ik slaap op een matras op de grond en het elke dag meer dan 35 graden is. I love it!

En gelukkig blijft het daar niet bij, want merk ik elke dag dat ik ook wat kom doen. Want ook al kom ik hier verhalen halen, ik kom ze ook brengen. Verhalen van mijn vrienden, familie en kennissen die de kinderen sponsoren op allerlei manieren, dat ze in die drie jaar niet vergeten zijn...

De afgelopen dagen bestonden vooral uit meetings, bezoeken en kantoorwerk. Waarover ik nog wel 10 blogs kan schrijven, maar dat hiu ik nog even voor me...
En natuurlijk heb ik een aantal kinderen al wel gezien, maar.... Morgen is dé grote dag, dan ga ik ze allemaal in 1 keer weer zien! 
Morgen is het jaarlijkse Why Not feest en viert Kenia 50 jaar onafhankelijkheid. Groot feest dus!
We hebben alle kinderen en hun ouders uitgenodigd in Utange voor een feest en ik heb nu alweer zenuwen! 
Ik heb samen met Marloes en Davies mijn deel van de speech voorbereid, die ik (jawel) in Swahili zal gaan doen... Ik moet nog even flink oefenen!
Toch denk ik niet dat de zenuwen alleen van mijn peformance van morgen zullen komen, maar vooral door hetgeen waarvoor ik hier natuurlijk kom....

Het weerzien....................