Bambi in de marathon van Istanbul

Vliegen, het blijft iets bijzonders! Hoewel ik lang niet meer zo zenuwachtig ben als de eerste keer en natúúrlijk een onwijs coole "ik ben een ervaren reiziger"-uitstraling heb (NOT), blijf ik toch die spanning voelen als ik alleen moet reizen. Zoals bij het inchecken van m'n backpack, bij de douane en tijdens de krappe overstapmomenten na vertraging... De afgelopen uren bleek niets minder waar.

Sinds ik tijdens mijn eerste reis mijn aansluiting op Heathrow miste, zorg ik nu altijd dat ik op tijd ben.. Maar, je kunt ook overdrijven... Schiphol is geen Heathrow, en in Nederland gaat het allemaal best snel. Hierdoor was die 3 uur te vroeg aanwezig wel een beetje teveel van het goede. Helemaal toen bleek dat ik meteen al vertraging had... Mijn reis was nog niet eens officieel begonnen.. 
Uiteindelijk stapte ik 3 bakken koffie, 2 'hello-goodbye-gesprekjes' en 45 minuten later dan gepland het vliegtuig naar Istanbul in. Terwijl ik de minuten weg zag tikken, borrelden de zenuwen meer op, want... ik zou daar maar krap 2 uur overstaptijd hebben. Toch liet ik het maar los, 'Hakuna Matata' zouden ze in Kenia zeggen. Ik kon er toch niks aan veranderen. 12.35 (NL tijd) stegen we uiteindelijk op.
Toen we ruim 3 uur later (+1 uur tijdsverschil) landden kon ik de stuntelende Duitser in het gangpad voor mij wel omverlopen, en mijn 'hello-goodbye-gesprekspartner' van daarvoor nog net een 'doei' toeschreeuwen, want ik moest écht rennen!

Ik had welgeteld een klein uurtje om door de douane te komen, in te checken, mijn gate te vinden én te boarden. En met mij nog duizenden reizigers. De één nog meer gehaast dan de ander. Op de borden zag ik dat de gate inmiddels al open was, maar ik nog moest uitzoeken waar ik was. Waarschijnlijk zag ik er wat verdwaald uit, want een douanebeambte kwam me wijzen op dat ik in de verkeerde rij stond. Want ik moest eerst naar de visumbalie. Goedbedoeld waarschijnlijk, maar ik baalde want het heeft me veel tijd gekost om haar uit te leggen dat ik helemaal geen visum nodig heb, omdat ik niet eens in Turkije zou blijven. De tijd tikte door en toen ik de gigantische rij bij de douane zag, bedacht ik me dat een brutaal mens de halve wereld heeft. Omdat ik de helft al overgevlogen was, sjeesde ik langs de rij op naar de naar de rij voor businessclass. Met mijn meest charmante lach showde ik mijn ticket en vroeg of ik PLEASSEE via deze rij mocht gaan. Of de man nu gevoelig was voor mijn Bambi-ogen of gewoon zijn werk deed, aalt ik in het midden. Maar ik mocht door! In lichte euforie rende ik de rij voorbij en hoorde meneer 'Hello Goodbye' nog nét 'Geluksvogel' roepen... "Jaja, u ook een fijne reis!", verzuchtte ik.
Krap 5 minuten voor de gate dicht ging, kwam ik aanrennen alsof ik zojuist de finish van de marathon van Istanbul (goed idee trouwens hahaha, grapje) had gelopen! Maar wat voelde ik me COOL! En wat moest ik nodig plassen!
Vlak voor het vliegtuig om 17.45 (Turkse tijd) opsteeg stuurde ik Twan en m'n moeder nog even een hysterisch berichtje en heb toen eerst een kwartier voor me uit zitten staren. Nu kon er weinig meer mis gaan. Op naar Kilimanjaro!

Het was een lange vlucht naar Kilimanjaro en vervolgens naar Mombasa. Het vliegtuig zat lang niet vol. Dat was wel relaxt, want daardoor had ik 2 stoelen tot mijn beschikking. Mijn buurvrouw, volgens mij iets Scandinavisch, was niet echt leuk gezelschap. Elke keer als ik opstond om te plassen, stond ze luid zuchtend op om me er met afkeurende blik door te laten.. Alsof ze er blijer van zou worden als ik zou blijven zitten en het in m'n broek zou doen.  Gelukkig zaten er achter mij wat gezellige Belgen die een rondreis zouden gaan maken in Tanzania. Om 01.45 lokale tijd landden we op Kilimanjaro en 1,5 uur later op Mombasa. Waar Marloes me van het vliegveld haalde.

Wordt vervolgd... ;-)