Blog 39: Koopverslaving..

Om even mee te beginnen:
Stomverbaasd was ik toen Ali vanmorgen naar me toe kwam om te vertellen dat er post voor me was… Post?! Voor mij?! Wat cool!!! Van wie zou het zijn?!
Hij duwde de kaart in mijn hand en het handschrift op de envelop verraadde de afzender al meteen..

Lieve collega’s, SUPER bedankt voor de leuke kerstkaart!! Hij heeft een mooi plekje gekregen op mijn kamer, zodat ik er elke dag even naar kan kijken!! Ik had het echt niet verwacht, héél erg leuk!!!

…

Er zijn mensen in mijn omgeving die mij koopverslaafd zullen noemen..
Ikzelf ben het hier niet zo mee eens. Ik vind het héérlijk om mijzelf af en toe eens te verwennen met een nieuwe broek, een tas of het allerliefst een paar schoenen.. (Tja, ik blijf een vrouw hè ;-)) Maar ik kan best wel dingen laten liggen en het aantal miskopen in mijn kast daalt met de jaren..
Verder ben ik geen type voor de uitverkoop.. Ten eerste omdat ik niet hou van die drukte. Ten tweede omdat ik een hekel heb aan het gegraai in van die bakken.. En tot slot omdat ik het héél frustrerend vind dat mijn maat er tóch nooit meer tussenhangt..
“Nee sorry, ik heb hem alleen nog in XS en S”, is het standaard antwoord van de verkoopster als ik wil shoppen in de uitverkoop.. (en dat hoef ik met mijn maatje 40 dus écht niet te proberen..)

Jullie begrijpen.. het valt dus best mee met die koopverslaving.. ;-)

Voor ik vertrok naar Kenia ben ik úren bezig geweest met het inpakken van mijn koffer. Het zou me niet gaan gebeuren dat ik dingen mee zou nemen waar ik niks aan had en wat ik nog nodig had zou ik hier wel kopen.. (zie ook blog 3)
Hier aangekomen blijkt dat ik toch niks heb aan een trui, een vest en een trainingsbroek.. En waarom heb ik in vredesnaam die ene lelijke broek meegenomen!? Alsof ik ooit van plan was die aan te trekken?!

Nee, al in de eerste week had ik spijt van een aantal artikelen en miste ik toch mijn spijkerbroek, pumps en rokjes.. “Ik ga niet naar Kenia om mooi te zijn”, hield ik mezelf steeds voor met inpakken.. Maar nu baal ik daar toch wel een beetje van. We gaan toch elk weekend wel stappen en die 2 shirtjes die ik daarvoor bij me heb, ben ik inmiddels wel een beetje zat..

Verder draag ik hier alleen maar korte (of ¾) broeken en spaghetti topjes.. Voor al het andere is het veel te warm!

Nu we hier een dikke maand zijn, begin ik mijn eigen (overvolle) kledingkast dus wel erg te missen. (en stiekem ook die van mijn zusje, haha)
Gelukkig komen er nog wat mensen op bezoek bij ons, en zijn zij zo lief wat spulletjes voor me mee te nemen. Maar ik kan moeilijk én wat topjes, én mijn slippers, én mijn spijkerjurkje en ál die andere dingen meegeven, want die 20 kilo blijft natuurlijk voor iedereen geldig..

Dus er zat niets anders op dan te gaan winkelen.. (héél vervelend!)

Maar nu ben ik in de eerste week in Kenia een jurk voor mijn verjaardag gaan kopen, en daar werd ik niet heel bij van..
Winkelen in Mombasa is te vergelijken met de uitverkoop, maar dan nog 10x erger.. Nérgens hangt de kleding netjes op, nérgens ligt het netjes opgevouwen en paspoppen kennen ze al helemaal niet..
Nee, winkelen in Mombasa is voor mij echt een hel.. Maar goed, ik moest nu eenmaal zo nodig nieuwe kleren hebben, dus ik moest wel..

Van Terry had ik begrepen dat je om te slagen op dinsdag of vrijdag moest gaan winkelen, omdat dan alle “new arrivals” er zijn. En dus vertrokken Marloes en ik vanmorgen met begeleiding van Terry op (oorlogs)pad..
We hadden besloten naar Congruea te gaan. Dit is de plaatselijke markt, waar de leukste kleding verkocht wordt. Daar aangekomen bleken we weer eens de enige Muzugu’s te zijn. Overal werden we weer nageroepen en iedereen wilde ons vanalles verkopen. We werden nog net niet de kraampjes ingetrokken..
Ik was wel blij dat we Terry bij ons hadden, want als je eenmaal “in” de markt bent, is het heel lastig om de weg terug te vinden. Het is net een doolhof.

Uiteindelijk ben ik wel redelijk geslaagd. Ik heb een rok en een jurkje gekocht.. De kosten?!?! …niet schrikken.. Omgerekend in totaal zo’n 3 euro (!!!).
Terry heeft bewezen écht een meesteres te zijn in afdingen. Zelfs als ik al akkoord wilde gaan met 200 shilling, wist zij er nog weer 50 shilling af te lullen. Ik heb me echt kapot gelachen!!

Hoe goedkoop het allemaal ook is, echt hebberig word ik hier niet. Ik heb toch een beetje het gevoel rond te lopen op een rommelmarkt. En daar heb ik niet zoveel gevoel voor…
Stiekem ben ik dus wel blij dat er met een Kerst weer een groep mensen op bezoek komt, kunnen zij mooi mijn spijkerjurkje meenemen ;-)

Enne… uitgeshopt ben ik nog niet.. Dus wie gaat er straks in januari lekker mee winkelen in Maastricht?!?!