Blog 37: Geen woorden, maar daden

Omdat je soms gewoon geen woorden nodig hebt...........

Mooi, leuk, goed, fantastisch, prachtig, tof, etc. Ik kan nog veel meer woorden bedenken.. maar niet één kan écht voldoen aan hoe ik deze dag wil omschrijven.. En dat hoeft ook niet..

Zonder echte planning, maar mét een paar duidelijke doelen in ons hoofd vertrokken we vanmorgen (wel een tikkeltje gespannen) richting Utange. Onze eerste sport- en speldag.. Hoe zou het gaan verlopen? Zouden de 40 ingeschreven kinderen ook echt op komen dagen? Hadden we ons wel goed genoeg voorbereid? En zouden de kinderen (en ouders) het überhaupt wel leuk vinden?!
Ook de communicatie leek ons lastig, gelukkig hadden we genoeg mensen die ons wilden helpen die wel Swahili spraken.. We besloten er maar gewoon voor te gaan!!

Doel van deze dag was om kinderen met een beperking een leuke dag bezorgen en hun ouders in te laten zien dat deze kinderen weldegelijk iets kunnen en van waarde zijn.
We hadden 3 simpele maar duidelijke activiteiten: balspelen, tekenen en hoepelen. Deze eerste dag was meer bedoeld om kennis te maken en te inventariseren met welke kinderen we te maken hebben, zodat we ons programma van later hierop kunnen aanpassen.

Om 09.00 uur waren we aanwezig, en rond 09.30 uur werden de eerste kinderen door hun ouders gebracht. Binnen een uur zat de hele school vol en was Francis met zeker 15 kinderen aan het voetballen. Het klaslokaal waar we de wereld wilden inkleuren zat ook vol, en aan de hoepels die we meegenomen hadden, hadden we niet genoeg.
Hoe verder de activiteiten vorderden, hoe meer lachende gezichten we zagen.. En niet alleen van de kinderen..
Met de meest simpele spelletjes probeerden we ouders te laten zien wat hun kind kon. Zo was er een meisje met een spastisch been. Ik begon met haar met het rollen van een bal over de grond, en probeerde steeds een stapje verder.. uiteindelijk stonden we samen over te trappen. Haar moeder was apetrots.. En ik ook!!!

Tijdens de hele ochtend hebben we foto’s gemaakt (uiteindelijk ruim 300!!). Natuurlijk van de activiteiten, om te laten zien wat we gedaan hebben. Maar we hebben ook héél veel foto’s gemaakt van de kinderen. Portretfoto’s, waar de kinderen op hun mooist op staan. Op deze foto’s zie je niet de spastische arm, de bochel of de verstandelijke beperking. Deze foto’s laten zien dat deze kids weldegelijk een hééle mooie kant hebben.
Met deze foto’s (die we achteraf aan de ouders willen geven) willen we laten zien dat de ouders trots mogen zijn op deze plaatjes van kinderen, en ze helemaal niet weg hoeven stoppen voor de buitenwereld!!

Rond 13.00 uur hebben we de laatste activiteit afgesloten en van alle ouders en kinderen afscheid genomen. We hebben afgesproken dat er maandag weer een sportdag is. En iedereen was enthousiast.
Deze dag willen we proberen nog weer een stapje verder te komen. We hebben gezien dat er vandaag nog een paar kinderen buiten de boot vielen. Voornamelijk de kinderen van erg laag niveau. Hiervoor willen we maandag nog een soort snoezelruimte o.i.d. inrichten. Over andere activiteiten zijn we nog aan het nadenken.

Onze eerste sportdag zit er nu dus alweer op. 45 kinderen hebben hieraan deelgenomen. Veel ouders zijn erbij blijven kijken en hebben gezien wat we met hun kinderen hebben kunnen doen. Het gevolg hiervan is al zichtbaar, want van deze 45 kinderen zijn er vandaag 14 aangemeld voor aankomend schooljaar in de special unit van Utange Primary school. We zijn hier erg blij mee!!

Als we terugkijken zijn we erg tevreden met vandaag. En wat ik zelf vooral mooi vond was dat we ons tijdens de activiteiten helemaal geen zorgen meer maakten over de taal…
Want vandaag hadden we geen woorden nodig…

Verder wil ik alleen maar zeggen: Geniet van de foto’s en het filmpje (maar héél kort, maar grotere kan ik niet plaatsen), want die zeggen meer dan duizend woorden!!