Blog 9: Lessons to be learned

Jambo!

Vandaag heb ik kennis gemaakt met het écht Kenia! (en ook een héleboel geleerd) Na bijna een week bijkomen van de vliegreis, kennismaken met héél veel mensen, wennen aan het weer en genieten van ons appartement (lees:zwembad) zijn we vandaag écht gestart met wat we hier komen doen.. WERKEN!!
Ik was al bijna vergeten wat dat ook alweer was.. werken.. Maar had er wel erg veel zin in!

Ik begin al wel behoorlijk te wennen hier, want zodra de zon opkomt ben ik klaarwakker. Dat is om half 6 en dat is voor mijn doen écht vroeg! Maar het bevalt me prima, mede ook doordat het dan nog niet zo warm is en ik lekker een stuk kan gaan hardlopen (Ja Agnes, het klopt inderdaad dat ik hier véél meer tijd heb voor beweging enzo! HEEEL FIJN). Maar bovenal omdat je dan de hele dag nog voor je hebt en gezien de tijd hier (verbazend) snel gaat is dat niet verkeerd!
Vanmorgen heb ik me tijdens het hardlopen echt kapot gelachen! Waarschijnlijk is het nogal bijzonder dat ik als “Muzungu” (en al helemaal als vrouw) aan het hardlopen ben, want ik word hier nog fanatieker aangemoedigd dan tijdens de halve van Amsterdam. Er was één fanatieke Keniaan die probeerde om me eruit te lopen, uiteraard lukte hem dit ook! Maar ik wilde me natuurlijk niet laten kennen en bleef stug doorrennen. Toen hij na een tijdje niet meer kon begon ik hem aan te moedigen en toen is hij nog een heel stuk met me meegelopen. Dat hij op slippers en in een spijkerbroek liep laat ik natuurlijk niet meetellen hè ;-)

Eenmaal terug zijn we met de Matatu weer naar Shanzu gegaan, waar we om 09.00 uur met Moses hadden afgesproken om bij de chief van Shanzu langs te gaan. Deze chief is een vrouw die eigenlijk alles voor het zeggen heeft in Shanzu. Wanneer wij daar dus willen komen werken, moeten we eerst bij haar om toestemming vragen.
Dit zou de eerste keer worden dat we zelfstandig met de Matatu naar Shanzu zouden gaan, de andere keren was Moses er altijd bij geweest, dus daar hadden we een uitdaging!! Het begon er al mee dat we, nu we alleen waren, 2 keer zoveel moesten betalen. Maar Marloes wist de man van de Matatu te vertellen dat we geen toeristen zijn, maar dat we hier werken en toen mochten we voor de normale prijs mee. Het was dan wel weer jammer dat we een halte te vroeg waren uitgestapt waardoor we nog een Matatu moesten pakken en alsnog het dubbele betaald hebben... :-( Maar goed, dat terzijde.
Toen we eenmaal bij de goede halte waren was het tijd voor de tweede uitdaging, namelijk om het huis van Moses te vinden. De vorige keer was het donker geweest toen we in Shanzu waren en dus waren de wegen nu minder makkelijk te herkennen. Natuurlijk konden we bij een boda boda (fietstaxi) of een motortaxi achterop springen, maar dat vonden we écht niet stoer en dus besloten we de weg maar te vragen (alsof dát wel stoer is ;-))
Daar hadden we natuurlijk weer een nieuwe uitdaging, want aan wie vraag je zoiets?! We wisten dat het huis van Moses vlakbij een zandafgraving lag waar ze cement maakten en dus dacht Marloes dat het wel een goed idee was om een groepje werklui op te zoeken. Al snel zagen we een groepje mannen staan die werkkleding aanhadden, ze stonden een biertje te drinken en dus vroegen we hen de weg.. Deze mannen wisten precies waar we moesten zijn en wilden ons de weg wel wijzen. Ik zei al tegen Marloes dat we deze mannen dan hoogstwaarschijnlijk wel moesten betalen en dat ik eerst ook wel zelf wilde proberen de weg te vinden, maar wilde niet de gierige Hollander uithangen en stemde dus maar in met deze gidsen.
Goed, daar gingen we dus, dwars door Shanzu heen.. En ik hou best van sideseeïng hoor, maar zo de eerste keer (zelfstandig) in Shanzu vond ik al spannend. Als we dan ook nog eens de binnenweggetjes moesten pakken….. ik vond het allemaal niet zo’n bijster goed idee. Bovendien rook de gids die naast mij liep, die zichzelf al 3x als Steven had voorgesteld en me na veelvuldig corrigeren nog steeds “Ammeneis” bleef noemen, wel erg naar de drank! Maar Francis vond dat ik niet zo moest zeiken, want zo zag je tenminste nog eens wat (alsof we de afgelopen dagen nog niks gezien hadden?!) Haha!! Maar ik moest Francis wel gelijk geven, want we zagen écht wat!! Huizen opgebouwd uit losse stenen en klei, vrouwen die hun baby’s in de deuropening van hun huizen borstvoeding geven, kinderen die ons met stralende ogen toezingen, geiten die aan hun poot vastgezet zijn in de tuinen, maar ook héél veel vuilnis op de grond, honden die overal los rondlopen en nog véél meer! Wat een wereld is dit zeg!
Na nog geen halve kilometer kwam de weg ons steeds bekender voor en besloten we onze gidsen, die inmiddels behoorlijk amicaal begonnen te worden, af te poeieren door ze te betalen en te zeggen dat we het vanaf hier wel zelf konden…. Fout natuurlijk! Ze moesten en zouden ons naar Moses brengen. Hoe we ook aandrongen dat dit niet nodig was, we kwamen niet meer van deze mannen af. Uiteindelijk hebben we ze maar sigaretten aangeboden om weg te laten gaan, maar nog steeds bleven er twee om ons heen hangen. Steven was één van de twee en bleef naast me lopen, hij vertelde dat hij acrobaat was en dat hij me wel wat truckjes kon laten zien. Ondertussen liepen we langs de zandafgraving en bedacht ik me dat ik ook wel een goed truckje kon…..…. ;-) Nee hoor, dat is een grapje!
Toen we bij Moses aankwamen, vroeg hij ons waarom deze mannen met ons meeliepen en of we niet doorhadden dat ze dronken waren.. We hebben het maar zo gelaten, maar daarmee waren we nog niet van ze af.
Moses wist er wel raad mee, toen we zijn huis inliepen en Steven en zijn maatje mee naar binnen wilden lopen duwde hij de deur gewoon kei hard voor hun neus dicht. Het is even wennen, de manier van omgaan hier in Kenia, maar het werkte wel want de mannen dropen af.

Moses heeft ons hierna meegenomen naar het kantoor van de chief, wat er van buiten heel officieel uitzag met een bord en bewakers, maar van binnen niet meer was dan een keet met een tafel en bureaustoel. De chief bleek (hoe Afrikaans) niet aanwezig te zijn..
Daarom hebben we daar gesproken met haar assistent, een onwijs aardige kerel van 3 turven hoog die helemaal enthousiast was van onze komst. Onze slogan in het Swahili “nguvu ya mchezo” (de kracht van sport en spel) sloeg aan, want de formele sfeer sloeg meteen om en we hebben veel gelachen. Deze man heeft ons toestemming gegeven om deze week alle scholen en weeshuizen in Shanzu te bezoeken en maandag hebben we met alle assistenten een overleg over wat we willen gaan doen en hoe. Alles moest op een officieel papier geschreven worden en met stempels en handtekeningen worden bevestigd. Het was een bijzonder tafereel.
Inmiddels was het 13.00 uur en het heetst van de dag, ons water was op en we moesten het hele stuk terug naar het huis van Moses, waar we nog een afspraak hadden. Moses stelde voor om nu een motortaxi te nemen, en dat hebben we maar gedaan.
Loes en ik zaten met z’n tweeën achterop en dat moet echt geen gezicht zijn geweest, want echt iedereen keek en riep ons na. Maar het kon ons niet meer zoveel schelen, want we hadden de grootste lol!

Het is nu 18.00 uur en we zijn een uurtje terug in ons appartement. Ik ben echt kapót van de hitte en heb eerst een hele fles water leeggedronken en een heerlijke duik genomen! Ik begin elke dag ons zwembad meer te waarderen en ben stiekem ook wel heel erg blij met de ventilator op mijn slaapkamer.. Tegen de hitte ben ik nog niet echt bestand, en dat zal ik wel moeten worden aangezien dit pas de eerste werkdag was!
Ik vond het wel een heel leuke dag en ik heb wel onwijs veel geleerd van vandaag:

1. Neem een (tijds)afspraak met een Keniaan niet al te serieus en letterlijk!
2. Mannen die om 9 uur ‘s ochtends bier staan te drinken zijn geen werklui!!
3. Deze mannen moet je dus ook niet de weg vragen!!!
4. En deze mannen moet je al helemaal geen geld geven om van de af te komen, want dan gaan ze helemaal niet meer weg!!!!!!!
5. Je kunt sowieso beter de weg vragen aan de vrouwen die voor hun huizen zitten.
6. Neem voldoende water en zout eten mee, als je het binnenland ingaat!

De komende dagen gaan we dus Shanzu in om de scholen en weeshuizen te bezoeken! Ik ben heel benieuwd hoe ik dat ga vinden. Al helemaal na vandaag!!

P.S. Foto's hebben we al wel volop gemaakt, maar uploaden is nog niet gelukt omdat waarbenjij.nu niet zoveel ruimte heeft! Maar ik doop dat deze week geregeld te hebben! Nog even geduld dus!

Voor nu een dikke kus en tot snel!

Xx Miek