Blog 78: Simpel vermaak!
Door: Annemiek
Blijf op de hoogte en volg Annemiek
18 Januari 2010 | Kenia, Mombassa
We weten allemaal nog wel hoe het vroeger was om op schoolreisje te gaan..
Je leefde er al dááágen naar toe.. De dag van tevoren ging je naar de supermarkt om pakjes drinken, broodjes, beleg te kopen en haalde je je moeder over om vooral hééél veel snoep in te slaan.. Op de dag zelf stond je al vroeg op met vlinders in je buik. Eenmaal in de bus was je snoepzak al half leeg, met als gevolg dat je al misselijk was voor je überhaupt het pretpark of iets dergelijks bereikt had..
En dan moest je nog de hele dag..
Aan het eind van zo’n schoolreisje had altijd iedereen verkering met elkaar en de volgende dag was dat allemaal weer “uit”… Heerlijk toch.. Hoe kinderen denken en beredeneren.. Kon het maar altijd zo blijven..
Een schoolreisje was iets waar je naar uitkeek, maar het hoorde er ook gewoon bij. Elk jaar ging je wel wat leuks doen, het was vanzelfsprekend. Hier in Kenia is een schoolreisje helemaal niet vanzelfsprekend. De meeste kinderen komen hun dorp nooit uit. En voor de kinderen uit “onze” klas, is het al helemaal niet iets dat gebeurd.
Al een paar maanden terug hadden we het idee om alle activiteiten af te sluiten met een schoolreisje voor deze kinderen. Juist omdat het voor hen zo bijzonder zou zijn.
We hebben er lang over nagedacht wat we wilden doen, hadden veel ideeën, maar lieten er ook weer veel varen. Zwemles zou fantastisch zijn,maar ook weer erg risicovol. Voor een dag naar het strand gold hetzelfde. Een pretpark o.i.d. zou voor de autistische kinderen weer een beetje teveel van het goede zijn, en daarnaast hadden we ook weer niet zóóveel geld te besteden.
Uiteindelijk kozen we ervoor om met de bus op safari te gaan in Shimba Hill’s, een klein safari park op de South Coast.
Vanmorgen vertrokken we in alle vroegte met twee safaribusjes richting het park..
Ik weet niet hoe het voor de kinderen was toen ze vanmorgen opstonden, maar ik voelde weer even die vlinders die ik vroeger ook voelde..
Voor ik het busje in stapte, dacht ik nog aan mijn eigen schoolreisjes, waarbij we in de bus altijd volop aan het keten waren. De docenten liepen continu heen en weer om iedereen erop te wijzen dat ze moesten gaan zitten, en vooral niet teveel moesten snoepen.
In het busje waar ik nu in zat, was daarvan geen sprake. De kinderen zaten op hun stoel en waren rustig. Ik zei nog tegen Marloes: nou, dit is wel weer een behoorlijk verschil met Nederland.
Maar toen we eenmaal het dorp uitwaren, de grote weg opgingen en uiteindelijk stopte bij de Ferry, was het hek van de dam. De kinderen waren door het dolle heen, waarschijnlijk waren ze nog nooit zo ver van huis geweest. De Ferry opzich was al een uitstapje voor hen, want toen we begonnen te varen gilden te kinderen het uit van de pret.
Shimba Hill’s was eigenlijk het minst bijzonder van de hele dag, we hebben hooguit 1 giraffe, wat gazelles en een zwijn gezien.. maar het maakte allemaal niet uit. De hele heenrit was zóó leuk dat ik er maar geen genoeg van kon krijgen. Bij elke lach, gil en grijns voelde ik een golf van warmte door mijn lichaam glijden.. Ik kon me geen beter afsluiter voorstellen.
Aan het eind van de middag reden we het park weer uit, opzoek naar een restaurantje waar we met de kinderen konden gaan eten. Er was voor iedereen een bord chapati met vlees en saus en de kinderen hebben gesmuld.
Uiteindelijk zijn we weer teruggegaan naar Shanzu, waar we echt afscheid moesten nemen van deze fantastische kinderen. We werden helemaal fijn geknuffeld, en konden merken dat de kinderen écht een leuke dag gehad hadden..
Terug in ons appartement spraken we nog even na over alles en kwamen we tot de conclusie dat het eigenlijk zo’n simpele dag geweest was. We hadden een fles limonade, een pak biscuitjes, een boterham met pindakaas en uiteindelijk een maaltijd voor 1 euro per persoon. De rit naar de South Coast alleen al was een hele ervaring voor de kids, een colaatje tot slot en de kinderen waren helemaal gelukkig.
De lach op hun gezichten is echt iets wat ik niet meer zal vergeten..
Tegen deze dag kan geen dag efteling met heel veel snoep of land van ooit met patat op… Dit was mijn leukste schoolreisje ooit!!!
Je leefde er al dááágen naar toe.. De dag van tevoren ging je naar de supermarkt om pakjes drinken, broodjes, beleg te kopen en haalde je je moeder over om vooral hééél veel snoep in te slaan.. Op de dag zelf stond je al vroeg op met vlinders in je buik. Eenmaal in de bus was je snoepzak al half leeg, met als gevolg dat je al misselijk was voor je überhaupt het pretpark of iets dergelijks bereikt had..
En dan moest je nog de hele dag..
Aan het eind van zo’n schoolreisje had altijd iedereen verkering met elkaar en de volgende dag was dat allemaal weer “uit”… Heerlijk toch.. Hoe kinderen denken en beredeneren.. Kon het maar altijd zo blijven..
Een schoolreisje was iets waar je naar uitkeek, maar het hoorde er ook gewoon bij. Elk jaar ging je wel wat leuks doen, het was vanzelfsprekend. Hier in Kenia is een schoolreisje helemaal niet vanzelfsprekend. De meeste kinderen komen hun dorp nooit uit. En voor de kinderen uit “onze” klas, is het al helemaal niet iets dat gebeurd.
Al een paar maanden terug hadden we het idee om alle activiteiten af te sluiten met een schoolreisje voor deze kinderen. Juist omdat het voor hen zo bijzonder zou zijn.
We hebben er lang over nagedacht wat we wilden doen, hadden veel ideeën, maar lieten er ook weer veel varen. Zwemles zou fantastisch zijn,maar ook weer erg risicovol. Voor een dag naar het strand gold hetzelfde. Een pretpark o.i.d. zou voor de autistische kinderen weer een beetje teveel van het goede zijn, en daarnaast hadden we ook weer niet zóóveel geld te besteden.
Uiteindelijk kozen we ervoor om met de bus op safari te gaan in Shimba Hill’s, een klein safari park op de South Coast.
Vanmorgen vertrokken we in alle vroegte met twee safaribusjes richting het park..
Ik weet niet hoe het voor de kinderen was toen ze vanmorgen opstonden, maar ik voelde weer even die vlinders die ik vroeger ook voelde..
Voor ik het busje in stapte, dacht ik nog aan mijn eigen schoolreisjes, waarbij we in de bus altijd volop aan het keten waren. De docenten liepen continu heen en weer om iedereen erop te wijzen dat ze moesten gaan zitten, en vooral niet teveel moesten snoepen.
In het busje waar ik nu in zat, was daarvan geen sprake. De kinderen zaten op hun stoel en waren rustig. Ik zei nog tegen Marloes: nou, dit is wel weer een behoorlijk verschil met Nederland.
Maar toen we eenmaal het dorp uitwaren, de grote weg opgingen en uiteindelijk stopte bij de Ferry, was het hek van de dam. De kinderen waren door het dolle heen, waarschijnlijk waren ze nog nooit zo ver van huis geweest. De Ferry opzich was al een uitstapje voor hen, want toen we begonnen te varen gilden te kinderen het uit van de pret.
Shimba Hill’s was eigenlijk het minst bijzonder van de hele dag, we hebben hooguit 1 giraffe, wat gazelles en een zwijn gezien.. maar het maakte allemaal niet uit. De hele heenrit was zóó leuk dat ik er maar geen genoeg van kon krijgen. Bij elke lach, gil en grijns voelde ik een golf van warmte door mijn lichaam glijden.. Ik kon me geen beter afsluiter voorstellen.
Aan het eind van de middag reden we het park weer uit, opzoek naar een restaurantje waar we met de kinderen konden gaan eten. Er was voor iedereen een bord chapati met vlees en saus en de kinderen hebben gesmuld.
Uiteindelijk zijn we weer teruggegaan naar Shanzu, waar we echt afscheid moesten nemen van deze fantastische kinderen. We werden helemaal fijn geknuffeld, en konden merken dat de kinderen écht een leuke dag gehad hadden..
Terug in ons appartement spraken we nog even na over alles en kwamen we tot de conclusie dat het eigenlijk zo’n simpele dag geweest was. We hadden een fles limonade, een pak biscuitjes, een boterham met pindakaas en uiteindelijk een maaltijd voor 1 euro per persoon. De rit naar de South Coast alleen al was een hele ervaring voor de kids, een colaatje tot slot en de kinderen waren helemaal gelukkig.
De lach op hun gezichten is echt iets wat ik niet meer zal vergeten..
Tegen deze dag kan geen dag efteling met heel veel snoep of land van ooit met patat op… Dit was mijn leukste schoolreisje ooit!!!
-
20 Januari 2010 - 11:50
Hettie :
op het randje is het me toch nog een keer gelukt. -
20 Januari 2010 - 11:52
Hettie :
Ook voor deze kinderen een dag om niet te vergeten. -
20 Januari 2010 - 12:00
Pa:
Eenvoud is levende schoonheid. -
20 Januari 2010 - 13:05
Kim Van Den Berg:
Geweldig zeg!
Wat een ervaring, ik schaam me bijna dat het hier bij ons zo uitbundig moet altijd!!!
O en Miek, het land van ooit is niet meer.... bankroet! x -
20 Januari 2010 - 13:37
Paula:
zo bijzonder eigenlijk dat ze met zo iets 'kleins' al zo ongeloofelijk blij kunnen zijn!!
echt super!! -
20 Januari 2010 - 14:44
Ankie:
Echt leuk!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
