Blog 56: One of them?! Of toch niet?!

Een tijdje terug schreef ik over dat ik maar een inburgeringscursus moest gaan volgen hier.. Maar wat ik me ineens afvraag: Wanneer ben je eigenlijk ingeburgerd?! Is dat wanneer je de taal spreekt, je aangepast bent aan de cultuur, of wanneer je geaccepteerd bent door de rest van de samenleving?! En wanneer ben je eigenlijk écht aangepast?! Is dat aantoonbaar met een examen?!?!

Ik denk van niet!

Het is een hot issue in Nederland, maar ik heb me er eigenlijk nooit écht druk over gemaakt. Nu ik er hier zelf mee te maken krijg, heeft het me wel een beetje aan het denken gezet..
Er gaat hier namelijk geen dag voorbij dat ik niet geconfronteerd word met het “anders zijn”. Ik kan nu eenmaal niet niet opvallen hier, met mijn blanke huid.. En hoe ik ook mijn best doe om bruin te worden.. ik blijf toch “anders”. En heel soms kan ik daar ook echt wel een beetje moe van worden..
Ik kan me ineens goed voorstellen dat het voor een immigrant in Nederland moeilijk kan zijn om in te burgeren. Want aanpassen is prima, maar je wilt toch ook wel je eigen identiteit behouden?! (Ik wel althans!)

Wij mensen zijn kuddedieren en proberen eigenlijk altijd deel uit te maken van een groep. Iedereen hoort wel ergens bij..
Nu ik hier bijna 2 maanden ben, kan ik niet meer zo goed zeggen tot welke groep (hier in Kenia) ik behoor. Want ik ben natuurlijk geen Keniaan, maar zou mijzelf nou ook niet echt meer indelen bij “de blanke toerist”.
Mombasa stroomt er inmiddels vol mee… Dit tot mijn grote ergernis.. Ik betrapte me er van de week zelfs op dat ik het met Terry had over “die stomme blanke toeristen”.. Het moet eigenlijk niet gekker worder.. maar ik erger me echt kapot aan de oude blanke mannen in de discotheken en de schreeuwende kinderen in het zwembad van de propvolle all-in resorts.. “Muti, was ist da löss?!?!?!” (GRRRR, bedankt hè Loes ;-))

In vorige blogs schreef ik al regelmatig over verschillen en over hoe ik daar mee omga. Ik heb ook al meer dan eens bewezen behoorlijk eigenwijs te zijn. Maar ondanks dat probeer ik me hier in Kenia zeker aan te passen.
Ik lach om alle grapjes (ook al zijn ze helemaal niet leuk), probeer continu te blijven luisteren naar de verhalen die ál die interessante mensen te vertellen hebben, hou grotendeels mijn mening voor me (en geloof me, dat kost me behoorlijk wat moeite) en laat pocherige mensen (terwijl ik daar echt een hekel aan heb) zélfs voor mijn drankje betalen als ze dat perse willen..
Vanavond nog zat ik met Fran en Ahmed bij Sunrise te praten met een man. Deze man vond zichzelf ontzéttend grappig en gaf ons gewoon niet de kans een rondje te geven. Waarschijnlijk verstond deze man mijn “No thanks, I’m fine” niet, want binnen een kwartier had ik 2 nieuwe glazen wijn voor me staan, terwijl ik in mijn eerste nog een bodem had liggen.. De conversatie ging ook helemaal nergens over. Elke keer zaten Fran en ik tijdens het lachen in het Nederlands tegen elkaar te zeggen dat we het helemaal niet grappig vonden (wat de hele situatie daardoor wel weer héél komisch maakte). Maar ik was dus erg blij toen ik mocht gaan!!

Mijn vader zei vroeger wel eens (gekscherend) dat ik meer voeding dan opvoeding gehad heb..
Misschien zijn sommige Kenianen (waaronder bovenstaand persoon) het wel met hem eens.. ;-)

Er zijn dagen geweest dat ik me er behoorlijk druk maakte over hoe ik me moest gedragen in gezelschap, maar inmiddels kan het me allemaal niet meer zoveel schelen.. Men moet me maar nemen zoals ik ben..
En stukje bij beetje gaat het daardoor dus ook beter.. Ook al snappen de Kenianen mijn Hollandse humor nog steeds niet en vinden ze me af en toe vast veel te geëmancipeerd. Maar aan de andere kant hoor ik ook weer dat ik te gereserveerd ben.. Ik vraag me dan ook weer af.. Wat wil je nou?! Zo zie je maar weer dat het ook weer persoonsafhankelijk is.. (zoals altijd)

En tja, je kunt over Nederland zeggen wat je wilt, maar daar weet ik in ieder geval wel hoe ik me moet gedragen. En laat ik nou maar gewoon lekker mezelf blijven.. Anders moeten jullie straks ook weer zo aan me wennen, over een maandje.. ;-)

Mijn eindconclusie is dat je ingeburgerd ben wanneer je jezelf durft te zijn in een nieuwe situatie en mensen je daarin respecteren. En ik denk ook zeker dat je dat respect krijgt wanneer je je best doet om dat respect te krijgen.. (Wat een lulverhaal, kunnen jullie het nog volgen?!)

Nou, wat een helderheid en zelfreflectie weer zo op de maandagavond.. En dat na zoveel glazen wijn! Ik ga mijn mond maar houden en lekker mijn roes uitslapen…(grapje)