Blog 49: What makes me feel at home..

In Nederland heb ik familie, vrienden en foto’s aan de muur. Er is mijn werk, kleding, een autootje en nog tál van andere dingen die ervoor zorgen dat thuis ook echt “thuis” is.. Een plek die altijd vertrouwd is en waar ik me veilig voel..

Eén van de vele (inmiddels befaamde) oneliners van mijn vader is: “Thuis is de enige plek waar je gek mag doen”.. En ik denk dat dat ook wel echt zo is.. Thuis loop ik namelijk rond in mijn ouwe kloffie, hou ik me niet in als ik chagrijnig ben (maar laat me ook gaan als ik hyper of melig ben), maakt het me niet uit hoe mijn haar zit en zet ik zonder enige gêne een cd 6x achter elkaar op, om vervolgens de hele dag mee te blèren, zonder dat iemand zich eraan stoort..

Weggaan naar Kenia was een impulsieve, maar uiteindelijk weloverwogen keuze.. Ik had er zin in en niemand kon me van mijn plannen afbrengen.. Het idee álles achter te laten, maakte het spannend, maar ook heel uitdagend..

De eerste weken in Kenia waren leuk, maar er was in mijn ogen niets dat echt aan “thuis” kon tippen.. Het weer niet, het eten niet en de mensen al helemaal niet. Alles was anders, en Nederland was in de meeste opzichten veel beter! Ik vond in ieder geval dat ik veel beter in Nederland paste.. Deze eerste weken waren daardoor soms best zwaar, omdat ik “thuis”, en álles wat daarbij hoort, miste! Ik vroeg me soms zelfs af waarom ik in vrédesnaam deze keuze gemaakt had.. (Maar dat durf ik nu natuurlijk pas eerlijk toe te geven ;-))

Een maand geleden had ik het echt niet geloofd als iemand me gezegd zou hebben dat het allemaal anders zou worden.. Het was veel te veel verschil met Nederland.. En ik met mijn eigenwijze persoontje en toch ook wel echt “Hollandse” mentaliteit, zou nooit écht wennen aan de Keniaanse cultuur…

Maar ik had het mis…

Dingen waar ik me in het begin groen en geel aan ergerde, maken het nu juist allemaal heel vertrouwd. De warmte, de drukte, die stomme Matatu bestuurders met hun fratsen, het (niet hebben van) tijdsbesef, het feit dat ik altijd mijn grappen uit moet leggen, de soms belachelijke gang van zaken hier, de aandacht die iedereen aan elkaar wil geven, de ongeschreven regeltjes, het gevoel dat het elke dag weer een verassing is wat (en waar) we eten.. en zo kan ik nog wel even doorgaan..

Ja.. het is gebeurd.. De kritische (en soms sarcastische) Annemiek is gevallen voor de charmes van Kenia..

Het begint met de (hoe Hollandse) fiets die we gekocht hebben en het eindigt met een eigen werkplek en een geweldig leuke groep mensen om ons heen..
Ik loop op een vrije dag de hele ochtend rond in mijn pyjamabroek, maak me niet langer druk over hoe ik me moet gedragen in gezelschap, mijn gebrekkige Engels verandert in gebrekkig Swahili en ik brabbel er dus vrolijk op los met iedereen die mijn verhalen maar aan wil horen.. Verder worden Francis en Marloes inmiddels gék van de cd van Milow, waarmee ik elke dag wel even meeblèr…
De bewijzen liggen er, ik voel me thuis…

Langzaamaan begin ik te veranderen in een Keniaan.. Ik kook inmiddels mijn thee in melk, vijf kilometer is in mijn ogen een “klein stukkie” en ik kom nóg erger te laat dan ik al deed (dat moet ik toch maar weer afleren als ik weer terug ben).. Zélfs mijn huidskleur doet een beetje mee. En héééél soms eet ik zelfs met mijn handen (wie had dat gedacht..)

Maar de belangrijkste schakel in dit verhaal zijn de kinderen.. Ik denk dat het hem vooral zit in het feit dat je jezelf nuttig maakt op een plek, en dat je je daardoor thuis gaat voelen..
Deze kinds maken echt dat ik me héél erg nuttig voel.
Vandaag was echt weer een dag uit duizenden.. We hebben heerlijk zitten freubelen en gespeeld.. Het was zo geweldig om te zien dat de kinderen echt loskomen. Overal om ons heen zagen we lachende gezichten en dat is het mooiste van allemaal..

De tijd vliegt echt voorbij en ik kan het me gewoon niet voorstellen dat ik vandaag over een maand alweer terug moet gaan.. Soms baal ik ervan hoe stom ik de eerste weken heb lopen doen, ik had er zo lekker van kunnen genieten..
Maar natuurlijk is het allemaal een kwestie van wennen, en ik ben blij dat al die (grote en kleine) dingen er inmiddels voor hebben gezorgd dat ik me hier steeds meer op mijn plek voel…

En vooruit Kim v.d. Berg… Ik geef het toe… als ik héééél eerlijk ben is er ook wel een persoon die ervoor zorgt dat ik me hier thuis voel, haha.. ;-) En het is niet wie jij en Sandrien in gedachte hebben..
Hahahahaha.. Maar dat komt nog wel, anders wordt deze blog te lang en ik heb nog een afspraak.. ;-)

P.S. Wat ik nog helemaal vergeten was te vertellen.. Morgen zijn we uitgenodigd voor een bruiloft.. Dus morgenochtend gaan Loes en ik eerst nog even shoppen voor wat feestkleding en dan hebben we feest! Ik heb er echt zin in en ben heel benieuwd hoe dat hier zal gaan..