Blog 42: Een digitale tour

Hoe tof zou het zijn als ik jullie een dagje mee zou kunnen nemen. Jullie rondleiden in Shanzu, voorstellen aan de mensen, de natuur laten ruiken en jullie kennis laten maken met de Afrikaanse keuken..

Toen ik vertrok vond ik het best spannend, zo lang zonder mijn familie en vrienden. En ik heb al eerder toegegeven dat ik best wel heimwee heb gehad. Momenteel kan ik niet meer spreken van heimwee. Wat ik wel mis is dat ik jullie niet écht kan laten zien wat ik hier doe..
Natuurlijk probeer ik met foto’s en de blog mijn reis zo goed mogelijk over te brengen, maar de geur, het geluid en de hele ervaring eromheen is iets waarbij dat lastig gaat..

Momenteel is het super gezellig in ons appartement. Marloes (klasgenootje uit Nederland) is op visite en ook Alex logeert bij ons. Vanavond heb ik voor een flinke groep moeten koken, maar dat was echt super leuk!
Deze week zijn ook Rifka (de zus van Francis) en haar vriendin Iris overgekomen en over 2 weken komt de familie van Marloes.. Hierdoor realiseer ik me ineens dat er voor mij niemand komt die ik hier kan rondleiden. En dat vind ik stiekem ook wel jammer..
Maar.. aan de andere kant is het ook alleen maar weer een reden om hier nog eens terug te komen..

Dusse… wie voelt zich geroepen?? Ergens in 2010 ofzo?!!! ;-)

Toch geniet ik er hier nu maar van om Rifka en Iris rond te leiden. En gezien Marloes (klasgenoot) door haar reis van vorig jaar een ervaren Keniaan is, is het ook echt super leuk om haar hier te hebben!
Vandaag gingen we dus met 7 man sterk met de Matatu naar Utange. Zie je het voor je, een bussie vol met blanken?! Voor de Kenianen was het in ieder geval héél bijzonder. ;-)
Toen we aankwamen op school, kwam er gelijk een meisje op ons afgerend. We hadden haar nog nooit gezien.. Rifka en Iris werden meteen overdonderd door haar enthousiasme.

Nog geen minuut daarna was het onze beurt om overdonderd te worden.. Want toen we het klaslokaal binnen liepen zagen we dat het helemaal vól zat met ouders en kinderen. Allemaal kinderen die we nog nooit eerder gezien hadden. Het viel op dat het voornamelijk ging om zwaar (lichamelijk) gehandicapte kinderen. Richard stond ons stralend op te wachten.. Ik werd er echt even stil van..

Nadat we met iedereen kennis gemaakt hadden, zijn we begonnen met onze activiteiten. Vandaag wilden we met de kinderen hun handen overtrekken en dan met wascokrijt inkleuren. Super simpel, maar altijd leuk!
De activiteit sloeg meteen aan, want ieder kind wilde het allermooiste resultaat creëren. Verder werd er weer volop gevoetbald en ontstonden er veel kringetjes waarin balspelen gedaan werden. Het was echt fijn dat we zoveel extra handen hadden. Want daardoor konden we nu ook extra (individuele) aandacht geven aan de kinderen die dat nodig hadden.

Aan het eind van de ochtend telden we weer 20 nieuwe aanmeldingen, 20 kinderen die tot nu toe voor de buitenwereld verborgen gehouden waren. Ik vind het zo gaaf dat we het bereikt hebben dat deze ouders de stap hebben gezet en naar onze sport- en speldagen zijn gekomen. We hebben veel van hen gesproken en afspraken kunnen maken om op huisbezoek te gaan.

Na de afsluiting werden we alle 7 uitgenodigd voor een lunch, die we natuurlijk aangenomen hebben. Het was weer een heerlijke middag, met heerlijk eten!

We waren best wel trots om ons project vandaag aan onze vrienden te laten zien, en even voelde het alsof het ook een beetje mijn familie was.. We hebben tijdens het eten nog veel zitten napraten over vandaag…
Verder blijf ik in ieder geval veel foto’s maken en verhalen schrijven, zodat ik jullie toch een digitale tour kan geven en het toch nét een beetje is alsof jullie hier zijn..

Enne... Terry gaat me dit weekend Afrikaans leren koken.. Dus bij deze zijn jullie uitgenodigd om te komen eten (als ik terug ben dan hè)

P.S. De foto’s van Alex van vandaag zijn echt geweldig! Ik probeer er zoveel mogelijk te plaatsen, maar internet doet een beetje vervelend..